“Kinderen zijn als een spiegel, wat ze zien en horen doen ze. Wees een goede weerspiegeling voor hen.”
—Kevin Heath
Keel – Ui
Blote voeten in de sneeuw
Wat een dag voor synchroniciteit
Aanwijzingen, tekens, …. van andere mensen, van dieren. Uit het comfort. Een verhoogde circulatie. Vrij voelen en de wens om te manifesteren en te verbinden met authenticiteit. Soevereiniteit in het eigen hart en in de ogen van anderen.
Wens de mensen die gebonden zijn in loyaliteit, in een afgelegde eed de wijsheid en kracht toe om zelf de vrijheid te vinden. Om uit het materiële te kunnen stappen, naar een leven waar de eigen ziel de leiding heeft.
AHO MvA_R
20 minuten op blote voeten gelopen. Goed blijven bewegen, doorlopen dus en diep ademhalen. In door de neus en uit door de mond.
Ons gezondheidscentrum
Ons gezondheidscentrum
Creatie van binnenuit
Afgelopen 20 jaar heb ik zoveel workshops, retraites, opleidingen, healers bezocht op het gebied van persoonlijke/spirituele ontwikkeling. Zoveel boeken gelezen, onderwerpen uitgediept, gesprekken gevoerd, uitgewisseld, geleefd. NLP, TA, familieopstellingen, aura-reading, tarot, numerologie, ayahuasca, kundalini, tantra, engelen, Thomas evangelie, Maria Magdalena, energetisch werk, Acces bars, shiatsu, reiki etc. Ook op het gebied van gezondheid, zoveel geleerd en zoveel verschillende invalshoeken uitgeplozen en op mezelf toegepast. Ayurveda, kruidenleer, Indische keuken (mijn roots), vegetarisch, Medical medium, bioresonantie, suikervrij, clean, sapkuren, leverreinigingen, darmspoelingen enzovoorts. Alles zoveel mogelijk in wisselwerking met mijn gezin, met de kinderen, met mijn partner. Hij kan daar nog een heel lijstje aan toevoegen, waaronder, koude training, ademwerk, aikido (zowel fysiek als in het leven zelf), shiatsu, mannenwerk, zweethut etc.
Laatst had ik een fijne ontmoeting bij een vrouw met als uitgangspunt permacultuur. Een onderwerp dat voor ons allebei redelijk nieuw is en waar we nu mee bezig zijn, gezien de tuin die we nu hebben. Ze organiseert een retraite m.b.t. gezondheid, voeding, beweging, reinigen en mijn eerste impuls was: ja, ik wil meedoen. Ik word daar heel blij van.
De retraite bleek al vol en ik zou wel kunnen komen kamperen of in een bed & breakfast of iets dergelijks, maar ik voelde gelijk, nee het is goed zo. Ik kan dit zelf creëren. Wij kunnen dit zelf creëren. Ik vertelde Rogier hier gisteravond over en zo kreeg ik er nog meer bewustzijn op en viel het kwartje helemaal. We roepen al jaren dat het een verlangen is om een eigen gezondheidscentrum te openen: voilla!
Ons thuis is al een gezondheidscentrum. We hebben een heerlijke keuken gecreëerd waar we veel gezonde maaltijden maken. Veel kruiden, biologische producten…als we een fysieke klacht ervaren gaan we als vanzelf de juiste thee erbij uitzoeken, we maken al ciders en siropen die ondersteunen, we doen, wederom als vanzelf, een reinigingskuur als dat nodig voelt. Onze nieuwste aanschaf is een darmspoelingen set. We hebben ooit honderden euro’s uitgegeven aan een ayurvedisch gezondheidscentrum. Geen spijt van gehad, maar het is nu de tijd om alle opgedane kennis te erkennen voor wat het is en het niet meer van buiten te halen. Ik en Rogier delen een passie voor ‘gezondheid’, voeding, koken, kruiden…het is een middelpunt in ons leven, altijd al geweest. De keuken is een plek om altijd op terug te kunnen vallen. Het heeft ons vaak terug in balans gebracht.
