‘Uiteten’ in eigen huis

‘Mama, ik wil weer een keertje uit eten, zullen we vanavond bij het tapas restaurant gaan eten alstjeblieeeeeft’. Ik twijfel, heerlijk een avondje niet koken, gezellig ergens aanschuiven, quality time, het doet ons meestal goed…Er is ook een ‘maar’…het prijskaartje staat me tegen, weer in de auto stappen, parkeerkosten…en dan natuurlijk het eten zelf. In Schiedam was uiteten gaan laagdrempeliger, we woonden in het centrum met overal restaurantjes…ook na school gingen we geregeld even ergens wat drinken met wat lekkers erbij…die verleidingen zijn nu een stuk minder. 

Rogier komt met een leuk idee: ‘laten we thuis ‘restaurantje spelen’. Ik ben de kok, 1 iemand helpt me en de jongste mag de ober zijn. Samen wordt er een menu in elkaar gezet en Lola gaat aan de slag met menukaarten. 

Die avond voelt het werkelijk als ‘uit eten’. De sfeer is goed, ik blijf heerlijk zitten en geniet van alle lekkere tapas gerechtjes. Lola neemt haar ober rol heel serieus en vind het heerlijk om iedereen te bedienen….al met al is ze in haar element. Het mooie is dat het echt anders voelt als ‘normaal’, waar we ook heus lekker met elkaar koken en eten. Iedereen blijft toch net wat langer rustig zitten en er is meer aandacht voor de gerechten. 

Volgende week ben ik aan de beurt en wordt er in ons huiskamer restaurant Indisch geserveerd. Een nieuwe traditie is geboren…

Terugblik

Een jaar geleden waren we bezig met de verkoop van ons huis. Wat wilden wij graag Nederland ontvluchten…we zaten nog middenin een lockdown, lamgeslagen door de vele mensen om ons heen die leken weg te kijken, er voor kozen zich te laten vaccineren, geen idee hadden waarom wij ons nou ‘zo druk maakte’. Ik was werkelijk met stomheid geslagen hoe groot de cognitieve dissonantie leek te zijn en heb nooit eerder zo duidelijk gezien hoe mensen …volgden. Voor mij stond het mondkapje symbool voor slaafsheid, het was alsof ik opeens in een zombie stad was gedropt. 

En als je gaat schilderen en schuren? Ja dan doe ik een mondkapje op…

Wat is het verschil? Dan ben ik er van overtuigd dat het werkt.

Mijn hele werkelijkheid veranderde, steeds meer ging ik het zien…God wat deed dat soms pijn, om werkelijk te zien, wat wilde ik dit gevoel graag delen…erover schrijven hielp, ondanks dat ik er zeer weinig respons op kreeg…

We togen af naar Hongarije, met onze 3 kinder. De verkoop van ons huis was zo goed als rond, het papierwerk kon ook op afstand…

Hongarije, wat een bijzonder land, het heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Prachtige natuur, vriendelijke mensen, rustig en ingetogen. De stad Pecs is een sprookje, wow, gaan we hier wonen? Al snel vonden we een huisje op een groot stuk land, fruitbomen, een stromend beekje…Natuurlijk zagen we ook de armoede en het onderdrukte potentieel van het land. Hierover heb ik uitgebreid geschreven. 

Er kwam een periode van tegenslagen. De kopers van het huis trokken zich onverwachts terug, de zorgverzekering wilde vanuit NL het contract beëindigen, terwijl we nog niets rond hadden in Hongarije, het huis was niet winterklaar en er waren geen bouwvakkers om het dak te vernieuwen, leerplicht vanuit Nederland zat ons op de hielen en thuisonderwijs is verboden in Hongarije, de school waar de kinderen inmiddels heengingen was zeer streng met handen desinfecteren elke ochtend en zo waren er meer signalen, waardoor de twijfel toesloeg. Ik wilde daar nog niet aan, ik wilde absoluut niet terug naar Nederland. Rogier heeft die moeilijke keuze zelf moeten maken. Achteraf kon ik wel zien dat het de juiste beslissing was. Mijn verdriet was groot, net nu we weer aan het opbouwen waren. 

