Verslag van een
systemische zoektocht
naar Nederlands-Indische verleden
Waarheid maakt vrij en zolang deze ‘waarheid’ nog niet duidelijk is uitgesproken door de Nederlandse autoriteiten blijven deze mensen voor een deel in het ongewisse.
Deze tijd waar het licht wordt geschenen op het donker en het licht wordt geschenen op het licht dat in het donker is gehouden vind er een collectieve heling plaats, binnen mensen, binnen familiesystemen, dat wat binnen werd gehouden komt nu naar buiten.
Geschiedenis wordt herschreven, middels het kunnen bundelen van levensverhalen, eigen ervaringen (dagboek) en het verbinden van mensen op het internet.
Losse Schrijfhartigheden
Winkelen 29-4-21
En daar liepen we dan, mijn dochter en ik,
Door het overdekte winkelcentrum,
We gingen shoppen, eindelijk weer….
Bij de eerste winkel moesten we ‘alleen’ handen ontsmetten,
Ik weigerde en gelukkig,
Ze kneep een oogje dicht….
Maar de volgende keer….
‘Gelukkig zei ze niks over een mondkapje he mama’,
Nou inderdaad, dat verbaasde me want verder droeg iedereen hem keurig…
De schoenenwinkel was een nieuwe ervaring,
Geen mondkapje en niemand lette erop of je je handen desinfecteerde…
Winkel nummer 3, zowel een ontsmetting politie en niet veel later een eis tot mondkap.
Nog even wat drinken, welkom, maar eerst even contactgegevens noteren…
Mijn dochter helemaal blij met nieuwe kleding en schoenen
En gewoon even lekker samen winkelen.
Ik voelde me ronduit LEEG,
Mijn grootste angst is dat dit zo blijft,
Alles gaat langzaam ‘open’ met onwillekeurige maatregelen
En mensen pikken het,
Allang blij met een gevoel van herwonnen vrijheid…
Rijen bij mega super store winkels en kleinere boetiekjes blijven dicht.
God wat is het uitgehold, leeg, doods…grote winkelketens met allemaal hetzelfde,
Winkels waar de goedkope plastic shit staat uitgestalt,
Ongeïnteresseerde medewerkers die geen idee hebben wat ze verkopen…
Reclame borden met leugens,
Alsof men de meest duurzame, echte, pure producten verkoopt,
In het echt komt bijna niks meer uit Nederland,
Het Haagse hopje geeneens meer uit Den Haag,
Are you kidding me!!!
En dan niet van die elitaire winkels die je nu ook veel ziet, van die hippe bakkers
Onbetaalbaar, teveel keus, met een bepaalde air.
In mijn visualisaties zie ik een winkelstraat met vooral ambachtelijke winkeltjes,
Ieder zijn eigen vakmanschap, passie, talent…een bont gezelschap…ik zie het weleens voorbij komen in Scandinavische series en dat dan in het echte leven.
Ok aantal positieve punten:
geen avondklok
Winkelen zonder afspraak
Geen vaccinatie of testbewijs voor winkelen
Terrassen weer open
Ben ik dan te pessimistisch?
Ik voel niet een enthousiasme om weer ‘gezellig’ mee te doen…
In het nieuws wordt gezegd dat er zo’n 5 miljoen prikken gezet zijn. Corrigeer me als ik fout zit, maar gaan 12 miljoen mensen dan niet naar het buitenland op vakantie? Want die krijgen dan ook geen paspoort en dat programma lijkt nog steeds niet van de baan…?
Vaccinatie
Al vanaf mijn tienerjaren kom ik bij alternatief therapeuten, healers, andersdenkenden, sprekers, zieners etc. In eerste instantie vaak met mijn ouders, we deelden hierin een interesse, nieuwsgierigheid en groei in zelfbewustzijn. We deelden ook gezonde recepten, manieren van detoxen en helende voeding. Ik had altijd het gevoel dat ik altijd een safety net had om op terug te vallen. Ging ik door een bewustzijns stap met fysieke of geestelijke onrust, dan vertelde ik hier uitvoerig over en andersom vice versa. Niks was raar, gek of zweverig…familie opstellingen, plant medicijnen reizen, ijsbaden, ademwerk, meditatie, tonen in het bos, knuffelen met een boom, darmspoelingen, channelings, lezingen van complotdenkers, contact met de engelen, pendelen, tarot, numerologie, massage alles is de revue gepasseerd.
