Vanmorgen stond ik, zoals gebruikelijk als eerste op en maakte ik mijn rondje. Eerst aankleden, de poes krijgt eten en dan maak ik de jongste wakker, omdat zij als eerste naar school wordt gebracht. Ik geef de middelste haar eerste wake up call en ga broodtrommels maken. R. Maak ik ruim een half uur later wakker en ik ga de jongste brengen en hij loopt met de middelste mee naar school. De oudste slaapt nog, hij begint pas later.

Zo staat ieder op zijn of haar eigen tijd op, ik regel alles en voel me heel efficiënt. Ik hou van de stilte in de ochtend en het lijkt een geoliede machine.

Maar dan, gooit R roet in het eten, hij noemt dat hij er gelijk met mij uit wil en dat we het samen doen. Iedereen staat op, samen ontbijten en dan kan ieder zijn eigen weg.

Halleluja zou je denken, wat een fijne vent!

Mijn gedachten:

• ik vind het fijn om zo stilletjes op te staan.

Ik wilde een langer lijstje maken, maar er popt niks logisch op.

Als ik mezelf zou coachen zou ik noemen, ‘je kan toch iets eerder opstaan in stilte, waarna je iedereen om dezelfde tijd wakker maakt?’ Dan heb je en tijd voor jezelf in de ochtend en er is een ‘samen’.

Het is niet de eerste keer dat R dit onderwerp ter sprake brengt, dus waarom houd ik zo aan dit patroon vast? Als ik terugkijk zie ik wel een patroon met vroeger. Bij mijn vader thuis stond er altijd van alles op tafel, je pakte en at wanneer je wilde, typisch Indisch. Als kind zat ik het liefst op de bank met mijn papbeker, terwijl de anderen aan het ontbijt zaten.

De neiging ontstaat nu in mezelf om te verdedigen. Een andere is me schuldig voelen, omdat ik het blijkbaar niet goed doe, terwijl ik juist vond dat het zo gesmeerd ging.

Als ik eerlijk kijk, zie ik dat het in stand houden van ‘ieder voor zich’, niet in het belang is van het gezin. Ik kan het doorbreken door het anders te doen. Het is waardevol om terug te kijken om te zien waar een patroon vandaan komt, maar uiteindelijk verandert er alleen maar iets als je het werkelijk anders gaat doen. Dan kan ik na een tijdje ook pas voelen wat dat brengt. En dan worden ook mijn overtuigingen duidelijk, alsof ik niet rustig de dag kan beginnen als iedereen aan de ontbijttafel zit?

Het valt niet altijd mee om eerlijk naar mezelf te kijken. De neiging tot verdedigen, schuldig voelen, boos worden, naar de ander wijzen is daar. Toch is mijn wil tot transparantie naar mezelf en over mezelf groter. Dus dank R voor je, weliswaar irritante maar oprechte opmerking vanmorgen:-)