Het doorgeven en ontvangen
van Universele Levensenergie
Gisteren een bb-tje genomen. Eergister ook.
Vandaag lang gewandeld.
Kom steeds op het zelfde uit. 114. Zijn, niet naar buiten gaan met mannelijke energie.
Pas in beweging komen als er contact is. Niet alleen virtueel, maar ook fysiek.
Monologen, teksten plaatsen. Het werkt niet. Al die filmpjes en quotes over het leven, persoonlijke groei, …. Het werkt niet.
Het enige dat werkt is in verbinding, doen, ervaren, uitspreken, …. Delen.
Oefenen, oefenen, ….. samen.
Dus de beste manier om mijn tijd te besteden is door dat voor te bereiden.
Het zou nog wel eens lang kunnen gaan duren.
Laat ik aardig blijven.
Geduld.
M heeft het omgekeerde. Heel moeilijk om naar buiten te treden met scherpte. Wel als de omgeving haar daartoe dwingt, dan zou ze het wel doen.
Dus, verbinding. En dan is het lesgeven, mijn bezieling. Dat wat ik hier kom doen. Op de achtergrond blijven. Niet vanuit angst, maar vanuit overtuiging.
Lekkerder dan in een Restaurant
Het is zondag 7 Januari. Gister zijn we thuisgekomen van het verblijf in Vaals met mijn ouders. Het was erg leuk. M heeft last van menstruatie pijn en rust op de bank. Ik heb na een lange nacht tot 11 uur in de ochtend in bed een hele actieve dag. Opruimen, hond uitlaten, afwassen, koken. Ik maak traditioneel winterse kost. Stoofvlees met wortel uit en ontbijtkoek, rode kool, zelfgemaakt appelmoes, stoofpeertjes in rode wijn en aardappelpuree.
Het vlees staat de hele dag op. Het is koud, de CV werkt niet en dus de hele dag vuurtje aan. Af en toe ondersteund door een elektrisch kacheltje.
s’avonds bij het eten zit M dat ze het eten lekkerder vindt dat in de restaurants waar we in Limburg hebben gegeten. Zelf heb ik de laatste dag zeer genoten van al het eten in cafe sjiek, maar ben wel blij en trots dat M zit zegt, en het meent. Ze zegt het niet om te slijmen.
In de avond kijken we de laatste afleveringen van de serie van Casa de Papel, Berlin. Fascinerend.
M geeft mij een Reiki behandeling. Álles’ voelt goed, Er komt een beeld van een gouden rind, maar gelijk de opmerking dat ik niet hoef te gaan uitzoeken wat de betekenis er van is. Wel moet ik denken aan de Ring van mijn opa of oma, die ik van mijn vader heb gekregen. Deze heb ik tijdens mijn Robeco tijd gedragen, maar vorig jaar omgesmolten en de stukjes zijn vervolgens kwijtgeraakt tijdens de verhuizing naar Huis ter Heide.
Het was een ring van een zus of broer van mijn oma. Opa en oma hadden geen geld voor ringen en toen haar zus en zwager in een auto-ongeluk om kwamen hebben ze hun ringen gebruikt als trouwringen.
Ik ga redelijk op tijd naar bed.
De terugreis
In de ochtend nog zo een heelrijk ontbijt.
We krijgen champagne van het hotel, waar niemand op zit te wachten, en na 1 slok gaat het meeste in mijn theebeker om vervolgens buiten weg te gooien.
Wij geven mijn ouders een tas met daarin een glazen theepost die wij gekocht hebben bij de bijenkorven Maastricht, en een aantal zakjes losse kruiden om thee van te zetten.
Ze zijn er erg blij mee.
Later pakken we alles in en gaan op weg naar huis. Ik bedank mijn ouders en geef ze een kus en knuffel.
Mijn vader zegt dat hij het wel jammer vind dat ik hem niet heb gemasseerd. Hij heeft er het hele weekend niet om gevraagd. Ik was meer gericht om mijn moeder, omdat zij vooral last heeft van haar heup die een paar maanden geleden vervangen is door een nieuwe.
De reis naar huis gaat soepel
Thuis is het heel koud en we eten een heerlijke pasta met paddestoelen en truffel. Heerlijk! Oh,….. dat had ik al gezegd.
In de avond kijken M, Abel en ik naar een serie van Casa de Papel. Erg leuk.
Sjiek Maastricht
Op de agenda staat maastricht.
Eerst weer heerlijk ontbijten in het Hotel. Daarna gaan de kinderen zwemmen en ik geef mijn moeder een massage. Ze heeft moeite met de pijn. Ze kan er best tegen, maar diep in haar vindt ze dat de ene mens de ander geen pijn moet doen. Ik help haar door te ademen en ontspannen. Steeds iets lichter en dan voer ik de druk weer op.
We lopen met de honden in het park en gaan dan naar Maastricht.