Dit maakte onze band speciaal, van betekenis, wezenlijk….het gaf een bepaald gevoel van vertrouwen dat we de reis samen maakten … we kwamen bij mensen die allemaal op een bijzondere manier bij hun gave zijn gekomen, mensen die het vaak zwaar hebben gehad in het leven vanwege hun ‘anders zijn’. Mensen die uitgekotst zijn door de gevestigde orde, mensen die zich steeds maar weer moeten bewijzen d.m.v. bijvoorbeeld medische basiskennis testen…die steeds geconfronteerd worden met zaken waardoor het voor hen lastig is om te blijven bestaan. Die ondanks dat hun rug recht houden en van binnenuit voelen dat ze blijven doen wat klopt voor hen.
Toen C. het leven steeds meer ging overheersen kwamen er steeds meer barsten in het vertrouwen dat we ‘deze’ weg samen deelden. Waar ik mijn weg voortzette en steeds meer begreep dat al deze ervaringen, diepe inzichten en healings een voorbereiding waren op hetgeen we nu collectief doorheen bewegen. Zag ik hen, geconfronteerd met hun eigen angsten, een andere kant op bewegen. Twijfel, angst, onzekerheid, niet durven uitspreken, niet durven kijken, niet durven aannemen…
Toen ik onze kinderen thuis hield na vergaande maatregelen op school zei mijn moeder: ‘ik zou jullie lekker naar school hebben laten gaan’.
Toen ik haar de mailwisseling liet lezen met school zei ze: ‘ik vind dat de school heel goed reageert’.
Toen ik haar iets liet kijken van een psycholoog die vertelt welke zorgen er zijn mbt de maatregelen voor de kinderen nu en in de toekomst komt zij met een artikel waarin wordt gezegd dat kinderen heel flexibel zijn en het maar net is hoe flexibel de ouders ermee omgaan…
Als ik haar inhoudelijk confronteer met feiten zegt zij: ‘tja, ik weet het ook allemaal niet’.
Als ze in een zeldzaam moment toch een vraag stelt en ik formuleer zorgvuldig een antwoord is haar reactie: ‘tja, maar wat is dan je bron, je kan niks vertrouwen en al helemaal niet op internet, iedereen geeft maar zijn mening op internet, ze kunnen zoveel zeggen’.
Als ik mijn vader emotioneel bel, omdat ik het zo vreselijk vind dat ze beginnen om verstandelijk gehandicapten mensen te vaccineren noemt hij in hetzelfde gesprek dat hij het zo jammer vind dat hij zijn verjaardag niet kan vieren met de familie bij elkaar…
Als ik in een stuk Indische geschiedenis duik en daarin de paralellen met de huidige situatie beschrijf en onderzoek m.b.v gesprekken met hem en een intuïtief geschreven tekst aan hem stuur vind hij dat heel mooi en raakt hem dat, maar hij komt er niet op terug.
Als ik heel zorgvuldig zoek naar ‘de juiste’ stukken tekst en filmpjes met ‘de juiste’ onderwerpen en deze stuur, krijg ik in eerste instantie geen reactie en als ik ernaar vraag is de reactie dat ik nou eenmaal een ander mensbeeld heb. Dat ik hem nooit kan overtuigen dat mensen met opzet andere mensen manipuleren.
Als ik hen vraag wat ze van de maatregelen vinden noemen ze dat ze het ook belachelijk vinden en dat het veel te ver gaat. Ze blijven echter herhalen dat de mensen zelf vragen om de maatregelen.