Wat betreft het bezoeken van healers … de zuiverste verbinding is die van mijzelf met mijn intuïtie, mijn innerlijke weten, mijn hartsverbinding met mijn hogere zelf. Wat dat betreft wil ik nog terugkomen op mijn vorige stukje tekst over pendelen. Het is minder zwart wit als ik het omschreef. Nog steeds kan de pendel/biotensor fungeren als verlengstuk van mijn intuïtie, contact met mijn hogere zelf. Zolang ik hier bewustzijn op heb en zorgvuldig mee omga voelt het ok om gebruik van te maken. Meestal is het toch een bevestiging vanuit mijn innerlijk weten en soms heb ik dat nodig.
Bijzonder om te merken dat ondanks dat iets er al was een hele nieuwe betekenis krijgt als er meer bewustzijn op komt.
Hier een link naar de damrspoeling-set die wij hebben besteld.
In de keuken hebben wij onze schoonmaakmiddelen in een oude franse darmspoeling emmer.
‘Boosheid is gestolde daadkracht’
Dit zei R tegen mij eerder in een gesprek. Ik voel me momenteel boos op iemand en dat heb ik ook geuit aan die persoon, het wordt echter moeilijk ontvangen, er komt geen reactie terug. Dus ik ben aan het stoeien, ik uit mijn gevoelens eerlijk, oprecht, wat kan ik nog meer doen? Ik doe dit juist, omdat ik een sterkere verbinding wil en ik ook de potentie zie. De ander gaat confrontaties uit de weg, reageert niet inhoudelijk en lijkt het oppervlakkig te willen houden. Ik verlang naar meer…meer openheid, echtheid, naar de verbinding die er in mijn beleving ooit wel was, ook al is dat soms ongemakkelijk of confronterend. Stilte of de schijn ophouden dat alles ok is voelt pijnlijker. Voelt als aanmodderen, als iets uit de weg gaan, elkaar daarin gevangen houden. Eerdere gesprekken verliepen voor mijn gevoel moeizaam, niet to the point en liet me met een onbevredigend gevoel achter.
Hoe doorbreek ik deze cirkel? Wat kan ik van de ander verwachten? Hoe zorg ik voor mezelf in deze, want ik ga van boosheid, moed verzamelen om met mijn hart op de tong te spreken en/of schrijven, hoop op een oprechte inhoudelijke reactie, teleurstelling dat deze uitblijft, naar onmacht, verdriet en een gevoel van schuld. Ik ben degene die ‘moeilijk doet’.
Ik heb het al eerder verwoord, boosheid lijkt zo’n taboe te zijn in de wereld van nu. Bang om boosheid ongecontroleerd te laten razen en anderen daar pijn mee te doen. Er komen snel overtuigingen, ‘ik mag de ander geen pijn doen, het zal wel aan mij liggen, boos zijn is zo negatief, ik mag niet oordelen.’ Ik ervaar nu de andere kant, de schade die ingehouden boosheid aanricht. Voor beide partijen. Boosheid inslikken en ervan wegblijven, doen alsof alles goed is, maakt dat een relatie stagneert. Tenminste zo ervaar ik het. Nu ik me wel uitspreek ben ik sowieso de kwade piet. Ik laat me in de kaarten kijken en de ander kan de gebeten hond zijn. Mensen eromheen zullen snel geneigd zijn te ‘kiezen’ voor deze hond. Ik ben tenslotte degene die kritisch is en de goede orde verstoord.
Levensvragen
Het is een proces dat al veel langer aan de gang is. Vanaf 2012 voelde ik een andere energie in mijn leven, de reis naar binnen begint…Met behulp van plantmedicijnen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe ervaringen begint er een besef te komen van wie ik eigenlijk ben. Wie ben ik zonder alle etiketten die ik op mezelf geplakt heb? Wie ben ik zonder de belangrijke baan, het mooie grote huis, de overtuigingen en systemische ballast? Wat komt mijn ziel hier doen, specifiek in dit lichaam in deze tijd op aarde?
Stoppen met…
Dat nu 10 jaar later alles letterlijk moest wegvallen had ik toen nog niet kunnen bedenken. Het is all the way, met de billen bloot. Nu zie ik dat het allemaal voorbereiding was voor deze tijd. Ik werd klaargestoomd, dat is een proces waarin ik zelf keuzes in heb gemaakt, voor de buitenwereld waarschijnlijk vrij drastische keuzes.
- Stoppen met het bezielde werk wat ik deed, omdat het systeem waarin het gebeurde niet meer klopte voor mij.