De dames willen graag kleding shoppen. Maar, de eerste stop is de onze lieve vrouwenkerk op het onze lieve vrouwen plein. Het regent, dus we gaan naar binnen. Mijn moeder blijft buiten met de honden. Het Mariabeeld en altaar zijn indrukwekkend mooi met alle kaarsjes er voor. We gaan de kerk binnen . Een sterke lucht van wierook en een hele ouder krachtige energie. Het is er donker. Op een bord staat het tijdstip dat er vrijdag de mogelijkheid is tot biechten. M zegt al vrij snel dat ze naar buiten wil. De energie voelt niet goed. Ze zegt dat zet het te donker vindt, en het wel in het licht heeft gezet. ‘Ér is hier veel gebeurd’. Ik maak mijn rondje af en we gaan naar buiten.
Volgens stop is de frituur op het marktplein. Er is ook markt. De rij is lang. De feiten zijn heerlijk, maar het zuurvlees valt een beetje tegen. Ik vind zelf dat ik het lekkerder maak.
Daarna splitsen we op en ga ik met mijn ouders naar de Chinese supermarkt en Mariska met de kinderen naar de Zara.
Daarna een kort bezoek aan de boekwinkel in de kerk en dan de spullen naar de auto brengen.
Onderweg terug is het al 10 voor tijd en er staan al mensen te wachten bij de ingang van cafe sjiek dat om 5 uur open gaat, en waar we niet kan reserveren. Ik ben samen met Abel en bel mijn ouders op dat wij in de rij gaan staan en dat ze beter het terras kunnen verlaten en onze kant op moeten komen.
Cafe Sjiek is van een ouderwets goed niveau.
Boris in de Bijenkorf
Met De familie de Bijenkorf in. En dus ook met de hond Boris. Hij is amper in steden geweest en al helemaal niet in grote winkels.
@realmva_rGeweldig lekkere frieten in Maastricht.
Reflectie
Cognitieve dissonantie in de media…een samenzwering?
Cognitieve dissonantie in de media
Ten eerste: hoe weet een media kanaal of een inlichtingendienst dat x aantal mensen in Nederland in [zulke] theorieën ‘geloven’? Geven ze daarmee toe gesprekken af te luisteren? Telefoons af te tappen? Te trollen op sociaal media? Hoe weet [je] wat iemand gelooft? Ik vind het al moeilijk een beeld te krijgen van wat mijn eigen naasten geloven. Van wie weet jij, lezer, wat ze geloven?
Ten tweede: Het ene artikel zegt dat het gaat om honderdduizend mensen. Het andere artikel zegt dat het gaat om 21 procent, ofwel: 3.570.000 mensen.
Ik wil stellen dat alle Nederlanders geloven in een ‘machtige elite’… velen noemen het echter anders, geven er andere woorden aan.
Wanneer bijvoorbeeld een president een oorlog is begonnen gebaseerd op een leugen en niet voor een tribunaal hoeft te verschijnen of wanneer een minister meer dan 5 miljard euro kwijt is en je legt dat aan mensen voor dan zullen veel mensen iets zeggen in de trant van: ‘sommige mensen komen nou eenmaal overal mee weg’. Huh?
Hoezo komen bepaalde mensen overal mee weg? Is dat dan een hele grote groep. Zijn het ‘willekeurig’ een aantal mensen die dat ‘privilege’ hebben? Of zou het hier gaan om een specifieke groep? Rijk of arm? Met veel of weinig ‘macht’?
Zijn er dus niet veel meer mensen die er van uitgaan dat er een kleine groep is, die zichzelf beschouwen als ‘elite’, in de zin dat men het vermogen heeft boven de wet te handelen? Want wat is ‘er mee wegkomen anders’?
Hoe komen mensen eigenlijk aan het idee? Het is niet iets dat wordt onderwezen op school. Hoe komt men er bij? Nemen deze mensen zoiets als het internationaal oorlogstribunaal serieus? Of de lokale ‘rechtsinstanties’, zoals rechters en aanklagers?
Ten derde: Is het eigenlijk wel een privilege? Wat zou de oosterse filosofie er over zeggen? Hoe werkt Karma eigenlijk? Zouden het steeds dezelfde zielen zijn die incarneren op zogenaamde ‘hoge’ plekken? Of zou het rouleren?
Ten vierde: Hoe ziet het er uit in de toekomst? Digitaal geld en AI die er op kan toezien precies wat waar naartoe gaat? Overal camera’s en geluidsopnamen via telefoon en computers? Zijn er dan nog mensen die ergens meer weg kunnen komen? Hoe dan?
Ten vijfde: Hoe voelt het om te leven, zonder het nodig te hebben? Zonder iets te verbergen te hoeven hebben? Hoe zit dat bij jou? Stel de hele wereld zou mee kunnen kijken?
Kortom, er lijkt binnen de reguliere media nogal een verschil van inzicht te bestaan, over hoeveel mensen wat geloven. En ik denk zelf dat het moeilijk zou zijn om iemand te vinden, die gelooft dat het er eerlijk aan toe gaat in de wereld. Dat iedereen zich te verantwoorden heeft en naar dezelfde maatstaven wordt beoordeeld. Ieder mens noemt het alleen anders. Geen samenzwering, maar een logisch gevolg van hoe men overtuigd is dat de wereld in elkaar zit. Het is nou eenmaal zo dat…..
Gevalletje cognitieve dissonantie?
Gelukkig is de enige constante dat alles aan verandering en groei onderhevig is. Zelfs de moraal. Hoe lang het ook mag duren.
