‘Wat een mooi avontuur’, krijg ik veel als reactie op onze Hongarije emigratie. En ja, het is ook een mooi avontuur, we verbreden onze horizon en nu op een mooie camping voelt het soms als een ‘vakantie’. En toch wil ik ook de nee toelichten. Nee, het is niet een mooi avontuur, het voelt ook pijnlijk en verdrietig en eenzaam en bovenal noodgedwongen. Ik voel een drang vanbinnen om vooral de mooie kant te belichten, mooie foto’s van uitzichten en mooie gerechten delen op social media en ja, tuurlijk krijg ik dan dergelijke reacties. Als ik dieper in mezelf onderzoek voel ik leegte. Leegte om te voelen dat ik een plaatje in stand houd wat niet klopt met de realiteit, het is er wel onderdeel van, maar ik laat een groot deel weg. Voor mij heeft dat te maken met het nog volledig ‘moeten’ accepteren dat ik er alleen voor sta. Samen met mijn partner en gezin. Het is wat het is.
In 1,5 jaar tijd heb ik veel geschreven en gedeeld. Veel van mezelf laten zien hierin. Met mijn belangrijkste artikel dat gaat over mijn roots, Indonesië en de paralellen die ik zie met de huidige maatschappelijke ontwikkelingen. Ook hier in Hongarije zie ik veel paralellen met het westerse kolonialisme van toentertijd in Indonesië.
Wat ik tegen ben gekomen is dat veel mensen niet inhoudelijk in gesprek willen. Dat voelt pijnlijk … voor mij is inhoud belangrijker dan de vorm. Er is in deze tijd veel te bespreken, veel om over na te denken, veel staat er op het spel. Ik moet huilen als ik denk aan alle kinderen en jongeren die zo F*&^king in de war zijn op het gebied van C, transgender, gezondheid, identiteit…wat is nog normaal? Kunnen kinderen en jongeren werkelijk in een bepaalde vrijheid op zoek naar hun identiteit of wordt hen van alles opgedrongen?
Wij zijn naar Hongarije vertrokken omdat we ons hadden voorgenomen dat we naar het land zouden gaan waar de leiding van dat land een beweging zou maken tegen het trans-humanistische globalistische programma. Et voilà…eenmaal hier, pratend met de mensen hier, klopt ons gevoel en manier van denken hierover en worden we hierin vooral bevestigd.
Er is wel nieuwsgierigheid naar hoe we ons leven nu verder gaan inrichten en hoe en of het ons lukt hier een nieuw bestaan op te bouwen. Want ja, dat is spannend. Alles komt tegelijk, verkoop van ons huis, huren van iets nieuws, een nieuwe school vinden en een inkomen genereren.
Het wordt echter geen leuke ‘blog’ met alleen maar idyllische plaatjes en kijk ons toch eens stoer en avontuurlijk zijn. Het verlaten van onze woning voelde als een soort offer. Uit ‘het systeem’, niet meer meedoen aan datgene wat voor ons niet klopt, maakt dat we dus niet meer kunnen wonen zoals we deden. Liever arm in een klein huisje in de natuur in een vreemd arm land, dan toch maar zwichten en weer gaan werken op een bepaald niveau, waardoor we ons leventje voort konden zetten.
We zijn zeker niet zielig of mensen om medelijden mee te hebben. We hebben op onze manier een enorme rijkdom. Mijn hart stroomt over als ik mijn innerlijke vreugde voel omdat ik ‘weet’ dat ik trouw blijf aan mezelf. Vanuit hier wil ik graag blijven delen, dat wat voor mij betekenisvol is. Ik lees en kijk ook graag naar anderen die hetzelfde doen. Ieder op zijn of haar manier, heel klein of heel groots. Mijn ‘waarheid’ hoeft niet jou ‘waarheid’ te zijn, dat maakt een dialoog nou juist zo boeiend. So if you want…start a dialoge, doe eens gek, laat een berichtje achter op de website en vertel me iets waardevols van jou….