- Stoppen met ‘sociale verplichtingen’, die voortkwamen uit een bepaalde vanzelfsprekendheid, maar me geen vreugde meer schonk.
- Stoppen met het vieren van verjaardagen en feestdagen op een manier die niet meer paste.
- Stoppen met teveel drinken, teveel shoppen, teveel bezig zijn met uiterlijkheden om de leegte maar niet te voelen.
- Stoppen met bevestiging willen van buiten en daar mijn best voor doen.
Hoe abnormaal was normaal?
Afgelopen 2 jaar hebben me doen inzien hoe abnormaal normaal was. Eerder was ik dan misschien wat drastisch met keuzes of deed ik ‘alternatieve’ dingen, maar leefde ik voornamelijk in 2 werelden, 1 ‘echte’ wereld en 1 meer ‘spirituele wereld’.
Het switchen stagneerde tijdens de ‘pandemie’, toen ik om me heen keek en zag hoe de wereld in brand stond en de meesten mensen om me heen nog steeds door bleven gaan…nu denk je misschien, nou nou, dat valt wel mee hoor, ik ben echt wel veranderd en heb ook niet stilgezeten, ook ik heb dingen geleerd, ontwikkeld en ben gegroeid. Je doet alsof jij alles zo goed weet.
Alles wat je in het donker houdt gaat rotten, gaat stinken.
Nee, ik weet ook niet alles en ik doe soms onhandige dingen en ben soms onaardig en niet tactisch, al die andere jaren van mijn leven was ik inderdaad makkelijker om mee om te gaan, vrolijk, meegaand, altijd een luisterend oor en gezellig….Ik wil nog steeds verbinding, maar dan eerst de bagger eruit, eerst een oprecht, eerlijk gesprek.
Waar is de daadkracht? Het lef om te stoppen met meedoen aan regeltjes, wanneer stop je met het dragen van een vod om je mond en neus? Wanneer spreek je je uit naar je baas? Collega’s? Familieleden?
Is het zo gek dat ik boosheid voel? Onmacht? Verbazing, Verdriet? Is het zo erg dat ik een oordeel heb?
Is het not done om kritisch te zijn op iemand zijn gedrag, om iemand te triggeren, om iemand boos te maken, zodat die boosheid er eens uitkomt…zodat het de relatie opschoont en er echtheid komt?
Diepgang
Tijdens een training of retraite heb ik ervaren dat er vaak snel diepgang is in het contact met andere mensen. Je vertelt nog onbekenden vaak hele persoonlijke dingen en het koetjes en kalfjes verhaal wordt overgeslagen. Voor mij voelde dat als een warm bad. Waarom lijkt dat moeilijker te zijn met familie en/of vrienden? Is het dan zo abnormaal om gesprekken te voeren over je angsten, verlangens, dromen, verslavingen, boosheid, verdriet? Over seks, over wat je fijn vind en juist niet?
Onvoorwaardelijke liefde
De roep om verbinding is sterk vanuit de inmiddels parallelle samenleving. Onvoorwaardelijk lief hebben, niet in boosheid blijven hangen, dan gaat de trilling omlaag…Een nieuwe wereld scheppen, of je nu wel of niet geprikt bent, elkaar omarmen, geen rancune anders ben je ‘niet vrij’. Ieder zijn proces en zijn tijd.
Voorwaardelijke liefde
Vrijheid is voor mij dat alle emoties er mogen zijn, dat ook de negatief gelabelde emoties vrijgelaten mogen worden. Niet om in te blijven hangen, wroeten of zwelgen, maar om te laten uitrazen, zodat er weer ruimte ontstaat, nieuwe ruimte, voor zachtheid, compassie, en mededogen. Daar is lef voor nodig, daar is tijdsinvestering voor nodig, want er zitten vele laagjes in emoties. Misschien moet je elkaar wel 10 keer bellen of zien op een dag…nieuwe inzichten delen, oude emoties die zich hebben opgehoopt ventileren. Niet om de ander pijn te doen of naar beneden te halen, maar om op te schonen met veel respect voor de ander zijn reis en zijn proces.
