One of us has visited Hungary before. 1986 or 7

An impression of a Dutch Family camping in Hungary in 1986.

We decided to go back the next year.

The Japanese car was quite a rare sight because the iron curtain was still standing, or hanging and cars were not imported.

Ik lees net in mijn (zomer)horoscoop in een magazine dat ik als Stier deze zomer op reis ‘moet’ gaan, het avontuur komt naar me toe deze zomer en een reis met een vriendin of een groepsvakantie lijkt me opeens heel leuk. Of iets anders samen ondernemen, zoals een theater tournee….Vooral Frankrijk en Belgie past bij mijn voorliefde voor bourgondisch….

Uhm…Ik ben niet (meer) welkom in Franse bistro’s….

Ik check nog even de datum van het tijdschrift, want ook bij alle andere sterrenbeelden zie ik steeds het kopje ‘paspoort’ met vervolgens een stukje tekst over welke landen en vakanties het beste bij je passen….Maar het is toch echt de nieuwste in 2021…

Het is bijna knap te noemen hoe zo’n hele redactie zich in een compleet andere realiteit bevind.

Nog nooit heeft de surrealistische realiteit zich zo helder openbaart.

Het is als reclame maken voor roomijs ten tijde van de hongerwinter….

Is er dan niemand die denkt: ‘Goh, misschien kunnen we die tekst over vakanties skippen, nu het zo’n gevoelig maatschappelijk onderwerp is.’

Wellicht ‘denken’ mensen het wel, maar zeggen ze niks. Met z’n allen doen alsof het er niet is, want we schrijven toch over Geluk en daar past de realiteit niet in. Onze bubbel gaat over liefde voor jezelf en voor elkaar.

Waar ik me eerder vaak geïnspireerd voelde door dit tijdschrift zie ik nu de leegheid ervan. De onechtheid. Een dergelijk magazine hoeft echt niet over actualiteiten te gaan schrijven, het is juist belangrijk dat er nu veel gedeeld wordt over betekenis, zingeving en de reis naar binnen. Het is juist belangrijk dat informatie die licht en liefdevol is uit het donker mag komen. Dat kan heel subtiel, zonder werkelijk kleur te bekennen zelfs….

Maar een horoscoop over welke vakantiebestemming het beste bij je past in tijden van wereldwijde crisis…..beneden alle peil…

Meest gebruikte massage olie

Arnica – Weleda

Steken in mijn onderbuik, buikpijn bij het plassen, meer plassen dan anders….ik wist gelijk, een blaasontsteking. Ik had het in geen 10 jaar meer gehad, toch bijzonder hoe we in staat zijn om zelf een diagnose te stellen, dat we herinneren hoe iets voelt. 

Mijn eerste gedachte was, cranberrysap in huis halen en veel drinken. Bij nader onderzoek blijkt kamillethee rust te geven aan de blaas en extra vitamine C slikken is ook belangrijk. 

Overal lees ik dat het prima is om jezelf een week de tijd te geven, omdat bij de meeste blaasontstekingen het ‘vanzelf’ overgaat. Zo niet, dan kan je eventueel een antibiotica kuur doen. 

Antibiotica is wel het laatste wat ik wil, het geeft zoveel bijwerkingen en een knauw aan je immuunsysteem, beter bewaar je dat voor uiterste nood. 

Ik heb rust genomen, cranberrysap gedronken, vitamine C, kamillethee en veel water, lekker in een warm bad en met een kruikje in bed. Na 2 dagen was het weg….

Ik denk ook dat het een mindset is. Als je bij voorbaat al in de angst schiet dat het erger wordt, dat je medicijnen nodig hebt, zal dat ook zo zijn. 

Naast de fysieke klacht kijk ik ook altijd naar de meta fysische betekenis. Het woordje ‘pisnijdig’ vind ik alleszeggend. Ik heb er eerder al over geschreven. Het schrijven over mijn boosheid en daaraan gekoppeld verdriet heeft me ook geholpen om mijn emoties naar buiten te brengen. Dit in gesprek met mijn partner, want ook het uitspreken van woorden voelen belangrijk. Bij het uitspreken doorvoel ik de emotie en breng ik het nog meer naar buiten dan alleen op papier. 

De eerste gedachte die ik vaak heb bij een fysieke klacht is:

‘Wat kan ik zelf doen, welk middel uit de natuur kan me hierbij ondersteunen?’

