Ik ben geboren in 1982 in een Rooms-Katholiek nest. Dat hield in dat ik ben gedoopt, communie en vormsel heb gedaan en als kind zo nu en dan op zondag naar de kerk ging. Ik herinner me ook broodmaaltijden tijdens de vastenperiode en ik heb weleens een blauwe maandag gezongen in het kerkkoor. Ik ging naar een Katholieke basisschool, waar vrij veel aandacht werd besteed aan de aanloop naar de communie en het vormsel toe. De kerk had een vrouwelijke pastor, pastor Starmans, een warme, hartelijke en open-minded vrouw in een ‘mannenwereld’. Ik vond het vooral wel gezellig met de andere kinderen uit mijn klas die hetzelfde pad liepen, verder brachten de verhalen en de kennis over de bijbel mij niet zoveel. Ik werd er niet door geraakt of door geïnspireerd.

Nu ik terugkijk herinner ik me vooral de momenten dat mijn vader ’s avonds mij naar bed bracht en ontspanningsoefeningen met mij deed.

En de momenten dat ik helderziende enge nachtmerries had en ik hierin serieus werd genomen. Voor mij toen heel vanzelfsprekend, achteraf zie ik dat hierin al een hele andere beweging zat.

Pas rond mijn 16e, toen ik met fysieke klachten bij een vrouw kwam met helderziende gaven, die mij in balans bracht, waardoor mijn klachten binnen een dag verdwenen werd er iets in mij wakker. Ik begon te ontdekken dat wat ik van binnen al wel voelde vorm kreeg en woorden, ik ging veel boeken lezen (de Alchemist, de Celestijnse belofte, Avelon) en bezocht zieners, healers en sprekers (Hans Stolp).

Ondertussen voelde de kerk al heel ver weg en ook mijn ouders gingen nauwelijks meer. Mijn vader gaf mij de inwijding voor Reiki 1 en Reiki 2. Magisch vond ik het, mijn energie te voelen en die van anderen. Ik werd gelijk enorm uitgedaagd, ontwikkelde migraine en moest noodgedwongen regelmatig thuisblijven, terwijl de wereld buiten lonkte.

Het was alsof ik aan de ene kant instapte in de sneltrein van het leven gevuld met studie, verliefdheden, jacht op adrenaline, erbij horen, buitenkant en aan de andere kant dwong de migraine mij om naar binnen te keren, stil te staan en voelde ik een grote behoefte aan diepgang, mystiek en spirituele ervaringen. Ik probeerde deze twee werelden te verenigen en stuitte nogal eens op weerstand, wat me een eenzaam gevoel gaf.

Thuis kon ik mijn verhalen, mijn spirituele zoektocht wel kwijt. Ik ging met mijn ouders naar verschillende lezingen en healers. De andere kant van mijn leven hield ik stil. Daar ging ik nogal eens op mijn bek. Verkeerde vriendjes, verkeerde keuzes, te vaak mijn grenzen over. Ik was ook nogal een portret en ging vaak in het drama, achteraf gezien vooral als test in hoeverre mijn vriendje een veilige stevige haven kon vormen.

Toen ik 22 was ontmoette ik R. Hij was de eerste die zich niet liet meevoeren met mijn ups en downs. Ik was gefascineerd en ook regelmatig hoogst geïrriteerd. We ontmoeten elkaar in een zelfde soort honger naar betekenis, diepte en spiritueel inzicht. Op het aardse vlak was hij al in rustiger vaarwater met een leeftijdsverschil van 8 jaar.

Samen vervolgden we de zoektocht. Ik in een cursus numerologie en tarot en hij in aikido, shiatsu en we lazen allebei veel boeken, bezochten lezingen van Hans Stolp.

Toen ik 25 was werd onze eerste zoon geboren, middels allerlei medische handelingen die ik met de kennis van nu niet had laten gebeuren. Het gevolg was dat hij onrustig was en ik met hem naar een energetisch therapeute ging. Deze vrouw bleek een real life safer en nadat ze entiteiten terug naar het licht had gebracht sliep hij die avond voor het eerst rustig in zijn eigen kamer door.

In 2012 kwamen we in een bewustzijn stroomversnelling. We hebben allebei een aantal Ayahuasca reizen gemaakt, wat zich qua ervaring moeilijk laat omschrijven. Ik zal toch een poging doen. Het was de ontmoeting met mijn ware zelf, mijn hogere zelf. Ik kon als het ware tappen uit al mijn waardevolle herinneringen vanaf de oorsprong. Dat bracht me in een staat van helder weten, helder voelen, helder zien. Alles werd begrijpelijk, ik werd opnieuw onderwezen en kreeg lessen over mijn leven nu. Het vroeg om overgave, controle loslaten, vertrouwen en een dosis lef.