Ik heb gemerkt afgelopen dagen dat mijn boosheid inmiddels gezakt is, ik heb rust gevonden in de ongemakkelijke stilte. Het schrijven zorgt ervoor dat ik er van een afstandje naar kan kijken. De gesprekken met R hierover helpen me het grotere plaatje te zien. Ik heb geventileerd en het is aan de ander of het ontvangen kan worden. Hierin zitten keuzes en keuzes hebben nou eenmaal consequenties.
https:// youtu.be/ kL3s2xNUSrs
Reflectie
Vastpakken en weer loslaten
6 maart 2023 Dat is wat het leven op dit moment van me vraagt. Was ik 2 weken terug nog bezig met solliciteren naar een baan in de zorg, voelt dat nu alweer heel lang geleden. Ik was (weer) iets ouds aan het manifesteren. Ook in de ‘spirituele sferen’...
Terugblik
Een jaar geleden waren we bezig met de verkoop van ons huis. Wat wilden wij graag Nederland ontvluchten…we zaten nog middenin een lockdown, lamgeslagen door de vele mensen om ons heen die leken weg te kijken, er voor kozen zich te laten vaccineren, geen idee hadden waarom wij ons nou ‘zo druk maakte’. Ik was werkelijk met stomheid geslagen hoe groot de cognitieve dissonantie leek te zijn en heb nooit eerder zo duidelijk gezien hoe mensen …volgden. Voor mij stond het mondkapje symbool voor slaafsheid, het was alsof ik opeens in een zombie stad was gedropt.
En als je gaat schilderen en schuren? Ja dan doe ik een mondkapje op…
Wat is het verschil? Dan ben ik er van overtuigd dat het werkt.
Mijn hele werkelijkheid veranderde, steeds meer ging ik het zien…God wat deed dat soms pijn, om werkelijk te zien, wat wilde ik dit gevoel graag delen…erover schrijven hielp, ondanks dat ik er zeer weinig respons op kreeg…
We togen af naar Hongarije, met onze 3 kinder. De verkoop van ons huis was zo goed als rond, het papierwerk kon ook op afstand…
Hongarije, wat een bijzonder land, het heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Prachtige natuur, vriendelijke mensen, rustig en ingetogen. De stad Pecs is een sprookje, wow, gaan we hier wonen? Al snel vonden we een huisje op een groot stuk land, fruitbomen, een stromend beekje…Natuurlijk zagen we ook de armoede en het onderdrukte potentieel van het land. Hierover heb ik uitgebreid geschreven.
Er kwam een periode van tegenslagen. De kopers van het huis trokken zich onverwachts terug, de zorgverzekering wilde vanuit NL het contract beëindigen, terwijl we nog niets rond hadden in Hongarije, het huis was niet winterklaar en er waren geen bouwvakkers om het dak te vernieuwen, leerplicht vanuit Nederland zat ons op de hielen en thuisonderwijs is verboden in Hongarije, de school waar de kinderen inmiddels heengingen was zeer streng met handen desinfecteren elke ochtend en zo waren er meer signalen, waardoor de twijfel toesloeg. Ik wilde daar nog niet aan, ik wilde absoluut niet terug naar Nederland. Rogier heeft die moeilijke keuze zelf moeten maken. Achteraf kon ik wel zien dat het de juiste beslissing was. Mijn verdriet was groot, net nu we weer aan het opbouwen waren.
Weer terug in Schiedam, phoe de plek die ik voorgoed achter me gelaten dacht te hebben. De eerste weken heb ik met de kinderen bij mijn ouders gelogeerd. Het idee was dat ik focus kon hebben op het thuis onderwijzen van de kinderen en Rogier bezig kon gaan met de verkoop van het huis. Een hele pittige tijd. We waren allebei gespannen, voelden ons nergens thuis, alsof er geen plek voor ons was in deze wereld. We moesten alle zeilen bijzetten om er te zijn voor de kinderen, om het hele verkoopproces weer in gang te zetten en ondertussen moesten de kinderen eigenlijk naar school…maar waar gingen we wonen? Hoelang duurde het om ons huis te verkopen? Weer tijdelijk een nieuwe school leek onzinnig…Uiteindelijk voelde het in elk geval beter weer bij elkaar te zijn en woonden we dus weer in Schiedam…gelukkig hadden we nieuwe kopers gevonden en gingen we ons focussen op de volgende stap.
