A call for new culture creators. …..
terugblik 2021
Een dag om terug te kijken, te reflecteren…Afgelopen jaar was het meest onstuimige jaar van mijn leven tot nu toe. Ik heb veel geschreven en de titel van mijn document heet: ‘opnieuw beginnen’…Als ik terug kijk zou de titel ‘loslaten’ gepaster zijn. De behoefte is opnieuw beginnen, maar om dat werkelijk te kunnen doen had ik eerst los te laten.
Gedachten die weleens door mijn hoofd gaan zijn: ‘hadden we niet beter de kinderen op hun (eerste) school kunnen houden? Hadden we niet beter alleen voor een vakantie naar Hongarije kunnen gaan? Hadden we niet beter eerst de verkoop van het huis rond moeten krijgen? Hadden we überhaupt al veel eerder ons huis moeten verkopen…Enzovoorts…. Waarschijnlijk zijn er best een aantal mensen die nu instemmend knikken van, ‘JA, je hebt er wel een zooitje van gemaakt, ik had allang voorzien dat het mis zou gaan…’
En toch zit het hele leven nou juist in al die ervaringen. Je kunt niet uit een systeem breken als je voorzichtig op de deur klopt en vraagt, ‘mag ik er misschien uit’? We hadden ons kunnen afvragen hoe het was om te emigreren naar Hongarije, internet kunnen afstruinen, alle gevaren en moeilijkheden op een rijtje kunnen zetten, wikken en wegen en dan waren er altijd meer argumenten geweest om het niet te doen, of later als zus of als zo…
Ik ben er trots op dat we gewoon gegaan zijn. We hebben het geleefd, niet voorzichtig een beetje, nee All the way. Werkelijk de ervaring geleefd. Met alle hoogte en dieptepunten die er bij het leven horen als je het ten volle leeft.
Net zoals het thuisonderwijs. Dat is iets wat lastig (oftewel onmogelijk) om legaal te realiseren is in Nederland. Toch hebben we wekenlang 100% gewijd aan het geven van thuisonderwijs. Door het te doen, door het te leven. We hebben werkelijk kunnen ervaren hoe het voor ons als gezin is om op onszelf aangewezen te zijn, hoe het is om de kinderen te unschoolen. Dit hadden we nooit ervaren als we keurig de regeltjes hadden gevolgd.
Het mooie is dat we momenteel niet kiezen voor Hongarije als permanente woonplek en ook niet kiezen voor thuisonderwijs, niet omdat het onmogelijk is, maar omdat andere wegen zich aandienen.
Het blijft voor mij een zoektocht naar balans in een wereld vol onrust, chaos, disbalans, onderdrukking etc. Deze laatste dagen in Schiedam in ons huis voelen vreemd, onwennig. Veel herinneringen komen boven…Gister zijn we voor het eerst naar Drenthe gereden en ook dat voelt vreemd en onwennig. De vragen ‘Wat doe ik hier’? komen op. Het loslaten van ons ‘oude leven’ vermengt met gedachten over ‘een nieuw begin’ wisselen elkaar continue af. Alsof ik elk element ervan moet doorleven. Het voortslepend proces waar soms geen einde aan lijkt te komen, vergelijkbaar met de wereld waarin we nu leven. Een heen en weer tussen een gevoel van onmacht, een realistische blik op de wereld waarin zoveel wreedheden aan het licht komen, waar het onveilig voelt, en een gevoel van vertrouwen, de mens die evolueert, hoger trilt, waarin ik merk dat mensen elkaar weten te vinden, waar nieuwe liefdevolle initiatieven en mogelijkheden ontstaan.