Weer terug in Schiedam, phoe de plek die ik voorgoed achter me gelaten dacht te hebben. De eerste weken heb ik met de kinderen bij mijn ouders gelogeerd. Het idee was dat ik focus kon hebben op het thuis onderwijzen van de kinderen en Rogier bezig kon gaan met de verkoop van het huis. Een hele pittige tijd. We waren allebei gespannen, voelden ons nergens thuis, alsof er geen plek voor ons was in deze wereld. We moesten alle zeilen bijzetten om er te zijn voor de kinderen, om het hele verkoopproces weer in gang te zetten en ondertussen moesten de kinderen eigenlijk naar school…maar waar gingen we wonen? Hoelang duurde het om ons huis te verkopen? Weer tijdelijk een nieuwe school leek onzinnig…Uiteindelijk voelde het in elk geval beter weer bij elkaar te zijn en woonden we dus weer in Schiedam…gelukkig hadden we nieuwe kopers gevonden en gingen we ons focussen op de volgende stap. 

We besloten in België te gaan kijken, omdat er in België thuisonderwijs mogelijk is. Het mooie is dat veel meer gezinnen dat doen en er werden verschillende subgroepjes gevormd, zodat er ook genoeg sociaal contact was. Een paar keer op en neer naar België om een huis te bezichtigen, helaas werden we steeds afgebeld. Wat ons nekte was ons gebrek aan inkomen. Ondanks een reserve door de overwaarde van ons huis en onze wil weer te gaan werken, zodra we weten waar we wonen, het bleek niet voldoende. De datum van de overdracht naderde en wij hadden nog geen huis…Urenlang speurde ik het internet af, ik belde ook alle vakantieparken, totdat ik uiteindelijk beet had. We konden in een vakantiehuisje in Witterzomer in Assen. We konden daar 6 maanden verblijven, dat gaf een hoop rust. 

Als je ons huis kent in Schiedam en de hoeveelheid spullen die we hadden, kan je je voorstellen dat het nog een hele klus was om ons huis helemaal leeg te krijgen. Weken van sorteren, wegbrengen, sjouwen, inpakken volgden. Wat gaat er mee naar het huisje, wat gaan er naar de opslag in Assen, wat gaat er naar de schuur van mijn schoonouders, naar het tuinhuisje van mijn ouders, wat ligt er nog in Hongarije…We hebben een hele hoop spullen weggedaan, verkocht via marktplaats, weggegeven, naar de kringloop gebracht. En zo vertrokken we naar Drenthe met een wagen heel vol geladen. We waren compleet uitgeput. Ik kreeg last van mijn ischias dus kon niet zoveel helpen sjouwen. Onze oudste van 14 heeft flink geholpen en zo stonden uiteindelijk alle spullen op hun plek. 

Wonen in een mini huisje met 5 personen, ach we waren al lang blij dat we ergens neer konden strijken. Het was kerstvakantie en we hebben vooral veel spelletjes gedaan…alles was verder nog dicht op het park door de lockdown. Tussen alle verhuisperikelen door hadden we scholen uitgekozen voor de kinderen en na de kerstvakantie gingen ze naar hun nieuwe school. Gelukkig hebben we de meest flexibele, lieve, leuke en stoere kinderen van de wereld en pasten ze zich goed aan. De onzekerheid bleef, want ze wisten al dat het erg lastig zou worden om in de buurt een huis te vinden, dus ze gingen er al vanuit dat ze niet op deze school zouden blijven. 

De zoektocht ging verder…we vielen voor een huisje in Stavoren, bijzondere plek, we ontmoeten daar een bijzonder persoon en alles leek dan toch vrij snel op zijn plek te vallen…we deden een bod en zagen ons daar al helemaal wonen, met gelijkgestemde mensen die ons zouden helpen qua woonruimte terwijl het huis opgeknapt werd, dit moest zo zijn…Helaas, iemand anders bood meer en we bleven teleurgesteld achter. Ik kwam in een gevoel van machteloosheid…Weer alle zeilen bijzetten om steeds weer terug te gaan naar vertrouwen. Visualiseren van onze plek, denken in mogelijkheden…

Ondertussen gingen de restaurants en de binnenspeeltuin weer open, met qr code dat wel…dus terwijl veel gezinnen genoten van de herwonnen vrijheid, even eruit, even binnen spelen, ergens wat eten in deze donkere januari maand, werd ons de toegang ontzegd, want we waren niet gevaccineerd. Ik ging op zoek naar plekken waar ze wat flexibeler waren en ik zal deze plekjes nooit vergeten. Als ik er nu over schrijf voelt het onwerkelijk. Ging het echt zo ver? En mensen waren er ok mee? Zolang ze zelf maar naar binnen mochten? 