Als ik ze wijs op de cognitieve dissonantie van veel mensen en de willekeur van de maatregelen zeggen zij: ‘je kan Corona niet bagataliseren, want ik ken gezonde jonge mensen die nu op de ic liggen en de klachten die je eraan overhoud zijn ook heel heftig’.
Als ik dan tenslotte zelf vraag of ze hun oproep voor vaccinatie hebben ontvangen komt dan eindelijk de aap uit de mouw. Mijn moeder heeft zich al laten vaccineren, ze had er helemaal geen last van en houd het goed in de gaten, ze is opgelucht dat ze een keuze heeft gemaakt, dat geeft rust. Mijn vader heeft al aangegeven het toch te overwegen want hij wil graag zijn vrijwilligerswerk blijven doen in het hospice en tennissen.
Mijn reactie?
Stilte….
Wat valt er nog te zeggen?
Ik voel me verraden …
Ik begrijp wat de voor de hand liggende reacties zullen zijn op mijn verhaal:
‘Iedereen heeft zijn eigen keuzes te maken’
‘Kijk wat jullie nog wel hebben, nog wel kunnen delen met elkaar’
‘Je kunt iemand niet dwingen iets niet te doen’
‘Heb respect voor hun eigen keuze’
‘Het is niet aan jou om je ouders te ‘redden’
‘Ieder heeft zo zijn eigen proces’
‘Laat een verschil van inzicht niet tussen jullie komen, er is al zoveel strijd’
‘Laat het los’
Waarom klopt dit nou niet voor mij? Ieder mag toch zijn keus maken?
De vrijblijvendheid is er niet, je hebt een voorbeeld functie naar de jongere generatie.
een preventief ‘medicijn’ nemen op basis van angst voor uitsluiting voelt voor mij niet als een goede rede.
Die ‘vrijblijvendheid’ is er ook niet van ‘de andere kant’, middels propaganda wordt er eenzijdig geïnformeerd en er wordt genoemd dat je als ongevaccineerde niet overal toegang toe krijgt. Hoe vrij is dat?
Neem je als mens, als vader, als moeder je verantwoordelijkheid om je te informeren, zodat je op basis daarvan werkelijk een eigen beslissing kan maken? Of verdiep je je vooral in de informatie die bevestigend is voor jou bekrompen denken? Wel zo comfortabel….
Je spiritualiteit ‘gebruiken’ om al je logische denken te omzeilen, om zelfs je intuïtief weten te misleiden, zodat je toch met een gerust gevoel die prik kan laten zet
(Game) verslaving
Games zijn zo gemaakt dat ze je verslaafd maken.
Voedingsproducten zijn zo gefabriceerd, dat ze je verslaafd maken.
Chips is zo gemaakt, dat ze je verslaafd maken.
Netflix series zijn zo gemaakt, dat ze je verslaafd maken.
Smartphones zijn zo gemaakt dat ze je verslaafd maken.
Producten zijn zo gemaakt dat je ze steeds wil of moet vervangen.
‘Feestdagen’ zonder cadeautjes, plastic frutsels en tierelantijnen word je moeilijk gemaakt.
Gevoed door onze drang naar
Afleiding
Verdoving
Onderdrukking van ware gevoelens en emoties
We moeten het vooral ‘leuk’ hebben en lekker ‘genieten’….
Mijn kinderen spiegelen dit mooi, want hoe ‘bewust’ ik ook leef, ook ik laat me weleens verleiden. Ook ik vind ‘het niet weten’ verdomd lastig. Er zijn dagen dat ik pas een beetje ontspan als ik ’s avonds weer mijn bed induik met een Netflix serie en een baal chips.
Maar dan kijk ik naar mijn zoon, die wel erg veel wegduikt in games en wel erg veel moeite heeft om de vraag te beantwoorden: ‘waar heb je verder ZIN in’? Waar wil je je in verdiepen? Muziek, tekenen, schilderen, bewegen, ict, koken, iets creëren, iets met je handen….iets…
Nou geloof ik dat hij al een goeie set basis vaardigheden heeft, niet geleerd op school overigens…maar hij kan al behoorlijk koken, is een goeie leraar voor zijn zusjes, kan genuanceerd denken over actuele zaken in de wereld, kan in lotus zitten, kan goed masseren, leert zichzelf pianospelen, kan goed tekenen etc.
