Het meest waardevolle moment in Agile project management is het moment van reflectie. Als geluk, een gevoel van gelukt, resoneert met het denken wordt het ervaren, meeestal als gevolg van het slagen een iets dat eerder is geinitieerd. Kort cylcisch werken faciliteert veel tussentijdse micro-geluks-momentjes. Duidelijk wordt dat geluk, een resultante en het als doel hebben zonde is van de energie. Net als het vermijden van pijn. De reflectie is vanuit een objectief perspectie het meest geslaagd als de negatieve kant, in wat er niet ‘lekker’ ging op tafel komt en wordt uitgesproken, wordt verwerkt. De spreekwoordelijke rotte vis. Doet men dit wel, en maakt men de stap tot een intentie van meer opbouwende, (zeker niet het zelfde als meer comfortabel, minder pijnlijk), interactie om meer ‘flow’ in de samenwerking te genereren.

Bij een knelpunt dat lijkt bij 1 persoon te liggen, is het belangrijker te kijken wat de groep wel of niet heeft gedaan, het op te merken, en gevolg aan te geven, en vooral het ‘knelpunt’ te beschouwen als ee nfactor die iets in de groep zichtbaar maakt. Wat in de contect doet het ontstaan.

Het als volwassen persoon kunnen comuuniveren over en mogelijk zelfs met emotie is een voorwaarde. Op de manier die bij een persoon past, met respect voor een ‘afwijkende’ van een mogelijk aanwezige norm. Van normaal. Van doe normaal….. (Theodore Darymple)

Een onisbaar aspect in de groep is de aanwezigheid van een secure base. Deze kan worden uitgesproekn of opgeschreven. Toch is alleen het er naar handelen wat dat echt doet ontstaan. In de zin dat men er naar gaan ‘bewegen’. Voor het nemen van risico, in wat voor betekenis dan ook, het onbekende, ambitieuze, het niet eigen [op het vlak van kennis en of vaardigheden] is het ‘weten’ dat er iemand is die er voor [je] is om je op te vangen, een secure base van wezenlijk belang. Care to Dare.

Competitie is hierbij een geweldig middel, net als schaarste. Net als emoties. De emotie zijn, als de emotie ervaren. Je bent niet de emotie, je hebt m. ….. ? Adem diep in met de buik en …. uit door de mond. Zo is het leven geen strijd, geen competitie, ….. met winst in materiele zin als doel …. en mensen daarvoor de ‘resources’. Alhoewel mij dat wel is geleerd ooit. Nu ervoor zorgen dat de kinderen het niet hoeven af te leren.

In competitie met elkaar gaan, zoals in sport, is een geweldige manier om het beste uit onszelf te halen. En dus indirect ook uit de tegenstander.

Het kunnen weten wanneer gewonnen te geven, en wanneer gewonnen te hebben ( en dus niet te v;ver te gaan in de zin van vernederen) Waardigheid te betrachten, zit duidelijk in het maken vaan voorstelling in wederkerigheid. Hoe zou jij in de meest waardige verie van jezelf met de ander omgaan?

Niet als een hond. Lippen zonder spanning op elkaar.

auteur: mva_r

De keus van de bestemming. Destiny. Is er niet 1 ‘ergens’ vandaan, weg van, in de zin van vluchten.

Het initiële plan was volhouden tot het eind.

Agile. wendbaar en niet al te lange termijn…… Gericht op het positieve.

Kijken naar de geschiedenis had het ander kunnen verlopen.

Dus…..

niet vanaf… was de vraag.

Het is duidelijk klaar hier. In ieder geval ongewenst.

Ergens naartoe. En heel specifiek ergens naar toe.

Het eigen pad dat is bewandeld, de synchroniciteit met naar binnen en naar buiten maakten het duidelijk, en versterkte.

Voor ons is er niet veel, zo maar…. of omdat het wel leuk lijkt.