Het idee van ‘de nieuwe wereld is er al, je kiest zelf je eigen tijdlijn versus de blik die ik werp op de wereld die steeds dwingender wordt en onderwerpen tussen familieleden steeds meer taboe. Het is een navigeren tussen de verschillende realiteiten, tussen realistisch en waakzaam zijn en loslaten van angst en vol vertrouwen een lichte plek visualiseren en daarmee manifesteren. Voor mij kan het 1 niet zonder het ander. Er is geen 1 manier of weg…afgelopen jaar kozen wij vanuit intuïtie, gezond verstand, innerlijk kompas, lef, soms bluf, soms angst, soms verdriet of wanhoop.
Niet de makkelijkste weg, gewoon meedoen was makkelijker geweest…wel heel echt en met een liefdevolle intentie. Om bij te dragen aan die nieuwe wereld, om te beginnen bij mezelf en dogma’s, overtuigingen los te durven laten, te verruimen, te verdiepen, mogelijkheden te zien…te durven springen…zie ik je daar?
Ik ben
tekst: Martha Krul: ‘Het is best een heftige periode waarin wij nu zitten. Op weg naar het portaal 11-11. De doorgang naar de nieuwe mens. Loslaten van alles wat je in de 3D wereld hebt meegemaakt. Loslaten betekent hier, geen aandacht meer aan schenken. Niet achterom, maar vooruit kijken. Niet meer in die angstige lage energie gaan zitten. Die verbindingen loslaten en je richten op het licht dat je roept. Dat je uitnodigt. Je bent zo welkom. Je mag over die drempel heen stappen. Je doet het niet alleen. Je mag je gedragen voelen. Dat is de werkelijkheid. In de energie is geen afscheiding, alleen maar verbinding. Voel je gedragen en je manifesteert die veiligheid. Kijk vooruit. Het achterliggende heeft je gemaakt tot de mens die je NU bent. Je hoeft niet meer door emoties heen. Je mag je emoties gewoon herkennen. Dat is de functie van de achter je liggende tijd. Je hebt daar allerlei vormen van emoties leren kennen. Nu herken je ze. Maar niet om je ermee te verbinden. Laat los en voel dat het licht aan je “trekt”, liefdevol wordt je er naar toe gezogen. Jij bent al de nieuwe mens. Jij zal dat voelen, wanneer je het voelt zal het versterken. Dan manifesteer je je nieuwe tijdlijn. Alles is er al. Jij mag loslaten en gaan….. Welkom’
eigen tekst:
Zo bijzonder om op een andere tijdlijn te leven die toch zo overeenkomt met het collectief, met het universum…als ik Martha’s teksten lees lijken ze altijd zo hetzelfde, maar als ik me in de synchroniciteit beweeg verwoorden ze precies waar ik me bevind…het zijn subtiele veranderingen, stapjes vooruit…Ik voel zo’n rust in mezelf nu ik de laatste restjes van het oude heb losgelaten. Geen onrustige hartkloppingen meer, geen gedachten over hoe het was, geen verlangen dat het weer was zoals vroeger…geen heftige emoties van boosheid, onbegrip, machteloosheid en verdriet. Soms komt er emotie door me heen naar buiten, maar ik ga er niet meer in mee, ik laat het eruit stromen en aanschouw. Het klinkt wellicht wat ‘robot’ achtig, stoicijns en gevoelloos, maar dat is het niet. Ik voel een grote compassie en ik ben een mens met allerlei gevoelens en emoties. Toch is er iets veranderd en ben ik in het nu met nieuwsgierigheid en vertrouwen naar de toekomst. Ik geef me over aan de stroom van synchroniciteit…ik geef me over aan datgene waar mijn weg toe leidt…ik voel een vrijheid in mezelf die ik niet voor mogelijk hield…dus dit is die behoefte aan vrijheid die ik al mijn hele leven zocht…Loslaten geeft zoveel ruimte, zoveel oude patronen, oude systemische onuitgesproken zaken heb ik door me heen laten gaan, heb ik mee gewerkt, heb ik aandacht aan gegeven…en nu voel ik een afronding van deze fase…het is tijd om verder te gaan, voorbij mijn zelfopgelegde grenzen en beperkende gedachten. Ik ben licht, ik ben liefde, ik ben trilling, ik ben waarheid, ik ben….🙏🏼
