Het meest waardevolle moment in Agile project management is het moment van reflectie. Als geluk, een gevoel van gelukt, resoneert met het denken wordt het ervaren, meeestal als gevolg van het slagen een iets dat eerder is geinitieerd. Kort cylcisch werken faciliteert veel tussentijdse micro-geluks-momentjes. Duidelijk wordt dat geluk, een resultante en het als doel hebben zonde is van de energie. Net als het vermijden van pijn. De reflectie is vanuit een objectief perspectie het meest geslaagd als de negatieve kant, in wat er niet ‘lekker’ ging op tafel komt en wordt uitgesproken, wordt verwerkt. De spreekwoordelijke rotte vis. Doet men dit wel, en maakt men de stap tot een intentie van meer opbouwende, (zeker niet het zelfde als meer comfortabel, minder pijnlijk), interactie om meer ‘flow’ in de samenwerking te genereren.

Bij een knelpunt dat lijkt bij 1 persoon te liggen, is het belangrijker te kijken wat de groep wel of niet heeft gedaan, het op te merken, en gevolg aan te geven, en vooral het ‘knelpunt’ te beschouwen als ee nfactor die iets in de groep zichtbaar maakt. Wat in de contect doet het ontstaan.

Het als volwassen persoon kunnen comuuniveren over en mogelijk zelfs met emotie is een voorwaarde. Op de manier die bij een persoon past, met respect voor een ‘afwijkende’ van een mogelijk aanwezige norm. Van normaal. Van doe normaal….. (Theodore Darymple)

Een onisbaar aspect in de groep is de aanwezigheid van een secure base. Deze kan worden uitgesproekn of opgeschreven. Toch is alleen het er naar handelen wat dat echt doet ontstaan. In de zin dat men er naar gaan ‘bewegen’. Voor het nemen van risico, in wat voor betekenis dan ook, het onbekende, ambitieuze, het niet eigen [op het vlak van kennis en of vaardigheden] is het ‘weten’ dat er iemand is die er voor [je] is om je op te vangen, een secure base van wezenlijk belang. Care to Dare.

Competitie is hierbij een geweldig middel, net als schaarste. Net als emoties. De emotie zijn, als de emotie ervaren. Je bent niet de emotie, je hebt m. ….. ? Adem diep in met de buik en …. uit door de mond. Zo is het leven geen strijd, geen competitie, ….. met winst in materiele zin als doel …. en mensen daarvoor de ‘resources’. Alhoewel mij dat wel is geleerd ooit. Nu ervoor zorgen dat de kinderen het niet hoeven af te leren.

In competitie met elkaar gaan, zoals in sport, is een geweldige manier om het beste uit onszelf te halen. En dus indirect ook uit de tegenstander.

Het kunnen weten wanneer gewonnen te geven, en wanneer gewonnen te hebben ( en dus niet te v;ver te gaan in de zin van vernederen) Waardigheid te betrachten, zit duidelijk in het maken vaan voorstelling in wederkerigheid. Hoe zou jij in de meest waardige verie van jezelf met de ander omgaan?

Niet als een hond. Lippen zonder spanning op elkaar.

auteur: mva_r