Vanuit het hart, op gevoel en met verstand. In afstemming met het hogere.

Voor de vraag te stellen, welk deel ervan is geboren vanuit de eigen projectie?

Zelf voorouders die zijn ‘gevlucht’. En het daarom niet voor kunnen stellen, anders dan,…. uit pure noodzaak, gedwongen, ……

Voor de mensen die wel oprecht nieuwsgierig waren, was er ruimte genoeg om te vragen en te luisteren.

Maar als het niet over de inhoud mag gaan, en niet de diepgaand, niet te zweverig, …. niet te ver van onderwerpen als de auto, de kinderen, de volgende vakantie, ….. etc.

Vanuit het hart.

Leven.

tekst van mva_r

Een oordeel van iemand in 5d is geen oordeel, niet als je denkt dat je je aangesproken dient te voelen.

Niet te herstellen ingrepen in het leven, voorbehouden, als ouders kinderen van behoeden. Het kan namelijk vrij laat in het leven zijn wanneer iemand iets ‘weet’.

Wel of geen kinderen, …… bescherm de potentie als ouder voor het kind, als volwassene staat het zich geheel vrij….

Of een minder drastische meer permanente….. een piercing, tattoo… Wees vrij als bewuste volwassen. Of het nu met bezieling is, met betekenis die je uit draagt, of voor de sier. Hoezo zou iemand er bezwaar tegen hebben, de indentiteit te laten zien.

bescherm de kinderen, wees vrij als volwassene

Het ene gospel is het andere niet

in dezelfde betekenis

toepasbaarheid

uniciteit vertrekkend uit het universele

de twee 1 maken

lichaam en ziel

tot het moment van scheiding

Mijn gedachten gaan uit naar de nabestaanden van mevrouw Wanders.

Dochter, vrouw, geliefde, moeder van …….

Aho

Rogier Buurman

Onderstaande tekst heb ik geschreven terwijl ik met mijn partner R in gesprek was. Zijn manier van denken, van verwoorden intrigeert me en helpt me om het grotere geheel te kunnen blijven ‘zien’.

Sommige onderwerpen worden wellicht wat cryptisch beschreven, stel gerust een vraag…zeer welkom…

‘‘Ontwaken’ kent niet zozeer een einde, in de zin van, nu ben ik ‘wakker’, nu weet en snap ik alles.

Het lijkt meer op een afwisselende periode van stilstaan, reflecteren en de andere kant van initiëren, zoeken, delen, in gesprek gaan….

Het is ook niet zo dat je iets eerst wel doorzag en de volgende dag niet meer, het verdiept zich eerder. Je kan nog verder terug ‘kijken’ en ‘weten’.

Terugkijkend, vooral gekenmerkt door een aantal triggers. Wat ik veel mensen hoor vertellen is dat ze binnen hun beroep of gebied waar ze reeds affiniteit mee hadden, beseffen dat de geschetste werkelijkheid niet klopt met de ervaren realiteit. Voor mij was dat onder andere mijn (R) ervaring tijdens de financiële crisis in 2008 en de onjuiste of verdraaide verhalen die ik las in de kranten…

Voor een andere, waarschijnlijk de grootste groep mensen, werd het ‘ontwaken’ voornamelijk getriggert door de (mis)informatie met betrekking tot de actualiteit, of dat nu de 45ste Amerikaanse president of de geschetste pandemie is.

Al snel werd duidelijk (voor een groeiende groep mensen wereldwijd) dat veel officiële verhalen, die als waarheden verkondigd zijn, niet lijken te kloppen met de realiteit om ons heen.

‘Ontwaken’ brengt de verantwoordelijkheid met zich mee om rust te vinden in het besef dat er wezenlijk iets niet klopt. Dat er wel degelijk andere kennis beschikbaar is van wat en hoe dan wel, maar dat maakt nog niet dat het mogelijk is om ‘alles’ te kennen.

