Met mij wel, alleen doen andere mensen zo raar.

Ik maak me zorgen over alle mensen die zich laten ‘vaccineren’, maar ik voel ook een gelatenheid wat dat betreft.

Ik voel me levendiger dan ooit, ik schrijf veel.

‘Daar moet je je niet aan ergeren joh, trek je er gewoon niets van aan. Ik heb dat vaccin ook genomen, ik weet wel dat de farmaceuten daaraan verdienen, maar eer onze gezondheidszorg veranderd zijn we een eeuw verder. Ik weet ook wel dat het niet werkt, maar mensen om me heen hebben er behoefte aan dat ik me laat vaccineren….

Ga niet de strijd aan, blijf bij jezelf, want jij zit met de stress en het probleem is pas opgelost als iedereen dat wil’

Bijzonder dat, zorgen maken over, gelijkgetrokken wordt met: ‘ergeren’.

Bijzonder dat gelatenheid voelen, vertaald wordt als ‘strijden’…

Bijzonder dat mijn gevoel van levendigheid totaal genegeerd wordt.

Bijzonder dat iemand een ‘vaccin’ neemt, omdat de ander die behoefte heeft…

Bijzonder dat iemand dit wel ziet als probleem, maar toch over zijn grens laat gaan.

Bijzonder dat iemand het niet nemen van een vaccin gelijktrekt met ‘strijden’.

Als ik mijn vuur toon is dat too much en roept men dat ik mijn eigen huid nog verbrand,

Als ik mijn verdriet toon, moet ik niet zo overdrijven, valt het allemaal wel mee,

Als ik positiviteit en vertrouwen toon, dan ziet de ander het somber in,

Als ik scherpte toon, dan heeft iedereen nou eenmaal een andere mening en moet ik dat respecteren….

Dit maakt gesprekken zo vermoeiend. Als ik eerlijk naar mezelf kijk deed ik dit een jaar geleden ook, en dan vooral naar mijn partner. Steeds met een tegenovergestelde energie reageren. Wat heeft het veel gesprekken, geduld en introspectie nodig van beiden.

Ik deed dit om mijn hersenspinsels te testen op de ander, vanuit een soort wantrouwen. Ik speelde de advocaat van de duivel om mijn eigen spinsels te onderzoeken. Ik deed dat wel met de behoefte om de ander te willen begrijpen en vooral ook mezelf. Ik was en ben bereid in mezelf te duiken en te onderzoeken wat er in mezelf gebeurt. Ik heb hier steeds meer helderheid op gekregen.

Het punt is nu dat anderen dat nu bij mij doen. Het voelt een beetje alsof ik hun geweten ben en zo gaan mensen als vanzelf zich verantwoorden, ze willen hun keuzes voor zichzelf rondbreien. Zien mij nu als die strenge, oordelende vrouw en hebben het gevoel niks meer goed te kunnen doen. Wat ik ook doe of zeg, hoeveel mooie woorden ik ook uitspreek, het maakt niet uit.

Ik weet inmiddels heel goed wat mijn grenzen zijn, waarop mijn keuzes gebaseerd zijn, welke spinsels ik nog heb, in welke valkuilen van mezelf ik soms nog trap, wat klopt en niet klopt voor mij etc. Door dit te leven, uit te spreken, lijken veel mensen zich ongemakkelijk te voelen in mijn aanwezigheid. Zo voelt het althans. Ze gaan mij dan sussen, zeggen dat ik vooral om mezelf moet denken, dat ik maar weer contact op moet nemen als het weer goed met me gaat, ‘doe nou maar rustig, doe nou maar gewoon mee, je kan je niet overal tegen verzetten.’

Voor al deze mensen zou ik willen zeggen: kijk in de spiegel, doe je (innerlijk) werk en als je daarover wilt delen, voel je welkom, fijn, je bent niet alleen…