Een periode van veel Funda, veel heen en weer rijden naar Groningen en Friesland…Tja, soms voelde het wel ok, maar gingen we werkelijk zo ver weg wonen? 

Rond maart ging de qr code eraf en kwam er weer een beetje kleur in het leven op een vakantiepark. De kinderen konden lekker spelen, het werd lente, we ontdekten de mooie plekjes om te mountainbiken, we zijn een aantal keren gaan zwemmen in het koude water…alles om mijn lichaam te doen herstellen, helaas is dat nog steeds niet het geval. Mensen met chronische pijn weten hoe zwaar het voelt om elke dag pijn te hebben. 

Deel 2

Deel 2

We hebben net kerst gevierd in ons huis in HtH. De eerste kerstdag voelde wat ingewikkeld. Toch een bepaalde ‘kerst’ verwachting bij de kinderen (mooie kleren en deftig diner…) ondanks dat we verder niks gepland hadden, merkte ik een collectieve onrust in het veld. We hebben het weten te doorbreken door te gaan wandelen met onze fijne overbuurman en een vriendin van hem….het werd een gezellig spontaan ‘kerstdiner’ met nieuwe mensen in ons leven. Zoals ik het wenste, ongedwongen en met voldoende ruimte ingebed voor onverwachte ontmoetingen…Het gekke is dat ‘derde’ kerstdag, waarop we wel familie bezoek kregen, heel ontspannen was…juist omdat het niet tijdens die ‘beladen’ dagen was…

Ik heb net het eerste deel teruggelezen, dat had ik al een tijdje geleden geschreven, met de bedoeling het ‘af’ te schrijven…ik merk alleen dat ik daar geen zin in heb…liever schrijf ik vanuit het hier en nu. In eerdere video’s deel ik hoe we uiteindelijk in ons huisje terecht kwamen. 

Ik had zo’n ochtend vandaag dat niks gaat zoals ik hoopte. Ik was alleen met Lola en ik had zin in een fijn momentje samen met een film of iets creatiefs. De film was uitgekozen, maar na een kwartier keken we elkaar aan en vonden er allebei niks aan….vervolgens nog iets anders opgezet, maar ook dat sloot niet aan….dan iets creatiefs, Lola had een haakpakketje gekregen voor haar verjaardag….ik wierp 1 blik en zag al, dit is niet voor beginners. Met een YouTube filmpje nog een poging gewaagd, maar ik liep er helemaal op leeg. Een groot BLEH gevoel…om agressief van te worden….Het gevoel is er nog steeds een beetje, en erop invoelend lijkt het op het gevoel wat ik had tijdens borstvoeding. Een beklemmend gevoel op de borst, energieloos en donker…

Wat is hier de link? Doe ik teveel mijn best om iets te creëren wat er niet is op dat moment? Voor mij staat haken symbool voor knusheid, creativiteit, kneuterigheid op een goede manier…letterlijk: hand-werken…iets wat ik toch zou moeten kunnen…Borstvoeding staat voor mij symbool voor knusheid, goed moederschap, iets wat ik toch zou moeten kunnen…Toen de borstvoeding bij Lola niet goed ging en ik moest stoppen vond ik dat heel heftig…frustratie, verdriet…

Blijkbaar word ik hierin getriggert. Als ik het ook nog link met Kerst zie ik dat ik blijkbaar toch nog een bepaalde verwachting heb. Ik weet dat de rest van mijn familie samen kerst heeft gevierd, tenminste, dat hoorde ik vanmorgen…Nu ik dit schrijf zie ik pas een verband. Loslaten van verwachtingen, eerdere rituelen, gewoonten…het gaat in fasen heb ik ondervonden. Dit voelt als een haakje wat blijkbaar nog loslaat. 

