Iedere ouder herkent de situatie dat als je kind iets niet wilt, bijvoorbeeld aankleden, je dan als ouder boos wordt, gaat forceren, snauwen etc.
Mijn reactie was als volgt: ik hield het kind stevig vast en bleef, met rustige stem, steeds herhalen: ‘ik laat je weer los als je meewerkt, of als je naar me gaat luisteren’.
Dat kon best even duren voordat het zover was. Eerst komt er een lading boosheid, frustratie uit. Kinderen voelen feilloos aan of er ruimte is om toch hun zin te krijgen of dat het kansloos is. Met het vasthouden geef je ze tegenwicht en ook veiligheid, met je rustige stem laat je zien dat je niet onder de indruk bent en zeker weet dat je kind weer rustig gaat worden. Het werkte altijd….
Begrenzen gaat voor mij ook over zelfrespect. In hoeverre laat jij je kind over jou grenzen gaan? Hoe meer jij als ouder in je kracht gaat staan, hoe beter je weet wat je grenzen zijn. Begrenzen gaat dan ook niet vanuit frustratie of irritatie, maar vanuit kracht. Dit is een mooie spiegel voor kinderen.
Als ze ouder worden heeft het begrenzen meer uitleg nodig. Ik heb nooit zo geloofd in een kookwekker zetten tijdens het gamen. Om maar een onderwerp te noemen… Ik liet mijn zoon gamen en zag natuurlijk eerder dan hij de neiging tot verslaving. Met hem daarover in gesprek gaan en blijven bracht veel meer zelfbewustzijn. Ik vroeg hem na een poos gamen: ‘hoe voelt je lijf? Vind je het nog leuk? Welke andere dingen vind je leuk om te doen vandaag? Lukt het je zelf om te stoppen, of moet ik je helpen? Merk je aan jezelf dat het blijft trekken om te willen gamen? Als ik je zou laten zou je dan de hele dag gamen? etc.
Het is een balans vinden tussen zelfbewustzijn creëeren op het gedrag en grenzen trekken omdat jij als ouder beter overziet wanneer gedrag problematisch wordt. De belangrijkste les voor mij was toch wel dat het helpt om niet teveel de nadruk te leggen op het stoppen met gamen, maar meer de nadruk op een andere invulling zoeken zoals sport of een hobby.