Tevens kunnen ‘we’ al een tijdje concluderen dat wij als mensheid meer weten dan we voor mogelijk houden. Veel informatie is beschikbaar. Het enige dat nog in de weg lijkt te staan zijn diegenen die de overtuiging hebben dat sommigen altijd wel ergens mee weg komen en dat vooral dat soort dingen ‘toch nooit veranderen’.

Hun kracht, uitgeoefend van de ene op de andere mens, voor langere periode, geboren uit de behoefte mensen in hun potentie te beperken of te remmen, houdt een tijdje stand, maar niet oneindig.

Indien de mens langzaam van generatie op generatie evalueert, in het fysieke domein, in het mentale en als uiteindelijk alle Chakra’s genoeg meedoen is het nieuwe normaal van de derde transformatie binnen het leven, het vinden van eigen Christus bewustzijn, of hoger bewustzijn, onafwendbaar.

Ondanks dat, in tegenstelling tot de puberteit die tot stand komt van moeder natuur, deze alleen tot stand komt, vanuit de eigen vrije wil.

‘Men’ kan wel controle blijven handhaven, maar het evolueert. We evolueren ook in onze moraliteit, dat kan je wel tegenhouden, maar niet oneindig, dat wordt steeds meer zichtbaar.

In vroegere tijden werd met grof geweld de elite, de adel verwijderd. Dat gebeurt nu niet. In ‘het nieuwe normaal’, zal men geen respect hebben voor diegene die de Koning afslacht. Dat is niet waar je naartoe wil, dus dat is ook niet de manier om iets te realiseren.

Je kan continue blijven schaken, stukken heen en weer schuiven, of je geeft remise aan of er heeft iemand gewonnen. Het is niet meer oorlog voeren tussen landen die het niet eens zijn over de land grenzen, of tussen volkeren, of tussen homo of hetero, blank en zwart, rijke en arm. Het gaat nu om een kleine groep machthebbers t.o.v. de mensen, de burger.

Kan de hoogste klasse zich een klasseloze maatschappij voorstellen?

Er was ooit een tijd dat het beeld en de realiteit overeenkwamen. Als een koning je ter dood veroordeelde, hoe onterecht ook, dan gebeurde dat voor de ogen van het hele dorp…

Komt nu het beeld van vrijheid, democratie, beschaving, technologische vooruitgang, overeen met de realiteit?

Zijn we zo democratisch en vrij zoals wordt geschetst op het moment dat het erop aankomt?

Op de momenten dat het er niet op aan komt is het minder zichtbaar.

Als je de huidige situatie als een strijd beschouwt kan deze oneindig lang duren. Maar het

het is een collectief bewustzijn proces. In dit proces bewegen mensen op verschillende plaatsen. Sommigen geven het energie, andere proberen het een en ander tegen te houden, een derde is in ontkenning. Tegelijkertijd is het niet afhankelijk van individu A of B. Ieders bijdrage beïnvloed het proces wel, hoe en wanneer we daar komen, maar veranderd niets aan de uitkomst.

Het is niet zozeer de uitkomst van de strijd, maar een bewustwording van een steeds groter groeiende groep mensen, dat waarheid vele malen krachtiger is dan een geconstrueerde illusie.

Satish Kumar voorziet, verwacht, al jaren, een omslag in authentiek leiderschap. Naast dat het klopt dat dat moeilijk te vinden is, onder de zogenaamde ‘wereldleiders’, zal vooral de verbinding van de nieuwe technologie, en de daarmee gepaard gaande noodzaak tot wederkerigheid in transparantie, ons tot collectief hiernaartoe bewegen.

Waarbij authenticiteit een stuk verder gaat dan congruentie. Bij de laatste doe je wat je zegt (of dat nou iets positiefs of negatiefs is), bij de eerste doe je wat je zegt, met het inzicht dat je datgene doet waarvan je zou willen dat iemand anders zou doen als hij of zij de leiding zou hebben gekregen. Hoe wil jij dat er met jou omgegaan wordt?’

