Het leven speelt zich af tussen twee overgangen; de geboorte en de scheiding van lichaam en ziel. In de jeugd zijn mensen onbevangen. Later groeit het bewustzijn en ook dat van de eindigheid van deze tijdelijke fusie van de ziel en het lichamelijke.

Leef vanuit het uitgangspunt dat je een mooi vol en rond leven zal leiden, waarin het eind niet als een verrassing komt, maar als een afronding van een geheel. Of is er een goede reden om er van uit te gaan van niet? Ik zie deze niet.

Een volkomen leven verondersteld wel, dat het vanaf een bepaalde leeftijd in harmonie is, resoneert met je bezieling en in harmonie met alles om je heen. Dat je zowel een fysiek als metafysische groei doormaakt in je leven en leeft in overeenstemming met dat wat een mens steeds krachtiger diep van binnen weet en voelt.

Het pad dat een mens beloopt is uniek en tegelijkertijd universeel. Net als ons lichaam en ons karakter bijvoorbeeld. Onderdeel van het pad is een verschuiving van een meer aards naar een meer bezield leven.

Ieder mens heeft de ruimte om op zijn of haar eigen manier de stappen te zetten om het aardse te overstijgen en te leven in overeenstemming met jouw hogere bewustzijn.

Lessen om dit proces te doorlopen zijn er niet om alleen te weten in het hoofd, maar om geleefd te worden en daarmee ook gevoeld.