We besloten in België te gaan kijken, omdat er in België thuisonderwijs mogelijk is. Het mooie is dat veel meer gezinnen dat doen en er werden verschillende subgroepjes gevormd, zodat er ook genoeg sociaal contact was. Een paar keer op en neer naar België om een huis te bezichtigen, helaas werden we steeds afgebeld. Wat ons nekte was ons gebrek aan inkomen. Ondanks een reserve door de overwaarde van ons huis en onze wil weer te gaan werken, zodra we weten waar we wonen, het bleek niet voldoende. De datum van de overdracht naderde en wij hadden nog geen huis…Urenlang speurde ik het internet af, ik belde ook alle vakantieparken, totdat ik uiteindelijk beet had. We konden in een vakantiehuisje in Witterzomer in Assen. We konden daar 6 maanden verblijven, dat gaf een hoop rust.
Als je ons huis kent in Schiedam en de hoeveelheid spullen die we hadden, kan je je voorstellen dat het nog een hele klus was om ons huis helemaal leeg te krijgen. Weken van sorteren, wegbrengen, sjouwen, inpakken volgden. Wat gaat er mee naar het huisje, wat gaan er naar de opslag in Assen, wat gaat er naar de schuur van mijn schoonouders, naar het tuinhuisje van mijn ouders, wat ligt er nog in Hongarije…We hebben een hele hoop spullen weggedaan, verkocht via marktplaats, weggegeven, naar de kringloop gebracht. En zo vertrokken we naar Drenthe met een wagen heel vol geladen. We waren compleet uitgeput. Ik kreeg last van mijn ischias dus kon niet zoveel helpen sjouwen. Onze oudste van 14 heeft flink geholpen en zo stonden uiteindelijk alle spullen op hun plek.
Wonen in een mini huisje met 5 personen, ach we waren al lang blij dat we ergens neer konden strijken. Het was kerstvakantie en we hebben vooral veel spelletjes gedaan…alles was verder nog dicht op het park door de lockdown. Tussen alle verhuisperikelen door hadden we scholen uitgekozen voor de kinderen en na de kerstvakantie gingen ze naar hun nieuwe school. Gelukkig hebben we de meest flexibele, lieve, leuke en stoere kinderen van de wereld en pasten ze zich goed aan. De onzekerheid bleef, want ze wisten al dat het erg lastig zou worden om in de buurt een huis te vinden, dus ze gingen er al vanuit dat ze niet op deze school zouden blijven.
De zoektocht ging verder…we vielen voor een huisje in Stavoren, bijzondere plek, we ontmoeten daar een bijzonder persoon en alles leek dan toch vrij snel op zijn plek te vallen…we deden een bod en zagen ons daar al helemaal wonen, met gelijkgestemde mensen die ons zouden helpen qua woonruimte terwijl het huis opgeknapt werd, dit moest zo zijn…Helaas, iemand anders bood meer en we bleven teleurgesteld achter. Ik kwam in een gevoel van machteloosheid…Weer alle zeilen bijzetten om steeds weer terug te gaan naar vertrouwen. Visualiseren van onze plek, denken in mogelijkheden…
Ondertussen gingen de restaurants en de binnenspeeltuin weer open, met qr code dat wel…dus terwijl veel gezinnen genoten van de herwonnen vrijheid, even eruit, even binnen spelen, ergens wat eten in deze donkere januari maand, werd ons de toegang ontzegd, want we waren niet gevaccineerd. Ik ging op zoek naar plekken waar ze wat flexibeler waren en ik zal deze plekjes nooit vergeten. Als ik er nu over schrijf voelt het onwerkelijk. Ging het echt zo ver? En mensen waren er ok mee? Zolang ze zelf maar naar binnen mochten?
Een periode van veel Funda, veel heen en weer rijden naar Groningen en Friesland…Tja, soms voelde het wel ok, maar gingen we werkelijk zo ver weg wonen?
Rond maart ging de qr code eraf en kwam er weer een beetje kleur in het leven op een vakantiepark. De kinderen konden lekker spelen, het werd lente, we ontdekten de mooie plekjes om te mountainbiken, we zijn een aantal keren gaan zwemmen in het koude water…alles om mijn lichaam te doen herstellen, helaas is dat nog steeds niet het geval. Mensen met chronische pijn weten hoe zwaar het voelt om elke dag pijn te hebben.