‘Wat is de betekenis achter deze klacht, wat maakt dat ik die nu krijg?’

Zo anders dan wat ik mensen zie doen:

‘Gauw de dokter bellen, want ik wil er z.s.m. vanaf.’ 

Mijn lijf laat me altijd iets zien en door dat serieus te nemen en te onderzoeken leer ik altijd belangrijke lessen. Dit kost tijd en is niet de makkelijkste en snelste route, maar wat mij betreft een gezonde basis om te helen, te groeien en te leren. 

Met mij wel, alleen doen andere mensen zo raar.

Ik maak me zorgen over alle mensen die zich laten ‘vaccineren’, maar ik voel ook een gelatenheid wat dat betreft.

Ik voel me levendiger dan ooit, ik schrijf veel.

‘Daar moet je je niet aan ergeren joh, trek je er gewoon niets van aan. Ik heb dat vaccin ook genomen, ik weet wel dat de farmaceuten daaraan verdienen, maar eer onze gezondheidszorg veranderd zijn we een eeuw verder. Ik weet ook wel dat het niet werkt, maar mensen om me heen hebben er behoefte aan dat ik me laat vaccineren….

Ga niet de strijd aan, blijf bij jezelf, want jij zit met de stress en het probleem is pas opgelost als iedereen dat wil’

Bijzonder dat, zorgen maken over, gelijkgetrokken wordt met: ‘ergeren’.

Bijzonder dat gelatenheid voelen, vertaald wordt als ‘strijden’…

Bijzonder dat mijn gevoel van levendigheid totaal genegeerd wordt.

Bijzonder dat iemand een ‘vaccin’ neemt, omdat de ander die behoefte heeft…

Bijzonder dat iemand dit wel ziet als probleem, maar toch over zijn grens laat gaan.

Bijzonder dat iemand het niet nemen van een vaccin gelijktrekt met ‘strijden’.

Als ik mijn vuur toon is dat too much en roept men dat ik mijn eigen huid nog verbrand,

Als ik mijn verdriet toon, moet ik niet zo overdrijven, valt het allemaal wel mee,

Als ik positiviteit en vertrouwen toon, dan ziet de ander het somber in,

Als ik scherpte toon, dan heeft iedereen nou eenmaal een andere mening en moet ik dat respecteren….

Dit maakt gesprekken zo vermoeiend. Als ik eerlijk naar mezelf kijk deed ik dit een jaar geleden ook, en dan vooral naar mijn partner. Steeds met een tegenovergestelde energie reageren. Wat heeft het veel gesprekken, geduld en introspectie nodig van beiden.

Ik deed dit om mijn hersenspinsels te testen op de ander, vanuit een soort wantrouwen. Ik speelde de advocaat van de duivel om mijn eigen spinsels te onderzoeken. Ik deed dat wel met de behoefte om de ander te willen begrijpen en vooral ook mezelf. Ik was en ben bereid in mezelf te duiken en te onderzoeken wat er in mezelf gebeurt. Ik heb hier steeds meer helderheid op gekregen.

Het punt is nu dat anderen dat nu bij mij doen. Het voelt een beetje alsof ik hun geweten ben en zo gaan mensen als vanzelf zich verantwoorden, ze willen hun keuzes voor zichzelf rondbreien. Zien mij nu als die strenge, oordelende vrouw en hebben het gevoel niks meer goed te kunnen doen. Wat ik ook doe of zeg, hoeveel mooie woorden ik ook uitspreek, het maakt niet uit.

Ik weet inmiddels heel goed wat mijn grenzen zijn, waarop mijn keuzes gebaseerd zijn, welke spinsels ik nog heb, in welke valkuilen van mezelf ik soms nog trap, wat klopt en niet klopt voor mij etc. Door dit te leven, uit te spreken, lijken veel mensen zich ongemakkelijk te voelen in mijn aanwezigheid. Zo voelt het althans. Ze gaan mij dan sussen, zeggen dat ik vooral om mezelf moet denken, dat ik maar weer contact op moet nemen als het weer goed met me gaat, ‘doe nou maar rustig, doe nou maar gewoon mee, je kan je niet overal tegen verzetten.’

Voor al deze mensen zou ik willen zeggen: kijk in de spiegel, doe je (innerlijk) werk en als je daarover wilt delen, voel je welkom, fijn, je bent niet alleen…

23-6-21