NOS Nieuws
Maandag, 12:27
‘AIVD: complottheorieën over ‘machtige elite’ ernstige dreiging
Complottheorieën over ‘een kwaadaardige elite’ die in Nederland ‘de macht in handen heeft’, vormen op lange termijn een ernstige bedreiging voor de veiligheid in Nederland. Dat concludeert de AIVD in het jaarverslag over 2022. Volgens de inlichtingendienst geloven meer dan honderdduizend mensen in Nederland in zulke theorieën.’
Lees verder op: https://nos.nl/artikel/2471755-aivd-complottheorieen-over-machtige-elite-ernstige-dreiging
Een op vijf Nederlanders gelooft in complottheorieën, verschillen met andere Europese landen groot
Liefst 21 procent van de Nederlanders denkt dat een kleine, geheime groep mensen stiekem alle belangrijke beslissingen in de wereldpolitiek neemt. Nog eens een vijfde twijfelt: ze zijn het met zo’n stelling niet eens, maar ook niet oneens.
Maarten Keulemans12 januari 2023, 13:50
Migraine, mijn Remedie
Migraine - een lang pad met verassend plot
Als je iets wil aan de buitenkant, moet je het eerst manifesteren aan de binnenkant.
Vanaf mijn 17de had ik last van migraine. Daar begon ik een zoektocht naar een remedie. Van accupunctuur, bioresonantie, voeding, massages, reiki, familieopstellingen, energetische healings, Ayurveda enzovoorts…een belangrijke reis, zo kwam ik in aanraking met allerlei ‘alternatieve’ geneeswijzen…Toch heeft het me allemaal niet geholpen met mijn migraine.
Wat dan wel?
Ik ben me gaan uitspreken.
Mijn neiging bij iets dat spanning geeft is uitstellen. Binnenvetten. Ik doe dat op verschillende manieren:
Tijdens gesprekken: Mijn reactie op de ander is vaak wat vertraagd. Ik ben niet zo goed in adequaat reageren. Ik ben wel goed in onthouden en vaak na een gesprek besef ik wat er precies gezegd is. Soms zit het in een terloopse opmerking van de ander. Als er een fijne flow in het gesprek zit, geeft dat me energie. Op het moment dat het voor mij niet klopt loop ik leeg of krijg ik een raar onrustig gevoel. Achteraf kan zo’n gesprek gaan rondzingen in mijn hoofd en bedenkt ik welke antwoorden ik had kunnen en willen geven.
Mijn remedie:
- Tijdens het gesprek uitspreken zodra mijn energie zakt, zodat er een soort pauze ontstaat en ik al pratende kan onderzoeken waar het hem in zit.
- Mijn bevindingen uitspreken naar mijn partner, dat creëert voor mij helderheid.
- Voor mezelf opschrijven wat ik had willen zeggen. Schrijven geeft me de rust om te nuanceren. Soms stuur ik de tekst naar degene op, zodat het gesprek verder gaat en zich verdiept.
Bij het maken van keuzes:
Zeker de laatste jaren is het krijgen van een uitnodiging ergens voor niet meer vanzelfsprekend een: ‘ja leuk’. Er nodigt eerlijk gezegd weinig uit. Ik leef meer in het hier en nu en vind iets plannen voor in de toekomst dan ook lastig, geen idee of ik zin heb in een feestje op die en die datum…Ik ben ook bewuster gaan voelen wat en wie me wel en wat of wie me geen energie geven. Soms vind ik het lastig om weer ‘nee’ te zeggen en dan ga ik een reactie uitstellen. Er bouwt zich dan een spanning op en dat losse eindje blijft een overweging.
Mijn remedie:
- Mijn eerste reactie serieus nemen. Is het een ‘ja leuk’, of een ‘oh nee he’…. Ook al is het de tigste ‘nee’, het is wat het is. Inmiddels heb ik jarenlang ervaring opgedaan met het negeren van mijn eerste reactie. Achteraf voelde ik me dan leeg, unheimisch of had ik een kater, omdat ik met drank dat gevoel compenseerde.
- Andersom gebeurde ook, dat ik ‘nee’ zei, maar dan vervolgens ging twijfelen en een gevoel had ‘ik mis iets’. Ik heb inmiddels geleerd dat ‘ik mis iets’ een gevoel is waar je doorheen moet, net als schuldgevoel. Er wordt van alles getriggert en het is in deze leegte waar de heling plaats kan vinden. Waar die gevoelens kunnen transformeren naar een gevoel van vrijheid en zelfliefde.
- Een andere remedie is het gelijk bespreken met mijn partner. Ook voor hem hield ik vaak een dergelijke uitnodiging achter. Het delen van zoiets ogenschijnlijk kleins maakt of ik wel of geen spanning opbouw en dus wel of geen migraine krijg. Dat zal voor iedereen weer wat anders zijn, de ene krijgt buikpijn, de ander hoofdpijn enzovoorts.
- De keuze gelijk communiceren. Niet afwachten of mijn gevoel nog veranderd of de omstandigheden veranderen. Er blijft anders een open eind en dat lekt energie. Dit geldt ook voor chat gesprekken via social media.
