Yin Yang in de op-voeding
Yang: masculine liefde: ambitie en begrenzen
Stel iemand krijgt een kind. De vader en moeder gaan het kind ‘opvoeden’. Dat zoen zij ‘bewust of onbewust’. Bewust is als ze zich een beeld vormen, over wat ze het kind willen meegeven.
Of je er nou wel of niet bewust van bent, het leven gaat vooruit, het staat niet stil. Al doende is de baby tijd op een gegeven moment voorbij en ga het niet alleen meer om verzorgen. Andere kwesties gaan een rol spelen zoals: begrenzen, belonen en straffen, leefregels, schermtijd, bedtijd, omgangsnormen. Of een ouder er nu wel of niet bij stil staat of heel bewust of onbewust mee bezig bent, het komt op ieders pad. Men gaat in dit proces bewegen. Vanuit de eigen opvoeding en vanuit alles wat men heeft gezien, gehoord en ervaren hebt heeft men een beeld, een ambitie over het ouderschap, over wat men het kind wil meegeven etc. Hoe men het wil voeden en wil op-voeden.
Yin: feminiene liefde: het zijn en het verleiden
Dus je mannelijke deel ervaart ambitie om bijvoorbeeld naar een doel te werken dat je kind voor zichzelf kan koken op het moment dat het op zichzelf gaat wonen. De vrouwelijke kant verleid het kind door het te laten meehelpen met koken, mee de markt op en verschillende producten te laten proeven. Een fijne sfeer creëren tijdens het koken en eten. Zonder de ambitie überhaupt te hoeven noemen wordt er door de vrouwelijke kant een fijne en liefdevolle sfeer gecreëerd, waarin het kind kan leren, fouten kan maken, kan groeien, kan ervaren en experimenteren.
Het is dus niet letterlijk de vrouw die verleid en de man die ambieert en grenzen trekt. Het kan ook de man zijn die beide doet of de vrouw.
Achteraf vinden onze kinderen het leuk te vertellen dat ze ooit pasta maakten, zonder de pasta af te gieten. Of laatst had de jongste cup cakejes gebakken zonder de boter. Ze moest er hard om lachen en daarin zie ik dat er een veilige sfeer is ontstaan om fouten te mogen maken. Onze oudste van 14 jaar kookt heerlijke champignonsoep en vind het leuk om te helpen met koken, het ligt hem ook echt en daarin wordt hij gezien en geprezen. Alledrie lusten ze vrijwel alles en vinden ze het heerlijk om nieuwe smaken en gerechten te ontdekken.
Dat gaat niet zomaar, daar zit zowel mannelijke liefde als vrouwelijke liefde in…het is een proces waar eerlijke feedback geven bij hoort.
Feedback vanuit masculine liefde kan zijn dat er streng wordt toegezien, dus grenzen gesteld worden, dat ze ook leren om op te ruimen, uiteraard naar gelang hun leeftijd. Kinderen zijn van nature zo dat als ze iets gebruiken, ze het laten liggen en naar het volgende ingredient gaan, gevolg, een grote bende. Dat is iets wat ze te leren hebben en dat is helemaal ok. Maar ook leren om met messen, machines en vuur om te gaan.
Feedback vanuit feminiene liefde kan zijn dat je ze wederom verleidt door ze te prijzen als ze goed hebben opgeruimd, of in elk geval hun best hebben gedaan. Ik merk ook dat verantwoordelijkheid geven ze kan laten groeien van trots. Ze zijn nog trotser als ze helemaal zelf cakejes hebben gebakken en ook nog eens een schone keuken hebben achtergelaten, omdat ze weten hoe fijn papa en mama dat vinden en terwijl ze op die manier in de keuken bewegen, zullen ze ook ervaren dat het fijner koken is zo, dat het overzicht geeft, rust en ruimte. Dat is een proces, dat gaat met vallen en opstaan. Er is geduld voor nodig en herhaling.
Verleiden zit hem ook in het laten bakken of koken wat ze lekker en leuk vinden. Je laat ze in de weer gaan met cupcakes, dat vinden de meeste kinderen leuk. Je begint bijvoorbeeld niet met aardappels leren koken.
De masculine liefde maakt wel dat er een punt komt dat ze niet alleen maar zoete lekkernijen bakken, maar ook leren een smoothie of gezonde soep te maken. Dat ze wel leren aardappels schillen en koken. Dat koken ook betekent dat je jezelf leert voeden. Daar horen ook minder leuke klusjes bij.
Vanuit de mannelijke ambitie: ‘jij gaat vanavond eens lekker en gezond voor ons koken.’
Als ik het in het extreme trek heb je:
Toxische feminine liefde: kinderen laten eten wat ze lekker vinden, ook als dat elke avond junkfood is.
Toxische masculine liefde:
Kinderen alleen laten eten wat gezond is, bijvoorbeeld alleen maar raw food.
Wat mij betreft gaat het om de balans. Zolang de ambitie van ouders in balans is, dus niet, je moet een master chef worden, maar, ik wil dat je leert jezelf goed te voeden, komt er vanzelf een middenweg die bij het kind past.
Voor ons werkt de 80-20 % regel goed. 80% is je basis qua voeding, vers, biologische, zelfgemaakte voeding en 20% is genieten van een ijsje, een frietje of wat dan ook.
Die waterige pasta hebben we niet opgegeten om ze te pleasen. Dan zouden ze die zelf ook hebben moeten eten, en kinderen weten echt wel wanneer iets wel of niet lekker is. Alleen maar positieve feedback geven zou de waarde ervan afzwakken en is dus niet zo geloofwaardig.
Laatst ging Rogier schilderen met de jongste. Zij was bezig met een schilderij van een vos en hij was zelf ook aan het schilderen. Hij liep even weg en toen hij terugkwam had ze dikke zwarte snorharen geschilderd. Hij dacht bij zichzelf: ‘wat heeft ze nou weer gedaan, dat is zonde’….zij vroeg: ‘papa, wat vind je van mijn schilderij?’ Hij zegt: ‘ik vind het prachtig’….
’s avonds zitten we te eten en kijkt ze nog eens naar haar schilderij en zegt ze: ‘ik vind die snorharen niet mooi geworden op mijn schilderij, ze zijn veel te dik’.
Zo zie je, kinderen voelen echt wel aan of iets mooi of niet mooi is. Als hij eerlijk had gezegd, ‘ik vind je schilderij prachtig, ik zou alleen de snorharen nog iets bijwerken, zal ik je daarbij helpen’ dan had ze dat waarschijnlijk heel fijn gevonden en was ze bevestigd in haar oordeelsvermogen. Zo leren kinderen met feedback omgaan, ze leren dat schilderen een proces is en energie en geduld vergt en ze leren dat het niet erg is als het even mis gaat.