Na zo’n ‘preek’ komt er wel wat beweging, maar dan tussen het gamen in, het minimale om vervolgens weer lekker verder te gaan met gamen. Want tja, je ergens in verdiepen, in vastbijten, kent ook momenten van frustraties, iets leren gaat niet vanzelf…en als je al makkelijk leert kom je al snel weg met het minimale…
Soms moet je als ouders iets drastischers doen om een verslaving te stoppen. Voorlopig geen gamen meer, kom eerst maar tot stilstand, tot rust en dan in die rust ga je voelen, waar heb ik ZiN in? Waar ben ik nieuwsgierig naar?
Niet omdat we je iets misgunnen, niet omdat we je straffen, niet omdat je onze wetten en regels Moet volgen, niet omdat je aan onze verwachtingen moet voldoen, niet omdat we je willen beperken in je vrijheid…
Omdat we je een leven gunnen waarbij je leeft vanuit je hart.
Je zo’n prachtmens bent,
Zoveel talenten hebt,
Omdat we je een leven gunnen waarin je daadwerkelijk LEEFT.
Brief aan …
Ik ga altijd huilen als ik boos ben,
Nadat gedachten in cirkeltjes eerst door mijn hoofd gaan,
Er zoveel emotie is dat ik dichtsla,
Ik vaak de ander nodig heb die me aanspoort,
Laat eens zien,
Wat voel je,
Wat broeit er?
Waar gaat het over?
Hoe komt het dat strijden voor een betere, mooiere wereld zo beangstigend lijkt te zijn?
Hoe kan het dat we blijven hangen in vorm, context, manier van uiten en gaat het niet over de inhoud?
Hoe kan het dat Q een brug te ver is, gevaarlijk zelfs, en er nooit een oprechte vraag over is gesteld?
Hoe kan het dat iemand aan de ene kant stelt dat ‘als het nu niet gebeurt dan gebeurt het nooit’ en aan de andere kant moeten we vooral mee blijven doen, is kinderen thuishouden toch echt niet ok, een grens trekken niet ok, boosheid en onmacht laten zien niet ok…
Hoe kan het dat ondanks de dooddoener, ‘maar je verandert het toch niet in je eentje, het is altijd al zo geweest, het niet ok is om niet te stemmen….stemmen op een partij in een systeem waarin men zelf zegt dat het toch niet veranderd?
Wat ik hier (alle tegenstrijdigheden) ook tegenin breng, hoeveel ik ook het tegendeel laat zien, het werkt alleen maar averechts.
Hoe kan het dat het mij wat doet dat men twijfelt over het vaccin? Werd mij gevraagd….
Wil men gewoon mee blijven doen…. door een gezond lichaam te injecteren’???
Waar komt die bereidheid toch vandaan een ‘vaccin’ te nemen?
In de overtuiging dat men hiermee medeburgers beschermt? Dat het leven dan weer door kan gaan?
Ik geef om mensen, wil dat iedereen zijn gezondheid behoud, een sterk immuunsysteem heeft wellicht heeft dat er iets mee te maken….
Hoe komt het nou toch dat ik me daar druk over maak….zelf lijken anderen dat veel minder te voelen, dat vuur, dat gevoel van noodzaak om licht te schijnen op ….
Ik ben wel vaker helemaal in iets opgegaan, hoe komt het toch dat ik me mede verantwoordelijk voel voor mijn medemens…dat ik vecht voor een betere toekomst voor mijn kinderen… ‘je moet eerst voor je eigen basis zorgen’. Goh, echt waar?
Voor mij is basis, psychische, fysieke, mentale gezondheid voor mij en mijn kinderen, welke omgeving is veilig en gezond voor ze qua school? Hoe en wat willen wij ze leren, bijbrengen, op gebied van hoofd, hart, handen? Welke school past hier het beste bij? Hoe houden we onszelf staande, hoe zorgen we voor elkaar,….Het rammelt … deze basis …. Dat is nou juist waarom ik op sta en me uitspreek….