2e chakra
https://www.theblushersmanual.com/stop-blushing-with-hara—a-technique-from-aikidonbsp.html
https://thriveglobal.com/stories/the-hara-chakra-activating-the-power-of-your-sacral/
https://www.healthline.com/health/mind-body/sacral-chakra#what-does-it-do
Zo zie ik het voor me
Ik word wakker gezongen door de vogeltjes, met een kalm gevoel rek ik me eens lekker uit na een goeie nacht slaap. Ik voel me uitgerust en begin de dag vol energie. Rogier is er al uit, hij staat 2 keer per week om 6.00 uur op om het brood af te bakken. Hij heeft een lekker muziekje opgezet. De hond doet al zijn eerste ochtendwandeling buiten in de tuin. Na een korte douche (de laatste 2 minuten koud) kleed ik me aan en ondertussen druppelen de kinderen ook de badkamer binnen. Ze hebben zin in vandaag, de 2 oudsten gaan met hun klas een hele dag het bos in, waar ze hun skills kunnen laten zien, houthakken, vuur maken, een hut bouwen, bomen herkennen, eetbare planten. ’s avonds gaan ze hun eigen gemaakte stoofpot koken boven een vuurtje en weerwolven met elkaar. De jongste heeft net een project afgerond rondom dromen en vandaag gaan ze hun eigen dromenvanger maken. Iedereen neemt iets lekkers mee voor de lunch, ze staat te popelen.
Ze lopen met elkaar naar school en ik geniet nog even van een kopje thee in alle rust en ruim de ontbijtspullen op. Het brood was weer heerlijk, er gaat niets boven zelfgebakken brood. Rogier heeft vandaag een dag de diepte in met zijn team, een jonge groep mensen die zo leergierig zijn, ik zie hem met de dag jonger worden van deze gasten. Hij geeft ook op een aantal scholen aikido les samen met een vriend. De dagen zijn gevuld, maar gelukkig is er ook volop tijd voor hem om lekker bezig te zijn in de grote schuur waar een eigen dojo/healing ruimte komt. Er komen vaak vrienden langs om verder te brainstormen. Na de release van het Hira boek komen er regelmatig mailtjes binnen met vragen over het boek en zo is het idee ontstaan om een groep te creëren waarin er dieper op de tekst ingegaan kan worden.
Onze plek wordt steeds dynamischer, zo voelbaar in de energie, mooie combinatie tussen verstilling en sprankeling, maar net op welk moment van de dag je er bent.
Ook mijn dagen zijn gevuld met uiteenlopende dingen. 2 dagen in de week ontvang ik ouders die vastlopen of vragen hebben mbt hun kind(eren). Dat zijn de dagen dat de kinderen wat langer op school zitten. Ik ga dan naar mijn werkplek op 15 minuten fietsen in het centrum. Samen met een aantal andere therapeuten heb ik daar mijn kantoortje, een fijne lichte plek. Het park ertegenover leent zich goed om zo nu en dan met mensen te wandelen, ipv tegenover elkaar te blijven zitten. Het zijn vaak intensieve gesprekken, waarin allerlei emoties de revue passeren. ’s middags lunch ik gezamenlijk met de andere werkers, we maken omstebeurt een soepje.
1 dag in de week help ik op de school van de oudste kinderen. Ik ondersteun de kinderen bij hun projecten…
En dan het werk met Rogier samen, het begint zo langzamerhand echt vorm te krijgen. Nooit gedacht dat ik zo gemakkelijk voor een groep zou kunnen staan. Het was eerder mijn grootste nachtmerrie…maar op de een of andere manier hebben we onze flow gevonden. De groepen verschillen nogal, het gaat over heling, over relaties, over seksualiteit, over open met elkaar communiceren, over aanraking, over logion 114. Elke keer is het weer anders en het is in de dynamiek van de groep dat de magie ontstaat.