Langzaam ontvouwd zich een hernieuwd leven…vorig jaar stond in het teken van ‘opnieuw beginnen’… Van het zoeken van de basis, namelijk een huis, een plek om weer te wortelen. De plek is gevonden, nu beginnen we invulling te geven. Eerst waren de kinderen aan de beurt, zij hebben inmiddels hun leven volop opgepakt met school en sport en nieuwe vrienden. 

Het voelt dat wij nu aan de beurt zijn…en de kunst voor mij is om niet gelijk te willen manifesteren wat oud is, vanuit een haast, een angst, een ongeduld. Om de tijd te nemen, ook al voelt het alsof ik al alle tijd gehad heb. De pijn in mijn lijf is grotendeels weg en ik wist altijd al dat ik dan pas klaar zou zijn om te manifesteren. 

Nu ik dit schrijf ebt het zware gevoel weg en komt er zin en inspiratie en vertrouwen. Het mag helemaal op mijn eigen manier…De triggers helpen me om te zien wat er nog aanhaakt en om hier bewustzijn op te krijgen, zodat ik het los kan laten. Ik heb in elk geval geleerd dat erover schrijven me helpt om het voor mezelf helder te krijgen, om te ordenen, om zelfs de energie ervan te transformeren. Ik zou dat voor mezelf kunnen houden, als een soort dagboek…maar iets in mij voelt de behoefte om het openbaar te doen en dat blijf ik dus doen … Het zijn stukjes van mezelf die ik wil delen…dat is mijn bijdrage op dit moment. Ik heb zin in 2023, januari was altijd al 1 van mijn favoriete maanden…een lege bladzijde, volop nieuwe mogelijkheden. 

 

Voelend schrijven

Schrijvend onderzoek

Als ik schrijf heb ik vaak van te voren geen idee waar het naartoe gaat. Als ik dan iets wil onderzoeken in mezelf helpt het om het op te schrijven of om het te bespreken met (meestal) Rogier. Soms praat ik ook hardop tijdens het wandelen, of nouja, dat doe ik regelmatig. Zo ook vanmorgen…iemand wilde weer meer contact en dat gaf me in eerste instantie een benauwd gevoel. Als ik er dieper op invoel komt er schuldgevoel. Ik heb een aantal mensen losser gelaten afgelopen 2,5 jaar. Er is veel gebeurd in mijn manier van denken over de buitenwereld en er is net zoveel gebeurd in de beleving van mijn binnenwereld. Dit gaf schuring in bepaalde relaties. Ik denk dat ik ook eerlijker werd…voor de ander lastig, want ‘opeens’ was ik niet meer dezelfde persoon, zo leek het. Voor mijn gevoel werd ik juist meer mezelf. En ondanks dat de ander vaak wel op zijn of haar manier in contact wilde blijven en verschillen in denken uitlegde als ‘meningsverschil’, dat moet toch kunnen…merkte ik aan mezelf dat dergelijke contacten veel energie kosten. Alsof ik werd vastgehouden in het beeld dat de ander van mij had. Mij in de kudde wilde houden, waarschijnlijk niet eens bewust. Als er dan toch even contact was voelde ik door de woorden heen de energie van vast willen houden aan mij. Met een paar mensen heb ik opnieuw verbinding gemaakt en is er aftastend een manier ontstaan van contact. 

Dus wat te doen met mensen die contact willen, maar wat mij op dit moment een benauwd gevoel geeft? Is het goed om juist het contact aan te gaan om dit in mij te onderzoeken? Komen ze weer op mijn pad omdat het goed is voor mij? Is dit de juiste timing omdat ik weer wat meer geland ben? Of is het benauwde gevoel niet voor niets en is het een signaal dat ik contact moet afhouden? 

Ik heb dit verwoord vanmorgen in een spraakbericht naar iemand…tijdens het inspreken voelde ik waar nog emotie zat…als ik terugdenk aan de C periode en de bizarre maatregelen en hoe ik bewoog in een surrealistische wereld … Een diep gevoel van onrecht, een roepende in de woestijn, het heeft iets heel diep in mij geraakt en ook tijdens dit schrijven voel ik zo’n intens verdriet…een gevoel van, ‘als het er werkelijk op aan komt ben je er niet…’ .. dus wat heeft het voor zin om (weer) contact te hebben? Het voelt niet bevredigend. Wellicht voelt het comfortabel om weer de schuring te herstellen en op neutraal gebied te zijn. 