Shohreh Feshtali

Ik werd gegrepen door het levensverhaal van Shohreh Feshtali, te gast bij Jorn Luka in de Trueman show. Met een messcherpe analyse over de huidige maatschappelijke situatie en haar paralel met haar geboorteland Iran en de machtsovername. 

Vaak reageren mensen op de video’s die ik ze doorstuur met: ‘dat heb je zeker van Facebook, maar die werken met een algoritme en zo krijg je dus alles te zien wat jou ‘mening’ bevestigd’. 

‘https://www.youtube.com/watch?v=2QKA8qQvJSo’

Als ik kijkt om iets negatiefs te vinden, zodat ik de inhoud niet werkelijk tot me hoef te nemen, is er altijd wel wat te vinden.

• ‘Ik vind die man maar arrogant’
• ‘Heel interessant, maar dat ene onderwerp waar over gesproken wordt geloof ik niet’
• ‘Er worden aannames gedaan, maar wat is dan hun bron’?
• Dat is geen echte journalistiek, want er zijn alleen maar gasten waar de interviewer het mee eens is.’
• ‘Internet is vervuild en houdt alles alleen maar in stand, iedereen kan alles maar roepen.’
• ‘Ik vind die uitspraken maar gevaarlijk, want een bepaalde leider in WO2 had ook dergelijke uitspraken, maar wat wil iemand ermee?’
• ‘We gaan het nooit eens worden, ik heb gewoon een ander mensbeeld.’

Telkens als ik dan toch iets zag waarvan ik dacht, hier kan iemand gewoon niet omheen, was er tot mijn verbazing toch altijd weer iets niet goed aan en kwam het weer niet tot een inhoudelijke dialoog. Of het nou gaat om een arts, wetenschapper of professor…

Shohreh verkondigd niet zomaar ‘een mening’, ze heeft geen persoonlijk gewin, komt zeker niet arrogant over….ze heeft hetgeen ze vertelt zelf ervaren. Ze heeft meer ervaren dan de meeste mensen in een heel leven.

Ik voelde me afgelopen jaar regelmatig gefrustreerd, machteloos, boos en verdrietig, Dat voelt zo klein vergeleken met wat zij heeft doorgemaakt. Daarmee wil ik niet mezelf tenietdoen, maar zet het wel in perspectief. Het helpt en inspireert me om boven mijn emotie te staan en me er niet teveel door te laten meeslepen.

Shohreh vertelt:

‘Ik ben de technologie heel dankbaar, hoe kon ik anders zo goed aan informatie komen, ik kan met 1 klik alles vinden wat ik wil, als je maar zoekt op de juiste manier.’

Daar zit  voor mij alles in:

Internet op zich is niet ‘slecht’, het is de manier waarop er gebruik of misbruik van wordt gemaakt die er toe doet.

Geneeskunde op zich is niet ‘slecht’, artsen doen fantastische dingen, het is de manier waarop we als mensen afhankelijk worden gehouden.

Onderwijs op zich is niet ‘slecht’, het is de manier waarop kinderen klaargestoomd worden voor een leven in de ratrace die niet deugt.

Hetzelfde geldt voor technologie, geweldige uitvinding de koelkast en de wasmachine, we hoeven niet helemaal terug naar de oertijd, maar we leven nu in uitersten, waarin we denken dat dieren producten zijn die we goedkoop kunnen consumeren, maar we willen ook niet geconfronteerd worden met de realiteit, want dan vergaat de eetlust….

Nee ik ben geen ‘klimaatprobleem-ontkenner’, ik ben de eerste die ziet dat plastic een groot probleem vormt, maar het ‘klimaat probleem’ in de schoenen schuiven van de burger, terwijl er bomen gekapt worden om bio brandstof van te maken, oftewel bio-energie?