Het belangrijkste komt na de reis en dat is het integreren in het leven zelf. Samen zochten en zoeken we hierin onze weg. Wat voor ouders zijn wij voor onze kinderen?

Hoe ziet onze relatie eruit, hoe ondersteunen en inspireren we elkaar en hoe vrij en autonoom laten we elkaar?

Ik ga dit verderop duiden aan de hand van logion 114 

De Ayahuasca laat een diepe indruk achter en R voelt zo’n verbondenheid dat hij de thee zelf thuis brouwt. Een bijzondere reis samen met mijn vader volgt en we begeleiden samen een stel. Nou is het in deze ook belangrijk het ademwerk te noemen. Eenmaal, middels de Ayahuasca, de plek ervaren te hebben van innerlijke rust en verbondenheid is het makkelijker om daar later ook zonder plantmedicijn naar toe te bewegen.

Ademwerk is een reis opzich. Ik merk dat ik makkelijker bij mijn emoties kom, vooral boosheid en verdriet.

Tijdens mijn werk in het Erasmusmc-Sophia tussen 2009 en 2017 heb ik altijd het gevoel gehad dat ik meerdere taken had. Aan de ene kant mijn werk als medisch maatschappelijk werker en het begeleiden van ouders met een ernstig ziek kind, anderzijds het begeleiden van overleden zieltjes naar het licht. Ik leerde in elk geval te onderscheiden welke energie van mij was en welke van ‘anderen’. Ik wist ook dat ik vanzelf zou voelen wanneer mijn werk daar klaar was, het losmaken hiervan viel me zwaar en het heeft een poos geduurd dat ik niet meer droomde over het Sophia.

Ik leer een vrouw kennen waar ik een intense periode mee beleef. Ik ervaar een zielsverbinding, voor het eerst met een andere vrouw. Ik word uitgedaagd in aanwezig zijn, contact maken, groter durven dromen, gaan staan, me uitspreken, echt zijn, niks verhullen.  Samen organiseren we een San Pedro weekend, daaraan voorafgaand ervaar ik zelf dit plantmedicijn tijdens een weekend samen. Ik ervaar hoe het is om vrij, zonder remmingen, te praten, te bewegen, mijn intuïtie te volgen no matter what.

Totdat de tijd aanbreekt dat ik voel dat ik dit contact wil loslaten.

De C. Periode breekt aan en vraagt van mij een wakker worden van weer een geheel ander kaliber. Ik heb het gevoel dat al het voorgaande wat ik in het kort beschreven heb een voorbereiding was op wat ik in het hier en nu ervaar. Ik word uitgedaagd om al mijn overgebleven, hardnekkige overtuigingen onder de loep te nemen en los te laten. Ik heb dit pad alleen te bewandelen, ik kom los te staan van vrienden en familie en ervaar een diep gevoel van onrecht, verdriet, boosheid en tegelijk ook vertrouwen. Ik heb het gevoel dat ik werkelijk Leef en mijn antennes staan op scherp.

Ik schep ruimte voor nieuwe inzichten, verruimd bewustzijn qua denken en voelen. Het knettert zo nu en dan in mij en ook tussen mij en R. Alles krijg ik direct terug gespiegeld door hem, precies dat waar ik altijd al naar zocht in mijn jongere jaren. Ik duik een stuk Indische familiegeschiedenis in en ervaar een heling in het systeem. Alsof ik toegang krijg tot een nieuwe bron van informatie en een nieuwe manier om deze te verwerven, namelijk middels intuïtief schrijven. Ik voel me ondersteund door mijn voorouders, ondanks dat ik tegen vele heilige huisje schop en dat me niet in dank wordt genomen door mijn ouders.

Ik voel dat ik tegen mijn grenzen aan scheur, tenminste mijn overtuiging van mijn grenzen. Ik wil erdoorheen breken, ik moet erdoorheen breken, het is tijd. Voorbij de angst, onzekerheid, mezelf klein houden, voorbij het idee dat ik dingen niet kan begrijpen, niet kan vatten. Voorbij het niet doorpakken, niet kiezen en blijven fladderen.

Geen gemakkelijke opgave en zeker niet in de context van de realiteit waarin we leven, maar daarom ook juist nu. Gedreven door een behoefte om mezelf voor eens en voor altijd te bevrijden, te vinden wie ik ben en wat ik te doen heb. Met elkaar als spiegel, partner, leraar. Waar het mannelijke en het vrouwelijke samenkomen, de twee 1 maken.