Deel 2
Deel 2
We hebben net kerst gevierd in ons huis in HtH. De eerste kerstdag voelde wat ingewikkeld. Toch een bepaalde ‘kerst’ verwachting bij de kinderen (mooie kleren en deftig diner…) ondanks dat we verder niks gepland hadden, merkte ik een collectieve onrust in het veld. We hebben het weten te doorbreken door te gaan wandelen met onze fijne overbuurman en een vriendin van hem….het werd een gezellig spontaan ‘kerstdiner’ met nieuwe mensen in ons leven. Zoals ik het wenste, ongedwongen en met voldoende ruimte ingebed voor onverwachte ontmoetingen…Het gekke is dat ‘derde’ kerstdag, waarop we wel familie bezoek kregen, heel ontspannen was…juist omdat het niet tijdens die ‘beladen’ dagen was…
Ik heb net het eerste deel teruggelezen, dat had ik al een tijdje geleden geschreven, met de bedoeling het ‘af’ te schrijven…ik merk alleen dat ik daar geen zin in heb…liever schrijf ik vanuit het hier en nu. In eerdere video’s deel ik hoe we uiteindelijk in ons huisje terecht kwamen.
Ik had zo’n ochtend vandaag dat niks gaat zoals ik hoopte. Ik was alleen met Lola en ik had zin in een fijn momentje samen met een film of iets creatiefs. De film was uitgekozen, maar na een kwartier keken we elkaar aan en vonden er allebei niks aan….vervolgens nog iets anders opgezet, maar ook dat sloot niet aan….dan iets creatiefs, Lola had een haakpakketje gekregen voor haar verjaardag….ik wierp 1 blik en zag al, dit is niet voor beginners. Met een YouTube filmpje nog een poging gewaagd, maar ik liep er helemaal op leeg. Een groot BLEH gevoel…om agressief van te worden….Het gevoel is er nog steeds een beetje, en erop invoelend lijkt het op het gevoel wat ik had tijdens borstvoeding. Een beklemmend gevoel op de borst, energieloos en donker…
Wat is hier de link? Doe ik teveel mijn best om iets te creëren wat er niet is op dat moment? Voor mij staat haken symbool voor knusheid, creativiteit, kneuterigheid op een goede manier…letterlijk: hand-werken…iets wat ik toch zou moeten kunnen…Borstvoeding staat voor mij symbool voor knusheid, goed moederschap, iets wat ik toch zou moeten kunnen…Toen de borstvoeding bij Lola niet goed ging en ik moest stoppen vond ik dat heel heftig…frustratie, verdriet…
Blijkbaar word ik hierin getriggert. Als ik het ook nog link met Kerst zie ik dat ik blijkbaar toch nog een bepaalde verwachting heb. Ik weet dat de rest van mijn familie samen kerst heeft gevierd, tenminste, dat hoorde ik vanmorgen…Nu ik dit schrijf zie ik pas een verband. Loslaten van verwachtingen, eerdere rituelen, gewoonten…het gaat in fasen heb ik ondervonden. Dit voelt als een haakje wat blijkbaar nog loslaat.
Langzaam ontvouwd zich een hernieuwd leven…vorig jaar stond in het teken van ‘opnieuw beginnen’… Van het zoeken van de basis, namelijk een huis, een plek om weer te wortelen. De plek is gevonden, nu beginnen we invulling te geven. Eerst waren de kinderen aan de beurt, zij hebben inmiddels hun leven volop opgepakt met school en sport en nieuwe vrienden.
Het voelt dat wij nu aan de beurt zijn…en de kunst voor mij is om niet gelijk te willen manifesteren wat oud is, vanuit een haast, een angst, een ongeduld. Om de tijd te nemen, ook al voelt het alsof ik al alle tijd gehad heb. De pijn in mijn lijf is grotendeels weg en ik wist altijd al dat ik dan pas klaar zou zijn om te manifesteren.
Nu ik dit schrijf ebt het zware gevoel weg en komt er zin en inspiratie en vertrouwen. Het mag helemaal op mijn eigen manier…De triggers helpen me om te zien wat er nog aanhaakt en om hier bewustzijn op te krijgen, zodat ik het los kan laten. Ik heb in elk geval geleerd dat erover schrijven me helpt om het voor mezelf helder te krijgen, om te ordenen, om zelfs de energie ervan te transformeren. Ik zou dat voor mezelf kunnen houden, als een soort dagboek…maar iets in mij voelt de behoefte om het openbaar te doen en dat blijf ik dus doen … Het zijn stukjes van mezelf die ik wil delen…dat is mijn bijdrage op dit moment. Ik heb zin in 2023, januari was altijd al 1 van mijn favoriete maanden…een lege bladzijde, volop nieuwe mogelijkheden.