1 dag in de week is helemaal voor mezelf, dan werk ik in de tuin, of lees ik een boek, dan schrijf ik over mijn ervaringen, dan rommel ik wat in huis.
In de weekenden is er volop gezinstijd. We maken regelmatig tochten met onze camper, gewoon een weekendje ergens in de natuur of juist aan de rand van een stad om zo steeds de wereld meer te ontdekken. De vakanties maken we er natuurlijk langere tochten van. Er komen ook regelmatig vrienden van de kinderen over de vloer, ook super gezellig. We hebben een eigen plek voor ze gebouwd in de tuin waar ze samen kunnen komen. Ook bij andere vrienden kunnen ze terecht. De jongste heeft een paar leuke vriendinnen en samen leven ze nog heerlijk in hun fantasie wereld. Lekker verkleden en toverdrankjes maken, buiten spelen, slootje springen…
Het leven is goed….
Dat zullen we nog weleens zien
Toen ik R. ontmoette schreef hij in zijn eerste mail aan mij dat hij niet ‘geloofde’ in lange relaties, oftewel hij was er niet klaar voor en waarschuwde mij dat ik niet teveel moest verwachten.
Als ‘stier’ had hij me geen groter plezier kunnen doen. Dit gaf me precies de uitdaging, de rode lap, waar ik op hoopte. Ik dacht bij mezelf: ‘dat zullen we nog weleens zien’….wat dat betreft had ik behoorlijk wat zelfvertrouwen…
Met mijn mate van zelfverzekerdheid heb ik me ook vaak te overmoedig opgesteld trouwens. Als ik dan ergens niet uitkwam of ik was vastgelopen vond ik het lastig om hulp te vragen, want ik kon tenslotte alles zelfstandig…
Als ik terugkijk heeft mijn zelfverzekerde houding me ook veel opgeleverd. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn rijbewijs in 1 keer zou halen, toetsen op school, ik wist heel goed hoe ik een geweldig werkstuk moest schrijven, hoe te reflecteren op mezelf, wat de leraar wilde horen en lezen. Ik wist ook veel mannen om mijn vingers te winden. Ik wist dat aantrekkelijkheid alleen op den duur te saai zou zijn en pakte ze vooral in met mijn eigenzinnigheid, diepzinnige vragen, scherpe analyses. Ik verwachte behoorlijk wat van anderen en van mezelf.
R. spiegelde dit en gaf me een (lekker) koekje van eigen deeg. Gister vond ik mijn dagboek van de eerste periode met hem. Wat heb ik me vaak klein gevoeld, onzeker, bozig, gefrustreerd. Bij hem werkte mijn gebruikelijke houding niet, hij was niet openlijk onder de indruk. Hij daagde me uit om het laagje onder mijn ‘houding’ te laten zien. Tegelijkertijd bood hij een gevoel van veiligheid, juist omdat hij me ‘doorzag’ voelde hij veilig. Ik kon echt mezelf zijn, zonder restricties.
Hij daarentegen was vrij gesloten. Waar ik alle emoties regelmatig in hoog afwisselend tempo liet zien bleef hij op de vlakte. Door mijn openheid en wil om mezelf te leren kennen opende hij ook steeds meer. Zo bloeiden we allebei op en het was al gelijk helder, we kozen hierin niet de makkelijkste weg.
Zo ook deze periode…die zeer zeker als een belangrijke dan wel de belangrijkste periode in de wereldgeschiedenis te boek zal staan.
Het moeilijkst vind ik het zoeken naar rust in het hier en nu. We leven al een hele poos een leven wat niet meer past bij hoe we wonen. We wonen in een groot, duur, mooi huis, maar leven een soort off grid leven in de stad. Het huis is te groot geworden voor onze manier van juist ‘kleiner’ leven.