Ik heb te dealen met dit gevoel, met deze brok in mijn keel en tja, het verbind gewoon veel fijner met iemand die soortgelijke ervaringen heeft. Er is veel sneller herkenning, begrip en vertrouwen. 

Vanmorgen luisterde ik naar iemand die zei dat er pas wereldvrede is als we juist liefde kunnen voelen voor niet gelijkgestemden. En dat het goed is om alle contacten die gebroken zijn na te gaan en daar waar er schuring was om die contacten te neutraliseren. 

Ik denk dat er eerst waarheid op grote schaal naar buiten moet komen. Want de on-gestemdheid zit hem vaak ook in de manier waarop we zijn gemanipuleerd en voorgelogen over zoveel onderwerpen. 

Ik ga dit alles nog verder invoelen en ruimte geven … wordt vervolgd…

Indische hapjes

Ik ben het meest in flow in de keuken als ik Indisch kook en bak. De kruiden, de geuren, de herinneringen aan verjaardagen bij mijn oma of het Indische eten van thuis. Toch heb ik het Indische koken pas een aantal jaren geleden opgepakt. Het was Rogier die me erop wees. Het belang van koken van het eten van je roots. En of dat nou Surinaams, Indisch, Vietnamees of Hollandse pot is, maakt niet uit. Wat vond jij als kind de lekkerste gerechten? Wat kon je vader, moeder, opa of oma het allerlekkerste bereiden? Waar kan je zelf de meeste liefde in stoppen? Dit met enige regelmaat maken voor jezelf, je gezin of vrienden werkt helend. Afgelopen weekend heb ik verschillende Indische snacks gemaakt, bapao (vega), pasteitjes, saucijzenbroodjes…mijn vader verstaat me dan op een bepaalde manier. Het leuke is dat geen één Indisch baksel hetzelfde is. Elke familie doet het weer net even anders. Het is leuk om daarin naar mijn eigen smaak te zoeken, te variëren, gebaseerd op hoe ik het ken en hoe ik het nu lekker vind. 

Welk gerecht komt er bij jou naar boven als je dit leest?

Spiegelkind

We kregen laatst bezoek…Mooie reden voor ons om het huis extra schoon te maken, op te ruimen en voldoende lekkers in huis te hebben en lekker te kokkerellen. Jaren geleden hadden we echt een ‘open huis’, mensen liepen in en uit, vaak at er iemand mee … er hebben ook mensen langere tijd bij ons ingewoond…Wat een groot contrast met nu. We zijn veel meer op onszelf, stemmen zorgvuldig af m.b.t. visite en hoe we verjaardagen en feestdagen vieren…Het is ons proces om zo te leren omgaan met onze eigen energie…Wanneer geeft iets energie en wanneer kost het energie! Zoals het nu is blijft het niet en zoals het was komt niet meer terug, het is een zoeken….anyway ik dwaal af… We kregen visite…en ondanks dat ik er alert op ben was ik net iets teveel mijn best aan het doen. De energie was redelijk hoog en ik was volop aan het vertellen. 

Ondertussen ging de jongste hierin helemaal mee, ze deed haar best om leuk gevonden te worden en aardig en ze paste zich moeiteloos aan…wat op dat moment fijn was, maar uiteraard ook zijn keerzijde heeft. De middelste ging compleet in de weerstand. Ze ging haar zusje irriteren en er viel niet met haar te praten … Daar ging mijn zorgvuldig omhooggehouden ‘perfecte plaatje’…ik denk dat iedereen er wel iets van herkent. We konden het er ter plekke wel over hebben en zo draaide ze weer wat bij. 