Voelend schrijven
Schrijvend onderzoek
Als ik schrijf heb ik vaak van te voren geen idee waar het naartoe gaat. Als ik dan iets wil onderzoeken in mezelf helpt het om het op te schrijven of om het te bespreken met (meestal) Rogier. Soms praat ik ook hardop tijdens het wandelen, of nouja, dat doe ik regelmatig. Zo ook vanmorgen…iemand wilde weer meer contact en dat gaf me in eerste instantie een benauwd gevoel. Als ik er dieper op invoel komt er schuldgevoel. Ik heb een aantal mensen losser gelaten afgelopen 2,5 jaar. Er is veel gebeurd in mijn manier van denken over de buitenwereld en er is net zoveel gebeurd in de beleving van mijn binnenwereld. Dit gaf schuring in bepaalde relaties. Ik denk dat ik ook eerlijker werd…voor de ander lastig, want ‘opeens’ was ik niet meer dezelfde persoon, zo leek het. Voor mijn gevoel werd ik juist meer mezelf. En ondanks dat de ander vaak wel op zijn of haar manier in contact wilde blijven en verschillen in denken uitlegde als ‘meningsverschil’, dat moet toch kunnen…merkte ik aan mezelf dat dergelijke contacten veel energie kosten. Alsof ik werd vastgehouden in het beeld dat de ander van mij had. Mij in de kudde wilde houden, waarschijnlijk niet eens bewust. Als er dan toch even contact was voelde ik door de woorden heen de energie van vast willen houden aan mij. Met een paar mensen heb ik opnieuw verbinding gemaakt en is er aftastend een manier ontstaan van contact.
Dus wat te doen met mensen die contact willen, maar wat mij op dit moment een benauwd gevoel geeft? Is het goed om juist het contact aan te gaan om dit in mij te onderzoeken? Komen ze weer op mijn pad omdat het goed is voor mij? Is dit de juiste timing omdat ik weer wat meer geland ben? Of is het benauwde gevoel niet voor niets en is het een signaal dat ik contact moet afhouden?
Ik heb dit verwoord vanmorgen in een spraakbericht naar iemand…tijdens het inspreken voelde ik waar nog emotie zat…als ik terugdenk aan de C periode en de bizarre maatregelen en hoe ik bewoog in een surrealistische wereld … Een diep gevoel van onrecht, een roepende in de woestijn, het heeft iets heel diep in mij geraakt en ook tijdens dit schrijven voel ik zo’n intens verdriet…een gevoel van, ‘als het er werkelijk op aan komt ben je er niet…’ .. dus wat heeft het voor zin om (weer) contact te hebben? Het voelt niet bevredigend. Wellicht voelt het comfortabel om weer de schuring te herstellen en op neutraal gebied te zijn.
Ik heb te dealen met dit gevoel, met deze brok in mijn keel en tja, het verbind gewoon veel fijner met iemand die soortgelijke ervaringen heeft. Er is veel sneller herkenning, begrip en vertrouwen.
Vanmorgen luisterde ik naar iemand die zei dat er pas wereldvrede is als we juist liefde kunnen voelen voor niet gelijkgestemden. En dat het goed is om alle contacten die gebroken zijn na te gaan en daar waar er schuring was om die contacten te neutraliseren.
Ik denk dat er eerst waarheid op grote schaal naar buiten moet komen. Want de on-gestemdheid zit hem vaak ook in de manier waarop we zijn gemanipuleerd en voorgelogen over zoveel onderwerpen.
Ik ga dit alles nog verder invoelen en ruimte geven … wordt vervolgd…
Jezelf vinden, herinneren…
Deze afbeelding is geleend van iemand op het internet. De bron, ‘eigenaar’ is onbekend bij ons. Mocht U bekend zijn met de eigenaar neem dan aub contact op, dan kunnen zorgen deze afbeelding zijn weg terugvindt naar de eigenaar. Tot dat moment lenen wij deze nog even, e
Logion 1 Thomas Evangelie
Logion 1 – De dood niet smaken, een belofte.
En hij zei:
Iedereen die de betekenis van deze woorden vindt,
zal de dood niet smaken.
- Vertaling Bram Moerland
- Zie hier zijn toelichting in het Nederlands.