Onze kinderen geven we momenteel thuisonderwijs, terwijl ik ze dolgraag op een leuke school zou zien met vrienden en alles wat erbij hoort. Ik genoot altijd van het halen en brengen naar school, het ritme wat het geeft, de sociale contacten, de terugkerende feesten, ik genoot ook van werken, een eigen leven naast het gezinsleven.
Gister hebben we ademwerk gedaan. Ik en de oudste, later kwam de middelste er ook bij omdat ze wakker werd van de harde muziek…Vlak daarvoor hadden de oudste 2 een (Osho) kaart getrokken, wat prachtig aansloot bij hun en mijn thema’s. Het ging voornamelijk over denken dat je niet vrij bent en aan de ketting ligt, maar ondertussen is het slot open en ligt alles open. Alle gedachten rondom hoe ik het zou willen en de onrustige gevoelens die dat teweegbracht voelde ik in mijn benen. Ik liet ze los, ademden ze los, trilden ze los.
Stoppen met denken aan hoe het was, hoe het hoort, wat naar beneden trekt, wat zwaar maakt. Maar meer visualiseren van een zonnige toekomst.
Hoe ik een wereld zie zoals hij kan zijn. De wereld op haar mooist, efficient, liefdevol, een plek om te leren, te groeien, te verbinden, te rusten, te genieten…maar ook om alles van het menselijke aspect te ervaren, ook heftige emoties zoals rouw, verlies, pijn, verdriet en boosheid. Dit alles in openheid en transparantie. Waar je de tijd krijgt om te rouwen, waar boosheid niet opgekropt hoeft te worden, verdriet niet ingeslikt.
Ook nu helpt de rode lap mij. Soms ben ik mijn eigen rode lap. Dan word ik zo boos op al mijn stemmetjes die zeggen: ‘het gaat niet goed M, je moet nu toch echt een plan hebben, het lukt je nooit om een huisje te huren op een fijne plek, het lukt je nooit om werk te vinden, het lukt je nooit om voor jezelf te beginnen, hoelang hou je jezelf nog voor de gek.’
De stier in mij briest en stuift op deze gedachten af, hij verpletterd ze en denkt: ‘dat zullen we nog weleens zien’!!!!
Visualiseren
Visualiseren van een samenleving, een wereld na de ‘great awakening’.
Ik volg al een tijdje een aantal mensen op social media. Sommigen noemen het asociale media, en blijven waarschuwen, dat het toch allemaal niet te vertrouwen is. Dan is de vraag, vertrouw [jij] de mainstream wel? De naïviteit straalt er van af. Net als mensen die roepen ‘ik geloof in de wetenschap’ en ‘ik geloof in het goede van de mens’. Alsof er 1 wetenschappelijke mening is, en alsof mensen niet meer in staat zouden zijn tot gruweldaden? Zo is er op sociale media een veelheid aan mensen die met hun talenten en op hun eigen manier delen. Zo zijn er een aantal vrouwen die met behulp van tarot kaarten leggingen doen en reflecteren op wat er op dit moment in de wereld gaande is. Aan de manier waarop zij werken is duidelijk te zien, dat het niet vooraf ingestudeerd verhaal is, er wordt live geschud en getrokken. Tevens worden de kaarten zeer snel geïnterpreteerd. Omdat ik mezelf al enige tijd in de wereld van het alternatieve, esoterische begeef, heb ik al redelijk wat kaarten voorbij zien komen, en kan ik voor mijzelf wel beoordelen, of iemand de duiding doet in lijn met de ‘betekenis’ van de kaart, of bij de interpretatie deze wel heel ver oprekt.
Gisteren was er iemand die een oproep deed aan de lichtwerkers van deze tijd. Visualiseer de wereld na de awakening. Het gaf mij een ‘boost’ aan positieve energie. In plaats van weer kijken naar alle nieuws ‘feiten’ rond de crisis, de energieprijs, woningtekort, transgender marketing, dreiging van mogelijke oorlogen, medische apartheid en nog veel meer mens-gemaakte onrust bracht het mij in een positieve opbouwende energie.