Onlangs ben ik met haar bij een energetisch therapeut geweest. Ze bleek al vele levens een strijder van ‘de slechteriken’ te zijn. Waar veel hooggevoelige mensen zich vooral richten op de ‘slachtoffers’, mensen willen helpen etc. gaat zij juist aan van het bestrijden van het kwaad als een echte krijger. Ze irriteert zich mateloos aan mensen die niet ‘echt’ zijn. Dus dat haar zusje zich ging aanpassen gaf haar aanleiding om dat te willen stoppen. Ze wil haar zo ook beschermen tegen ‘parasieten’, mensen die ‘energie zuigen’. Tijdens de sessie mocht ze een nieuw hoofdstuk beginnen, waarin vreugde, lichtheid en liefdevolle verbindingen sleutelwoorden zijn. 

Wat zij mij dus spiegelde was mijn masker van dat moment. Voor haar vielen er zoveel puzzelstukjes op zijn plek toen ze begreep hoe dat werkte bij haar. Ze kwam ook zelf met het voorbeeld van de visite en hoe ze zich toen gedroeg. Haar les is om niet te scherp te worden, maar balans te vinden in aan de ene kant het gevoel van irritatie en aan de andere kant mildheid en het observeren…Het brengt anders namelijk onbalans, ze gaat weg van zichzelf en verhard. We hebben hier mooie gesprekken over en alleen al dit inzicht maakt dat ze makkelijker kan switchen. Wat een mooie lessen en inzichten ook voor mij. 

One Day

TODAY!

Ik zag en hoorde de One day song van Matisyahu in Haifa, gezongen door 3000 mensen en was geraakt…wow, hoe zou het zijn om aan zoiets mee te doen, zo’n verbondenheid en energie. Ik zag de aankondiging van een samenzang om iets soortgelijks te doen met hetzelfde lied en ik wist gelijk, ik wil meedoen! Vervolgens kreeg ik de ingeving om de video van Matisyahu aan onze dochter te laten zien van 12….ze zei gelijk, aan zoiets wil ik ook meedoen…en zo gingen we op pad die dag…Een dag met een gouden randje, omdat ik naar Jolie keek en zag hoe ze genoot. Ze zong uit volle borst mee, was helemaal zichzelf en voelde zich geïnspireerd. Zelf heb ik ook genoten, hetzij nog wat voorzichtig…Ik merk dat ik zolang in isolement heb geleefd, zoveel losgelaten heb…Juist in zo’n liefdevolle, uitbundige bubbel ben ik me daar van bewust…Zo mooi hoe Jolie me kon laten zien hoe zij in volle aanwezigheid kon genieten. De video is sinds kort uitgekomen en ik vind hem werkelijk prachtig geworden. Jolie is volop in beeld (die blonde knappe tiener;-)) Enjoy!!

Spreekwoorden

Ooit kreeg Rogier bij het afscheid van de basisschool een spreekwoordenboek cadeau. Diegene zal het vast leuk vinden dat dit boekje vandaag de dag nog populair is bij onze kinderen….niet vanzelf … Toen we thuisonderwijs deden vorig jaar gebruikten we de spreekwoorden als dictee materiaal….nu zetten we het in ter inspiratie als we hints spelen. Hints is sowieso een leuk spel om samen te doen.  Het daagt je uit in creativiteit, toneelspel, geduld en woordenschat. Ik hou ervan het leuke met het leerzame te combineren…vaak ontstaat zoiets. Waarom zijn die spreekwoorden dan zo ‘belangrijk’? Het is een stukje cultuur, een geschiedenis die bij Nederland hoort. Of zoals een logopediste mooi verwoord: ‘Spreekwoorden of uitdrukkingen gebruiken, is als de “finishing touch” in een culinair gerecht. Het geeft je verhaal vaak nèt iets meer kleur. Het is de “smaakmaker” in een bericht en dit prachtige taalinstrument mag niet verloren gaan. Gezegdes maken elke taal rijker en speelser.’

 

Om hints nog een tintje uitdagender te maken doen wij het vaak zo: je maakt 2 of meerdere teams. Je bedenkt allebei een woord (of dus gezegde), je wisselt dit uit met degene die gaat uitbeelden van het andere team. Welk team vervolgens als eerste raadt heeft een punt. 

Veel plezier en laat even weten hoe ze het vonden:-)

no©2024 or ant other year

Login met je gegevens

Je gegevens vergeten?