Gboorte Abel
Abel wordt geboren. Hij had de hele zwangerschap de bijnaam Arie. Pas na een tijdje kwamen wij er achter dat bij grootvaders (voor Abel overgrootvaders) aan Arie heetten. Als Mariska 20 weken is, maken wij een reis naar Bali.
De geboorte was voor mij een indrukwekkende ervaring. In het ziekenhuis werk Mariska ingeleid. Ze was een paar dagen overtijd en volgende de gynaecoloog werd Abel te groot. Mariska kreeg hierdoor een wezenstorm en bij de eerst perswee kwam Abel op aarde. Ik weet nog heel goed wat ik voelde. Ik voelde een diepe vrede met het feit dat we dood gaan. Een innerlijk weten dat het leven rond is. Een komen en een gaan. Omdat hij komt, is het logisch dat ik een keer ga.
Wat ik ook realiseerde, niet eerder zo sterk, is dat ik me ergens een voorstelling van kan maken, maar dat het niet in de buurt komt van het werkelijke gevoel. Het gevoel vader te zijn van je eigen kind. Zo groot, dat het niet in de buurt komt van de beste poging er een voorstelling van te maken. Later zou ik me nog vaker realiseren. Het is belangrijk iets te ervaren om het te kunnen begrijpen.
Ayahuasca
Ik maak mijn eerste reis op aanraden van een energetisch therapeut. Ze zegt ik heel diep verdriet heb en dat ik iets krachtigers zou moeten gebruiken om daar bij te komen, dan ‘reguliere’ therapie. Ze raad me aan om een Ayahuasca ceremonie te gaan doen. Ze zou zelf ook weel willen, maar durft niet. Ik ben gelijk ‘getrieerd’. Ik heb ongeveer 5 jaar er voor een stukje docu gezien op televisie waar een journalist van de BBC in de Amazone (Peru of Brazilië) een ceremonie bijwoont. Hij word ziek, moet kostsen, etc etc. Het ziet er uit of hij helemaal binnenste buiten wordt gekeerd. Ik weet dat ik toen al dacht, dat wil ik ook. Het iets dat me veel meer trekt dan bijvoorbeeld Bungee dumpen of parachute springen.
Ik besluit met te gaan verdiepen in de Ayahusca en een afspraak te maken om een reis te maken.
Een aantal maanden later kom ik aan in Gasselte om een reis te maken. Drie dagen gevast en ik heb geen idee waar ik aan begin.
Het is een heel weekend, maar op de eerste dag een sessie ademwerk en nog een aantal andere óefeningen’ om ook als groep in de ontspanning te komen.
Er zijn mensen die na het ademwerk naar huis gaan, omdat ze al gekregen hebben, waar ze voor kwamen.
Het was een weekend vol nieuwe deuren die open gingen. De schoonheid van de muziek verdiept. Ik kom in aanraking met smudgen… Voor mijn collega’s was ik al een zweverig type, omdat ik aan shiatsu massage deed, maar ik kom nu helemaal los zullen we maar zeggen.
Naast het beleven van de reis naar binnen, is het belangrijkste thema van mijn eerste reis mijn geboorte en het alleen zijn de eerste 11 dagen. Het gevoel niet te kunnen terugvallen op een ander. De leegte die mijn rug voelt.
Ben ook zeer onder de indruk van de begeleiding. Erik Spaans en twee vrijwilligers.
Ayahuasca 2
De tweede reis. Ik weet niet meer wanneer deze was. Ik schat ongeveer een jaar later.
Wat ik nog we weet is dat ik de hele reis maar één thema kreeg voorgespiegeld. Zie het kind in de ander. Zie het speelse, onschuldige, nieuwsgierige kind dat iemand ooit geweest is. Zie het zitten in de buik van de ander. Doe dat bij iedereen.
Ik vond het een mooie visie, maar ik wilde meer. Andere mensen die reizen hadden gemaakt met de ayahuasca die hadden hele gesprekken met wijze oude mannen of vrouwen. Dat wilde ik ook. Ik wilde de diepte in duiken. Maar de plant bracht me elke keer weer terug bij het zelfde. Want het enige dat ik te doen had, is te kijken naar het kind in de ander. En niet voor een dag of een week, maar voor een lange periode. En zo ging het uren achter elkaar. Maar, de boodschap was duidelijk.