Kan ik het mij visualiseren, kan ik mij er iets bij voorstellen? Ja zeker. Dat is helemaal niet zo moeilijk. Een wereld waar mensen op een waardige manier omgaan met de natuur, de planten en dieren. Niet als bezitters van de natuur, maar als onderdeel van de natuur.
Wat nog meer? Nou een school, waar kinderen met plezier naartoe gaan, thuis komen en overduidelijk veel geleerd hebben en er energie van hebben gekregen: ‘Volgende week gaan de kinderen op kamp. Een week in een soort van openlucht museum leven, in huisjes in groepjes van 8, zonder elektriciteit. Ze gaan leren vuur maken, water zuiveren, potten bakken, eigen kruk maken van hout, met een mes leren omgaan, ….. ze mogen blij zijn dat ze niet met de hand hoeven wassen, maar de vuile was mee naar huis mogen nemen.’
Authentiek leiderschap, op zowel lokaal, regionaal als nationaal niveau, groepen mensen die mede via internet best practices uit andere delen van de wereld hebben gezien en zich hebben laten inspireren, zelf aan het delen zijn, ‘wat werkt en wat niet’, en voor de meest uiteenlopende onderwerpen plannen maken. Er wordt online gestemd, want iedereen is aangesloten en kan elke dag zijn of haar stem uitbrengen via internet. Los van een stelsel van partijen krijgen groepjes professionals en enthousiastelingen de kans hun plannen te presenteren en de verantwoordelijkheid om voor een bepaalde periode voor het algemeen belang leiding te nemen en sturing te geven aan bepaalde aspecten van de samenleving. De sturing en hiërarchische controle lijkt omgeslagen te zijn, naar vooral verbindingen gericht op het uitwisselen van ervaringen en van elkaar leren.
Wie had kunnen denken dat er zo weinig voor nodig was om te zien dat men nergens op aarde nog in schaarste, in armoede hoeft te leven?
‘Ik loop door de straat en de ene winkel is nog leuker dan de andere. Er zijn er ook niet zo veel meer, die het zelfde zijn. Iedereen geeft zijn eigen kleur aan zijn of haar eigen onderneming.’
‘Ik ga bij een vriend op bezoek in het ziekenhuis Hij heeft zijn been gebroken met skateboarden. Daar was hij ook wel wat oud voor, maar een oude jongensdroom ‘moest’ nog in vervulling gaan. Heel lang ging het goed, totdat hij overmoedig werd.
‘Wat drink je’?
‘Oh, dat is kruidenbouillon, dat krijgen we elke middag. Het eten is hier heerlijk, ik kom hier helemaal op krachten. We hebben niet lang, want zometeen komt er iemand om mij te masseren. Het enige echt vervelende is dat de douche na een aantal minuten automatisch op koud gaat en de zusters staan er op dat ik er onder blijf staan voor twee minuten, totdat ik ontspannen ben. Daarna voel ik me inderdaad lekker, maar ik kijk er echt niet naar uit. Een warm bad, dat hebben ze hier niet, en verlang ik echt naar. Wat gebeurt er in de buitenwereld? Ze hebben hier geen radio en televisie met nieuws, alleen ontspannende muziek. Is er nog iets interessants gebeurd?’
‘Ach, wat kan jou het schelen. Je bent nu hier. Zodra je er uit bent, ben je zo weer bij. Niets schokkende in ieder geval.’