Met het hart op de tong
Het gebeurde vaak dat mijn partner iets noemde, met een idee kwam en dat ik zei: ‘dat had ik ook al bedacht’. Waarop hij zei: ‘waarom zei je dat dan niet’? Soms was zo’n gedachte bij mij nog heel klein, ik ging er dan aan voorbij. Als hij het echter verwoorde werd het tastbaar.
Mijn remedie:
- Bewustzijn op mijn gedachten, ingevingen. Soms vanuit (dag)dromen. Ik ging er aan voorbij omdat ze zo subtiel zijn. Dit betekend concreet: ‘luister naar je hart’.
- Uitspreken van deze gedachten, hoe klein ook. Zo worden ze gevoed en kunnen ze uitgroeien.
- Er naar handelen. Deze ingevingen zijn cadeautjes. Als het bij gedachten blijft, vervliegen ze weer. Als je het van binnenuit kan ervaren, voelen, voor je zien, over nadenken, kan het zich naar buiten toe manifesteren.
Samen
Ik ervaar steeds meer dat innerlijke groei iets is wat je samen doet. Met een partner, met een goede vriend of vriendin…Met degene die jou het beste kent. Iemand die je bij de les houd, op een scherpe en liefdevolle manier. Ik deed veel het liefst zelf, ik leer steeds meer hoe waardevol werkelijk samen kan zijn. Samen voelt kwetsbaar voor mij, ik kan me niet verstoppen, alles is zichtbaar voor de ander. Niet meer wegmoffelen, weglachen, wegduiken, uitstellen en klein maken…
Maar
- Vol in het licht,
- Mezelf uitspreken
- Aankijken
- Serieus nemen
- Handelen naar eer en geweten
- En zo een inspiratie zijn
- Voor de ander en voor mezelf
- In het leven zelf
- Hier en nu
Geen oorlog/strijd maar harmonie, heling, …
Geen oorlog/strijd maar harmonie, heling, ...
Vaak wordt er in grafredes, indien de persoon is overleden aan een ziekte, gezegd: ‘Hij of zij heeft hard gestreden, maar de strijd helaas verloren.’
Waarom moet alles een strijd zijn? Strijd tegen kanker, strijd tegen oorlog, strijd tegen drugs, vechten tegen klimaatverandering, vechten tegen terrorisme, gevecht tegen misinformatie, anti racisme, anti discriminatie, of meer recent, ‘stem ze weg’, stemmen tegen iets ipv vóór iets, strijd tegen het virus…Het zit ook in kleinere dingen, prijzenoorlog, stoppen met roken etc.
Waar is de zorg? Heling heeft vooral met zorg te maken.
Wat mij betreft zou de leus niet zijn: ‘fiets tegen kanker’, maar: ‘fiets voor gezondheid’.
Heling voelt voor mij meer als liefde voor jezelf. Voor harmonie, voor gezondheid, voor liefde, voor compassie, voor begrip, voor vergeving, voor de natuur.
Hier een tekst van Michiel op telegram, die het bovenstaande verwoord en mij aan het denken zette.
https://t.me/danielthehealthman/942
Vastpakken en weer loslaten
6 maart 2023 Dat is wat het leven op dit moment van me vraagt. Was ik 2 weken terug nog bezig met solliciteren naar een baan in de zorg, voelt dat nu alweer heel lang geleden. Ik was (weer) iets ouds aan het manifesteren. Ook in de ‘spirituele sferen’...
Terugblik
Een jaar geleden waren we bezig met de verkoop van ons huis. Wat wilden wij graag Nederland ontvluchten…we zaten nog middenin een lockdown, lamgeslagen door de vele mensen om ons heen die leken weg te kijken, er voor kozen zich te laten vaccineren, geen idee hadden waarom wij ons nou ‘zo druk maakte’. Ik was werkelijk met stomheid geslagen hoe groot de cognitieve dissonantie leek te zijn en heb nooit eerder zo duidelijk gezien hoe mensen …volgden. Voor mij stond het mondkapje symbool voor slaafsheid, het was alsof ik opeens in een zombie stad was gedropt.
En als je gaat schilderen en schuren? Ja dan doe ik een mondkapje op…
Wat is het verschil? Dan ben ik er van overtuigd dat het werkt.
Mijn hele werkelijkheid veranderde, steeds meer ging ik het zien…God wat deed dat soms pijn, om werkelijk te zien, wat wilde ik dit gevoel graag delen…erover schrijven hielp, ondanks dat ik er zeer weinig respons op kreeg…
We togen af naar Hongarije, met onze 3 kinder. De verkoop van ons huis was zo goed als rond, het papierwerk kon ook op afstand…
Hongarije, wat een bijzonder land, het heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Prachtige natuur, vriendelijke mensen, rustig en ingetogen. De stad Pecs is een sprookje, wow, gaan we hier wonen? Al snel vonden we een huisje op een groot stuk land, fruitbomen, een stromend beekje…Natuurlijk zagen we ook de armoede en het onderdrukte potentieel van het land. Hierover heb ik uitgebreid geschreven.