Het is te makkelijk om iemand als zwart schaap te bestempelen en mij en anderen als volger, want tja, ik zit klem. Ik zie het plaatje echt wel, als ik van een afstand kijk. Het lijkt niet voor niets een psychologische oorlog….het gebeurd in het groot (andersdenkenden framen als ‘wappie’, q Anon mensen framen als staatsgevaarlijk) en het gebeurt in het klein….in elke familie en vriendschappen.
Een mooie rondbreier is ook: ‘we kunnen toch allebei een andere mening hebben en kijken wat er wel is’…Dit gaat verder dan een ‘andere mening’. Sommige dingen zijn een leugen, sommige dingen niet, sommige dingen zijn oprecht, sommige dingen niet, sommige dingen zijn gebeurt, andere dingen niet’. Aan een mening vasthouden, zonder zich te verdiepen in de ander, lijken allemaal manieren om maar niet te hoeven kijken, nadenken, oordelen. Mocht je nu denken, maar de ander verdiept zich ook niet in mijn mening, daar staat de krant vol mee, de gangbare mening, dat is niet een eigen mening vormen.
Nou zijn er ook mensen die zich Wel verdiept hebben in het ‘niet gangbare denken’. Dat is wat mij dan ook zo raakt. Samen op pad naar een zoektocht naar anders, echter, authentieker….mensen steunen die uitgekotst zijn door de maatschappij, door de kerk…en op het moment dat het er echt toe doet is het zo ongezond dat ik me verantwoordelijk voel? Dat ik me zorgen maak….
Als mijn boosheid naar binnen slaat word ik ziek, het komt er nu uit, blijkbaar doet dat me goed, want ik heb al tijden geen hoofdpijn/migraine…het komt ook voor dat het naar binnen slaat en ik met hulp de emotie naar buiten breng, de ander toont dan zijn boosheid, omdat ik het niet doe en aangezien dat invloed heeft op onze gezondheid als gezin is dit niet wenselijk. Het is aan mij om me dus te uiten, bij deze….
Waar zijn jullie?
Is er iemand thuis?
Liefs
Droomloket 25-4-21
Ik had een heldere droom en nog voor het ontbijt ben ik even bij het droomloket langsgegaan. Zo ’s ochtends zit hij nog goed in mijn gedachtes en de ervaring leert dat naarmate de dag vordert hij vervaagd.
Dus ik vertel mijn droom aan de droom medewerker en krijg ondertussen een lekker bakkie koffie aangereikt.
Ik was in mijn droom aan het stoeien met de juiste outfit aantrekken. Ik had haast, het was al 8.13 uur en ik moest 8.30 uur op school zijn. Het was lekker weer en ik wilde een topje aan met daaroverheen een blouse. Telkens als ik die blouse aantrok kwam ik erachter dat ik heel veel lagen kleding aan had. Pfff wat een race tegen de klok. Ik keek toch maar even naar de tijd en gelukkig, de tijd stond stil….het was nog steeds 8.13 uur.
De droom interpreteur moest hartelijk lachen en begon me vragen te stellen….
Waar staat kleding symbool voor?
‘Voor expressie, wat wil je wel of juist niet aan de buitenwereld wil laten zien?’
Droommedewerker
‘het bekleden van jezelf met betekenis. Ik ken je inmiddels vrij goed, aangezien je vaak langskomt voor een droom duiding. Je staat voor een keuze, welke betekenis geef je jezelf in deze tijd? Zonder vastomlijnd werk wat ‘ben’ je dan? Huismoeder, werkloos, gefaalde hulpverlener, zwever? Of ‘ben’ je bewuste en ervaren moeder, (beginnend) schrijfster, waarheidszoeker, healer?
Al die verschillende rollen, verschillende laagjes, het lijkt erop dat je je hiervan wilt ontdoen, al die laagjes afpellen, waar ‘kies’ je op dit moment voor? Waar richt je je aandacht op? Waar wil je in groeien? Waar ligt je expertise, wat is jou gift aan de wereld?