Ondertussen laat men, onder het mom van, belangrijk voor dieren en insecten, alle bomen, takken, herfstbladeren liggen. Wordt gedroogde koeienmest voor brandstof gebruikt? Hoezo is er dan nog een stikstofprobleem? Het zijn juist inheemse mensen die vanuit traditie dood hout verbranden en levende bomen laten staan.

Zoals Shohreh helder verwoord,

‘Doe er niet aan mee, laat je niet afleiden, blijf bij de kern van een verhaal.’

‘Mensen bang maken voor een onzichtbare vijand, die je niet kan zien, maar je moet je continue verdedigen, dan word je helemaal gek. Met allemaal regels en eisen die mensen in de war brengen. Alles is gebaseerd op speculaties.’

Het hele C verhaal is gebaseerd op speculaties, dus we kunnen het wel hebben over maatregelen, of mondkapjes wel of niet werken, of 1,5 meter afstand zinvol is, maar dat is allemaal afleiding.

Er wordt steeds gesproken over hetgeen wat komen gaat, ‘een golf, een nieuwe variant, een nieuwe lockdown etc’, allemaal projecties die niet te verifiëren vallen, maar waar wel steeds nieuwe maatregelen op gebaseerd worden.’

De kern klopt niet en als je met elkaar het kan hebben over deze kern en werkelijk kan kijken naar de cijfers, dan ben je snel uitgepraat, want dan zul je zien dat het niet klopt en is verder praten niet relevant.

Mijn (onze) conclusie afgelopen jaar was en is:

• Stoppen met meedoen (lees meer hierover op mijn website)
• Focus op fysieke, mentale, spirituele gezondheid
• Focus op gezin
• 70% delen op sociaal media is positief opbouwend (is niet hetzelfde als comfortabel), 30% kritisch

Levensverhalen, zoals die van Shohreh, vind ik zo waardevol en van betekenis, laten we luisteren naar elkaars verhalen, zo schrijven we samen geschiedenis…

Op weg naar ware vrijheid.

Wow wat is loslaten en ‘go with the flow’ toch spannend op zijn tijd. Het voelt als een vrije val…aan niks meer vasthouden, alle overtuigingen en ideeën over hoe het hoort loslaten. Stoppen met vergelijken hoe anderen dingen doen en stoppen met twijfelen aan mezelf.

Vanmorgen stond ik op met een zwaar gevoel van moedeloosheid. Gedachten waren o.a. ‘als ik dit of dat heb gedaan, dan kan ik ontspannen.’ Het punt is dat ik alleen vanuit ontspanning en in de juiste energie datgene gedaan krijg met inspiratie van binnenuit.

Alles wat van buitenaf komt loslaten, betekent alles wat van binnenuit komt omarmen. Dat van binnenuit kan alleen maar gehoord en gezien en gevoeld worden, zodra er ruimte is gemaakt. En dat ‘ruimte maken’, dat voelt als een vrije val….een vrije val met een diep gevoel van vertrouwen op een zachte landing…zo voel ik het als ik maar even mezelf de rust gun om mijn ogen te sluiten en met mijn aandacht naar binnen ga.

Als vanzelf stroomt er dan een fijne energie door me heen, vol creatie kracht en levendigheid. Ik voel dan weer de zin om de dingen die ‘moeten’ gebeuren te gaan doen, wat een verschil met vanmorgen.

Wat een levenskunst om dit gevoel niet krampachtig vast te willen houden of te overschaduwen met nieuwe gedachten aan alles wat er nog ‘moet’ gebeuren.

Dit proces samen doen is wat me zoveel support geeft. Mijn partner die zo afgestemd is dat hij aan voelt wat ik nodig heb en ik die het aan kan nemen en vice versa. Soms met hele fijne gesprekken zoals vandaag en soms met een ruzie of confrontatie en daarna een goed gesprek. Het maakt niet uit, allebei is even liefdevol….