Er kwam een periode van tegenslagen. De kopers van het huis trokken zich onverwachts terug, de zorgverzekering wilde vanuit NL het contract beëindigen, terwijl we nog niets rond hadden in Hongarije, het huis was niet winterklaar en er waren geen bouwvakkers om het dak te vernieuwen, leerplicht vanuit Nederland zat ons op de hielen en thuisonderwijs is verboden in Hongarije, de school waar de kinderen inmiddels heengingen was zeer streng met handen desinfecteren elke ochtend en zo waren er meer signalen, waardoor de twijfel toesloeg. Ik wilde daar nog niet aan, ik wilde absoluut niet terug naar Nederland. Rogier heeft die moeilijke keuze zelf moeten maken. Achteraf kon ik wel zien dat het de juiste beslissing was. Mijn verdriet was groot, net nu we weer aan het opbouwen waren.
Weer terug in Schiedam, phoe de plek die ik voorgoed achter me gelaten dacht te hebben. De eerste weken heb ik met de kinderen bij mijn ouders gelogeerd. Het idee was dat ik focus kon hebben op het thuis onderwijzen van de kinderen en Rogier bezig kon gaan met de verkoop van het huis. Een hele pittige tijd. We waren allebei gespannen, voelden ons nergens thuis, alsof er geen plek voor ons was in deze wereld. We moesten alle zeilen bijzetten om er te zijn voor de kinderen, om het hele verkoopproces weer in gang te zetten en ondertussen moesten de kinderen eigenlijk naar school…maar waar gingen we wonen? Hoelang duurde het om ons huis te verkopen? Weer tijdelijk een nieuwe school leek onzinnig…Uiteindelijk voelde het in elk geval beter weer bij elkaar te zijn en woonden we dus weer in Schiedam…gelukkig hadden we nieuwe kopers gevonden en gingen we ons focussen op de volgende stap.
We besloten in België te gaan kijken, omdat er in België thuisonderwijs mogelijk is. Het mooie is dat veel meer gezinnen dat doen en er werden verschillende subgroepjes gevormd, zodat er ook genoeg sociaal contact was. Een paar keer op en neer naar België om een huis te bezichtigen, helaas werden we steeds afgebeld. Wat ons nekte was ons gebrek aan inkomen. Ondanks een reserve door de overwaarde van ons huis en onze wil weer te gaan werken, zodra we weten waar we wonen, het bleek niet voldoende. De datum van de overdracht naderde en wij hadden nog geen huis…Urenlang speurde ik het internet af, ik belde ook alle vakantieparken, totdat ik uiteindelijk beet had. We konden in een vakantiehuisje in Witterzomer in Assen. We konden daar 6 maanden verblijven, dat gaf een hoop rust.
Als je ons huis kent in Schiedam en de hoeveelheid spullen die we hadden, kan je je voorstellen dat het nog een hele klus was om ons huis helemaal leeg te krijgen. Weken van sorteren, wegbrengen, sjouwen, inpakken volgden. Wat gaat er mee naar het huisje, wat gaan er naar de opslag in Assen, wat gaat er naar de schuur van mijn schoonouders, naar het tuinhuisje van mijn ouders, wat ligt er nog in Hongarije…We hebben een hele hoop spullen weggedaan, verkocht via marktplaats, weggegeven, naar de kringloop gebracht. En zo vertrokken we naar Drenthe met een wagen heel vol geladen. We waren compleet uitgeput. Ik kreeg last van mijn ischias dus kon niet zoveel helpen sjouwen. Onze oudste van 14 heeft flink geholpen en zo stonden uiteindelijk alle spullen op hun plek.
Wonen in een mini huisje met 5 personen, ach we waren al lang blij dat we ergens neer konden strijken. Het was kerstvakantie en we hebben vooral veel spelletjes gedaan…alles was verder nog dicht op het park door de lockdown. Tussen alle verhuisperikelen door hadden we scholen uitgekozen voor de kinderen en na de kerstvakantie gingen ze naar hun nieuwe school. Gelukkig hebben we de meest flexibele, lieve, leuke en stoere kinderen van de wereld en pasten ze zich goed aan. De onzekerheid bleef, want ze wisten al dat het erg lastig zou worden om in de buurt een huis te vinden, dus ze gingen er al vanuit dat ze niet op deze school zouden blijven.
De zoektocht ging verder…we vielen voor een huisje in Stavoren, bijzondere plek, we ontmoeten daar een bijzonder persoon en alles leek dan toch vrij snel op zijn plek te vallen…we deden een bod en zagen ons daar al helemaal wonen, met gelijkgestemde mensen die ons zouden helpen qua woonruimte terwijl het huis opgeknapt werd, dit moest zo zijn…Helaas, iemand anders bood meer en we bleven teleurgesteld achter. Ik kwam in een gevoel van machteloosheid…Weer alle zeilen bijzetten om steeds weer terug te gaan naar vertrouwen. Visualiseren van onze plek, denken in mogelijkheden…
Ondertussen gingen de restaurants en de binnenspeeltuin weer open, met qr code dat wel…dus terwijl veel gezinnen genoten van de herwonnen vrijheid, even eruit, even binnen spelen, ergens wat eten in deze donkere januari maand, werd ons de toegang ontzegd, want we waren niet gevaccineerd. Ik ging op zoek naar plekken waar ze wat flexibeler waren en ik zal deze plekjes nooit vergeten. Als ik er nu over schrijf voelt het onwerkelijk. Ging het echt zo ver? En mensen waren er ok mee? Zolang ze zelf maar naar binnen mochten?