De tijd stond stil: 8.13 is nummerologisch 21= 3, dat staat voor expressie.
‘Is er wel tijd? Of is er een volgorde? Is er een orde, waarin het een het ander volgt? Zoals bij het bakken van een brood. Het samenvoegen, het kneden, laten rusten, het bakken, het laten afkoelen. Elk van deze stappen heeft een plek. Een plek is niet vrij om te kiezen, wel in de tijd maar niet in de volgorde.
Je bent bezig maar je komt tot niks dus dan merk je dat de tijd niet verder gaat. De tijd gaat pas verder als je uit het dilemma stapt Een keuze maakt. Lieve schat je komt geen stap verder als je vast blijft houden aan dit dilemma. Je kunt kleding weg doen, een compleet nieuwe outfit aan doen, iets dragen waarvan je nooit gedacht had dat je het mooi zou vinden of het oude met het nieuwe combineren, alles is mogelijk, maar maak een keuze.’
Wanneer gaat de tijd weer verder tikken denk je?
‘Als ik kies, als ik stop met me kleiner maken dan ik ‘ben. Als ik kies wat ik vandaag aan wil trekken’.
De droommedewerker kijkt me glimlachend aan, ‘ik heb nu al zin in je volgende droom, benieuwd wat je dan aan hebt getrokken’.
Energiek en met zekere tred loop ik naar huis, inmiddels heeft zich een rij gevormd bij het loket…
MAANDAGOCHTEND 19-4-2021
Hoe voelde dat ook alweer,
Maandagochtend, wat moeite met opstaan,
Maar ook wel weer lekker,
In het ritme komen…
Kinderen naar school brengen en dan zelf door naar mijn werk…
Lekker bakkie koffie,
Enthousiaste weekendverhalen delen met collega’s,
Dat doen wat voor mij van betekenis is,
Er zijn voor mensen…
Hoe leeg voelt het nu soms…
Na 4 maanden breng ik kinderen wel weer naar school,
Maar elke ochtend check ik of er wel school is…
Check ik of er al een doorbraak is in de wereld,
Of iemand ergens in het topje van die pyramide gewetensbezwaren heeft gekregen…
Ondertussen lijken veel mensen hun leventje voort te zetten,
Gaan naar hun werk of werken thuis,
Volgen hun yoga lessen e.d. online,
Zijn daar enthousiast over: ‘ja zo fijn dat dat doorgaat’…
Maken plannen voor de meivakantie…
Die maatregelen, daar zijn ze het niet zo mee eens,
Velen spreken dat uiteraard niet hardop uit: negeren alle opmerkingen hierover gewoon…
Zoeken gauw weer naar een ander onderwerp…
Ondertussen houden ze geen afstand en hebben ze wel etentjes, dus nouja, erg angstig voor een killervirus zijn ze dus niet…maar ‘activistisch zoals jij’, nee ‘zo zijn wij niet’…
Dat vaccin, ‘tja, lastig we staan niet vooraan in de rij’…
Testen, ‘ja prima dat valt best mee hoor en dan weet je tenminste waar je aan toe bent’….
mondkapje, ‘ja doe ik gewoon op in winkels, heb ik niet zo’n last van ben al zo gewend en ik wil niet dat de winkels een boete krijgen’….
‘We richten ons gewoon op het positieve, want ja alles wat je negatieve aandacht geeft groeit’, opportunistische ‘zweverigheid’, precies dat onthouden en gebruiken wat je wel goed uitkomt.
En maandagochtend gaan velen gewoon weer verder met de riedel…
Zo lijkt het in ieder geval….
Maargoed, degene die dit lezen zullen zich niet aangesproken voelen en degene aan wie ik dit schrijf lezen dit niet….
Wie herkent dit wat ‘lege’ maandagochtend gevoel?
Misschien heb je eerst 2000 jaar nodig om terug te kunnen kijken hoe men tot iets komt.