Tekst: MvA_r
Hier een link met een filmpje van Graham Hancock. Kijk vanaf 7:44
de Schreeuw
Oerkreet
De indringende geur van Aya dringt mijn wezen binnen…R. Is aan het brouwen…
Misselijkheid komt op…behoefte om diep te zuchten…ik voel een fascinatie van zowel afkeer als aantrekking…een verlangen…met mijn ogen dicht is de bewustzijnsstaat zo dichtbij, zit ik er al in…
Onze terugkeer naar Nederland was vreselijk….weer terug bij af, nieuwsgierige blikken op straat, ons huis weer betreden wat al niet meer voelt als ‘ons’ huis. Ondanks vlotte en fijne verkoopprocedure met nieuwe mensen bleef vooral het gevoel knagen, ‘waar nu heen’? Onze meest waardevolle spullen achtergebleven in Hongarije…’waren we maar weer daar’…
Weer die troosteloze winkelstraat, die bekende speeltuintjes, dit hadden we toch achter ons gelaten…
Alles gaat in golven en tijd is relatief, dus bovenstaand gevoel was er wellicht een uur, of een dag, of zo nu en dan, ik weet het niet meer, het maakt ook niet uit. Ik ben altijd goed geweest in relativeren en de betekenis ergens in herkennen. We zijn terug, hebben dingen af te ronden en we vinden wel weer ergens een plekje.
Zodra mijn hoofd zich ging bemoeien en ik in de regelstand ging werd ik teruggefloten. Ik heb gesolliciteerd, uitgezocht hoe ik als hulpverlener een skr registratie voor elkaar zou kunnen krijgen, gekeken voor sociale huurwoningen, bedacht waar te willen wonen….maar het werkt zo niet meer. Ik ben niet zo ver gekomen om vervolgens weer op ‘de oude manier’ mijn leven te ordenen.
Loslaten, overgave, nog meer alle ideeën loslaten, zonder kennis over waar te wonen, waarmee geld te verdienen, kinderen wel of niet op school, hoe of wat, het valt niet aan elkaar te regelen, niet zonder terug gezogen te worden … tot het bot, mijn hoofd zocht alle mogelijke uitwegen om toch stiekem vast te blijven houden aan overtuigingen over hoe het hoort, alles om maar weer het gevoel van veiligheid te ervaren.
Dat gevoel van veiligheid heb ik in mezelf te voelen en ervaren. My god wat een klus weer. Het leven leven in het nu zoals ik het wil, ongeacht of de locatie klopt, of het volgens de regeltjes mag en geregeld is, ongeacht wat anderen ervan vinden, ongeacht hoe de toekomst eruit ziet.
Stilstaan terwijl het van binnen stormt, alle onrust, gedachten, angst, verdriet en boosheid voelen…elke keer als ik het niet meer wist en ik keerde naar binnen en sprak hardop uit wat ik nodig had of wat ik voor me zag of ik vroeg ondersteuning, gebeurde er iets wat zorgde voor een lichtpuntje….Telkens werd ik bevestigd in mijn vertrouwen…wow ik kan zelf creëren en scheppen en manifesteren….
Volgende week bezoeken we een prachtig juweeltje in het bos in Dalfsen waar we komend half jaar terecht kunnen. Werkelijk een zegen, precies wat we nodig hebben, precies zoals ik het me voorstelde. Een Hans en Grietje huisje in NL.
De aya laat me niet los…ze brengt me terug bij mijn OERKREET tijdens een van mijn reizen. Tijdens de reis gaf het me een zenuw gevoel, een gevoel van ‘phoe werkelijk, is zoiets groots voor mij weggelegd’…. Dat gevoel is al een tijdje bij me terug…het voelt alsof mijn hart fladdert…en ook hier is overgave het antwoord, ik kan het met mijn hoofd niet bedenken hoe ‘de schreeuw’ te plaatsen…het borrelt in me, het bruist, er zit zoveel leven, er wil zoveel uit….
Ik laat het eruit, ik geef me over, ik vertrouw op mijn pad, ik verbind me met mezelf, met ‘het hogere’, met ‘de’ natuur en ik verbind me met andere mooie zielen …
Luister naar de muziek, de oerkreet van de vrouw in het fragment voelt als ‘mijn schreeuw’
Ik deel hem met je…
Hieronder een link naar het fragment dat een inspiratie is voor de Schreeuw. En het samenkomen van het licht en het donker. De onschuld en het wetende wezen.