Een periode van veel Funda, veel heen en weer rijden naar Groningen en Friesland…Tja, soms voelde het wel ok, maar gingen we werkelijk zo ver weg wonen?
Rond maart ging de qr code eraf en kwam er weer een beetje kleur in het leven op een vakantiepark. De kinderen konden lekker spelen, het werd lente, we ontdekten de mooie plekjes om te mountainbiken, we zijn een aantal keren gaan zwemmen in het koude water…alles om mijn lichaam te doen herstellen, helaas is dat nog steeds niet het geval. Mensen met chronische pijn weten hoe zwaar het voelt om elke dag pijn te hebben.
Deel 2
Deel 2
We hebben net kerst gevierd in ons huis in HtH. De eerste kerstdag voelde wat ingewikkeld. Toch een bepaalde ‘kerst’ verwachting bij de kinderen (mooie kleren en deftig diner…) ondanks dat we verder niks gepland hadden, merkte ik een collectieve onrust in het veld. We hebben het weten te doorbreken door te gaan wandelen met onze fijne overbuurman en een vriendin van hem….het werd een gezellig spontaan ‘kerstdiner’ met nieuwe mensen in ons leven. Zoals ik het wenste, ongedwongen en met voldoende ruimte ingebed voor onverwachte ontmoetingen…Het gekke is dat ‘derde’ kerstdag, waarop we wel familie bezoek kregen, heel ontspannen was…juist omdat het niet tijdens die ‘beladen’ dagen was…
Ik heb net het eerste deel teruggelezen, dat had ik al een tijdje geleden geschreven, met de bedoeling het ‘af’ te schrijven…ik merk alleen dat ik daar geen zin in heb…liever schrijf ik vanuit het hier en nu. In eerdere video’s deel ik hoe we uiteindelijk in ons huisje terecht kwamen.
Ik had zo’n ochtend vandaag dat niks gaat zoals ik hoopte. Ik was alleen met Lola en ik had zin in een fijn momentje samen met een film of iets creatiefs. De film was uitgekozen, maar na een kwartier keken we elkaar aan en vonden er allebei niks aan….vervolgens nog iets anders opgezet, maar ook dat sloot niet aan….dan iets creatiefs, Lola had een haakpakketje gekregen voor haar verjaardag….ik wierp 1 blik en zag al, dit is niet voor beginners. Met een YouTube filmpje nog een poging gewaagd, maar ik liep er helemaal op leeg. Een groot BLEH gevoel…om agressief van te worden….Het gevoel is er nog steeds een beetje, en erop invoelend lijkt het op het gevoel wat ik had tijdens borstvoeding. Een beklemmend gevoel op de borst, energieloos en donker…
Wat is hier de link? Doe ik teveel mijn best om iets te creëren wat er niet is op dat moment? Voor mij staat haken symbool voor knusheid, creativiteit, kneuterigheid op een goede manier…letterlijk: hand-werken…iets wat ik toch zou moeten kunnen…Borstvoeding staat voor mij symbool voor knusheid, goed moederschap, iets wat ik toch zou moeten kunnen…Toen de borstvoeding bij Lola niet goed ging en ik moest stoppen vond ik dat heel heftig…frustratie, verdriet…
Blijkbaar word ik hierin getriggert. Als ik het ook nog link met Kerst zie ik dat ik blijkbaar toch nog een bepaalde verwachting heb. Ik weet dat de rest van mijn familie samen kerst heeft gevierd, tenminste, dat hoorde ik vanmorgen…Nu ik dit schrijf zie ik pas een verband. Loslaten van verwachtingen, eerdere rituelen, gewoonten…het gaat in fasen heb ik ondervonden. Dit voelt als een haakje wat blijkbaar nog loslaat.
Langzaam ontvouwd zich een hernieuwd leven…vorig jaar stond in het teken van ‘opnieuw beginnen’… Van het zoeken van de basis, namelijk een huis, een plek om weer te wortelen. De plek is gevonden, nu beginnen we invulling te geven. Eerst waren de kinderen aan de beurt, zij hebben inmiddels hun leven volop opgepakt met school en sport en nieuwe vrienden.
Het voelt dat wij nu aan de beurt zijn…en de kunst voor mij is om niet gelijk te willen manifesteren wat oud is, vanuit een haast, een angst, een ongeduld. Om de tijd te nemen, ook al voelt het alsof ik al alle tijd gehad heb. De pijn in mijn lijf is grotendeels weg en ik wist altijd al dat ik dan pas klaar zou zijn om te manifesteren.
Nu ik dit schrijf ebt het zware gevoel weg en komt er zin en inspiratie en vertrouwen. Het mag helemaal op mijn eigen manier…De triggers helpen me om te zien wat er nog aanhaakt en om hier bewustzijn op te krijgen, zodat ik het los kan laten. Ik heb in elk geval geleerd dat erover schrijven me helpt om het voor mezelf helder te krijgen, om te ordenen, om zelfs de energie ervan te transformeren. Ik zou dat voor mezelf kunnen houden, als een soort dagboek…maar iets in mij voelt de behoefte om het openbaar te doen en dat blijf ik dus doen … Het zijn stukjes van mezelf die ik wil delen…dat is mijn bijdrage op dit moment. Ik heb zin in 2023, januari was altijd al 1 van mijn favoriete maanden…een lege bladzijde, volop nieuwe mogelijkheden.
Opvoeden
‘Uiteten’ in eigen huis
‘Mama, ik wil weer een keertje uit eten, zullen we vanavond bij het tapas restaurant gaan eten alstjeblieeeeeft’. Ik twijfel, heerlijk een avondje niet koken, gezellig ergens aanschuiven, quality time, het doet ons meestal goed…Er is ook een ‘maar’…het prijskaartje staat me tegen, weer in de auto stappen, parkeerkosten…en dan natuurlijk het eten zelf. In Schiedam was uiteten gaan laagdrempeliger, we woonden in het centrum met overal restaurantjes…ook na school gingen we geregeld even ergens wat drinken met wat lekkers erbij…die verleidingen zijn nu een stuk minder.
Rogier komt met een leuk idee: ‘laten we thuis ‘restaurantje spelen’. Ik ben de kok, 1 iemand helpt me en de jongste mag de ober zijn. Samen wordt er een menu in elkaar gezet en Lola gaat aan de slag met menukaarten.
Die avond voelt het werkelijk als ‘uit eten’. De sfeer is goed, ik blijf heerlijk zitten en geniet van alle lekkere tapas gerechtjes. Lola neemt haar ober rol heel serieus en vind het heerlijk om iedereen te bedienen….al met al is ze in haar element. Het mooie is dat het echt anders voelt als ‘normaal’, waar we ook heus lekker met elkaar koken en eten. Iedereen blijft toch net wat langer rustig zitten en er is meer aandacht voor de gerechten.
Volgende week ben ik aan de beurt en wordt er in ons huiskamer restaurant Indisch geserveerd. Een nieuwe traditie is geboren…
Spiegelkind
We kregen laatst bezoek…Mooie reden voor ons om het huis extra schoon te maken, op te ruimen en voldoende lekkers in huis te hebben en lekker te kokkerellen. Jaren geleden hadden we echt een ‘open huis’, mensen liepen in en uit, vaak at er iemand mee … er hebben ook mensen langere tijd bij ons ingewoond…Wat een groot contrast met nu. We zijn veel meer op onszelf, stemmen zorgvuldig af m.b.t. visite en hoe we verjaardagen en feestdagen vieren…Het is ons proces om zo te leren omgaan met onze eigen energie…Wanneer geeft iets energie en wanneer kost het energie! Zoals het nu is blijft het niet en zoals het was komt niet meer terug, het is een zoeken….anyway ik dwaal af… We kregen visite…en ondanks dat ik er alert op ben was ik net iets teveel mijn best aan het doen. De energie was redelijk hoog en ik was volop aan het vertellen.
Ondertussen ging de jongste hierin helemaal mee, ze deed haar best om leuk gevonden te worden en aardig en ze paste zich moeiteloos aan…wat op dat moment fijn was, maar uiteraard ook zijn keerzijde heeft. De middelste ging compleet in de weerstand. Ze ging haar zusje irriteren en er viel niet met haar te praten … Daar ging mijn zorgvuldig omhooggehouden ‘perfecte plaatje’…ik denk dat iedereen er wel iets van herkent. We konden het er ter plekke wel over hebben en zo draaide ze weer wat bij.
Onlangs ben ik met haar bij een energetisch therapeut geweest. Ze bleek al vele levens een strijder van ‘de slechteriken’ te zijn. Waar veel hooggevoelige mensen zich vooral richten op de ‘slachtoffers’, mensen willen helpen etc. gaat zij juist aan van het bestrijden van het kwaad als een echte krijger. Ze irriteert zich mateloos aan mensen die niet ‘echt’ zijn. Dus dat haar zusje zich ging aanpassen gaf haar aanleiding om dat te willen stoppen. Ze wil haar zo ook beschermen tegen ‘parasieten’, mensen die ‘energie zuigen’. Tijdens de sessie mocht ze een nieuw hoofdstuk beginnen, waarin vreugde, lichtheid en liefdevolle verbindingen sleutelwoorden zijn.
Wat zij mij dus spiegelde was mijn masker van dat moment. Voor haar vielen er zoveel puzzelstukjes op zijn plek toen ze begreep hoe dat werkte bij haar. Ze kwam ook zelf met het voorbeeld van de visite en hoe ze zich toen gedroeg. Haar les is om niet te scherp te worden, maar balans te vinden in aan de ene kant het gevoel van irritatie en aan de andere kant mildheid en het observeren…Het brengt anders namelijk onbalans, ze gaat weg van zichzelf en verhard. We hebben hier mooie gesprekken over en alleen al dit inzicht maakt dat ze makkelijker kan switchen. Wat een mooie lessen en inzichten ook voor mij.
One Day
TODAY!
Ik zag en hoorde de One day song van Matisyahu in Haifa, gezongen door 3000 mensen en was geraakt…wow, hoe zou het zijn om aan zoiets mee te doen, zo’n verbondenheid en energie. Ik zag de aankondiging van een samenzang om iets soortgelijks te doen met hetzelfde lied en ik wist gelijk, ik wil meedoen! Vervolgens kreeg ik de ingeving om de video van Matisyahu aan onze dochter te laten zien van 12….ze zei gelijk, aan zoiets wil ik ook meedoen…en zo gingen we op pad die dag…Een dag met een gouden randje, omdat ik naar Jolie keek en zag hoe ze genoot. Ze zong uit volle borst mee, was helemaal zichzelf en voelde zich geïnspireerd. Zelf heb ik ook genoten, hetzij nog wat voorzichtig…Ik merk dat ik zolang in isolement heb geleefd, zoveel losgelaten heb…Juist in zo’n liefdevolle, uitbundige bubbel ben ik me daar van bewust…Zo mooi hoe Jolie me kon laten zien hoe zij in volle aanwezigheid kon genieten. De video is sinds kort uitgekomen en ik vind hem werkelijk prachtig geworden. Jolie is volop in beeld (die blonde knappe tiener;-)) Enjoy!!
Begrenzen
peuter/kleuter
Iedere ouder herkent de situatie dat als je kind iets niet wilt, bijvoorbeeld aankleden, je dan als ouder boos wordt, gaat forceren, snauwen etc.
Mijn reactie was als volgt: ik hield het kind stevig vast en bleef, met rustige stem, steeds herhalen: ‘ik laat je weer los als je meewerkt, of als je naar me gaat luisteren’.
Dat kon best even duren voordat het zover was. Eerst komt er een lading boosheid, frustratie uit. Kinderen voelen feilloos aan of er ruimte is om toch hun zin te krijgen of dat het kansloos is. Met het vasthouden geef je ze tegenwicht en ook veiligheid, met je rustige stem laat je zien dat je niet onder de indruk bent en zeker weet dat je kind weer rustig gaat worden. Het werkte altijd….
Begrenzen gaat voor mij ook over zelfrespect. In hoeverre laat jij je kind over jou grenzen gaan? Hoe meer jij als ouder in je kracht gaat staan, hoe beter je weet wat je grenzen zijn. Begrenzen gaat dan ook niet vanuit frustratie of irritatie, maar vanuit kracht. Dit is een mooie spiegel voor kinderen.
tiener
Als ze ouder worden heeft het begrenzen meer uitleg nodig. Ik heb nooit zo geloofd in een kookwekker zetten tijdens het gamen. Om maar een onderwerp te noemen… Ik liet mijn zoon gamen en zag natuurlijk eerder dan hij de neiging tot verslaving. Met hem daarover in gesprek gaan en blijven bracht veel meer zelfbewustzijn. Ik vroeg hem na een poos gamen: ‘hoe voelt je lijf? Vind je het nog leuk? Welke andere dingen vind je leuk om te doen vandaag? Lukt het je zelf om te stoppen, of moet ik je helpen? Merk je aan jezelf dat het blijft trekken om te willen gamen? Als ik je zou laten zou je dan de hele dag gamen? etc.
Het is een balans vinden tussen zelfbewustzijn creëeren op het gedrag en grenzen trekken omdat jij als ouder beter overziet wanneer gedrag problematisch wordt. De belangrijkste les voor mij was toch wel dat het helpt om niet teveel de nadruk te leggen op het stoppen met gamen, maar meer de nadruk op een andere invulling zoeken zoals sport of een hobby.
Zo ver ik weet gebruik ik geen COOKIES.
Zijn [we] bang om het te verliezen? Kan dat als er al geen sprake meer van is?
Ik ga er van uit dat ik geen privacy heb.
Het aantal publiek gedeelde voorvallen dat er inbreuk op is gemaakt en het ‘legaal’ verhandelen van ‘zogenaamd’ annonieme data leidt tot een veilige assumptie dat die er niet is.
Dan kan een reden zijn om pro-actief de opeheid op te zoeken…?
Kopieer rechten….
Dit concept is open source / niet-commercieel. Zowel het concept, templates en mogelijk zelfs ‘code’ zal later worden gedeeld op een andere site zodat het voor eenieder mogelijk is iets dergelijkt te bouwen of het meta-concept uit te werken op een geheel ander platform.
Deze site is gebouwd op WordPress
Ander materiaal
Naast het ‘eigen materiaal’ bestaat andere content voornamelijk uit links van werk van anderen. Elk van dat werk wordt gedeeld met respect voor de persoon en zijn of haar boodschap.
Mocht iemand bezwaar hebben met delen op deze manier neem aub contact op en [uw] content wordt verwijderd.
Bloemen en Vlinder afbeeldingen
De logo’s en grafisch werk met bloemen en vlinders zijn zelf gemaakt met beelden uit zeer oude boeken die rechten vrij zijn.
Hier de link naar de digitale boeken met bloemen en vlinder foto’s.
Dieses Buch wurde von www.BioLib.de produziert.
Es steht unter dem Schutz der GNU Free Document License. Weitergabe und Kopieren sind ausdrücklich erwünscht. Bei Verwendung von Teilen und Abbildungen bitten wir um die Nennung von www.BioLib.de als Quelle.
Copyright (c) 2008 Kurt Stüber.
Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document
under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2
or any later version published by the Free Software Foundation;
with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled “GNU
Free Documentation License”.
Het origineel was ter beschikking gestelt door Wageningen UR Library. Scan en bewerking door Philipp Gerick, Mart 2007.
This book has been created using the program make_book.pl, version: 4.0, Date: 2008-Feb-13