Het proces van sterven begint eerder dan het moment van sterven zelf. De ziel weet dat het er aankomt. Als we sterven hebben we geen eeuwige rust maar volgt juist een periode van geestelijke arbeid. “Ik moet ook altijd lachen om de term ‘rust zacht”‘, grapt Hans. “Die is volledig misplaatst, het is juist hard werken aan de overkant.” Dat begint al op het moment dat je balanceert op de grens van leven en dood, en je het gevoel krijgt dat je je losmaakt van je fysieke lichaam. “Het losmaken van de twee geestelijke etherische en astrale lichamen van het fysieke lichaam begint vaak in de hartstreek. Daar zie je iets van een wolkje of een lichtflits. Je voeten worden meestal als eerste koud, want het etherische lichaam waarin de levenskracht zit, schuift als een huls over je fysieke lichaam omhoog. Bij een pas gestorvene kun je soms voelen waar het laatste verbindingspunt zit. De kruin chakra wordt dan gloeiend heet. Maar daar moet je absoluut vanaf blijven want dan frustreer je het sterfproces.”
http://www.hansstolp.nl/index.php/en/26-publicaties/interviews/317-rust-zacht-is-een-misplaatste-term
Boek over de Dood – Irvin Yalom – Tegen de zon inkijken.
Our existence is forever shadowed by the knowledge that we will grow, blossom, and, inevitably, diminish and die.” “Why, you may ask, take on this unpleasant, frightening subject? Why stare into the sun?
DEPARTURES officiële NL trailer
Blaise Pascal
Je zoekt naar wat je al gevonden hebt.
Opvoeden
‘Uiteten’ in eigen huis
‘Mama, ik wil weer een keertje uit eten, zullen we vanavond bij het tapas restaurant gaan eten alstjeblieeeeeft’. Ik twijfel, heerlijk een avondje niet koken, gezellig ergens aanschuiven, quality time, het doet ons meestal goed…Er is ook een ‘maar’…het prijskaartje staat me tegen, weer in de auto stappen, parkeerkosten…en dan natuurlijk het eten zelf. In Schiedam was uiteten gaan laagdrempeliger, we woonden in het centrum met overal restaurantjes…ook na school gingen we geregeld even ergens wat drinken met wat lekkers erbij…die verleidingen zijn nu een stuk minder.
Rogier komt met een leuk idee: ‘laten we thuis ‘restaurantje spelen’. Ik ben de kok, 1 iemand helpt me en de jongste mag de ober zijn. Samen wordt er een menu in elkaar gezet en Lola gaat aan de slag met menukaarten.
Die avond voelt het werkelijk als ‘uit eten’. De sfeer is goed, ik blijf heerlijk zitten en geniet van alle lekkere tapas gerechtjes. Lola neemt haar ober rol heel serieus en vind het heerlijk om iedereen te bedienen….al met al is ze in haar element. Het mooie is dat het echt anders voelt als ‘normaal’, waar we ook heus lekker met elkaar koken en eten. Iedereen blijft toch net wat langer rustig zitten en er is meer aandacht voor de gerechten.
Volgende week ben ik aan de beurt en wordt er in ons huiskamer restaurant Indisch geserveerd. Een nieuwe traditie is geboren…
Spiegelkind
We kregen laatst bezoek…Mooie reden voor ons om het huis extra schoon te maken, op te ruimen en voldoende lekkers in huis te hebben en lekker te kokkerellen. Jaren geleden hadden we echt een ‘open huis’, mensen liepen in en uit, vaak at er iemand mee … er hebben ook mensen langere tijd bij ons ingewoond…Wat een groot contrast met nu. We zijn veel meer op onszelf, stemmen zorgvuldig af m.b.t. visite en hoe we verjaardagen en feestdagen vieren…Het is ons proces om zo te leren omgaan met onze eigen energie…Wanneer geeft iets energie en wanneer kost het energie! Zoals het nu is blijft het niet en zoals het was komt niet meer terug, het is een zoeken….anyway ik dwaal af… We kregen visite…en ondanks dat ik er alert op ben was ik net iets teveel mijn best aan het doen. De energie was redelijk hoog en ik was volop aan het vertellen.
Ondertussen ging de jongste hierin helemaal mee, ze deed haar best om leuk gevonden te worden en aardig en ze paste zich moeiteloos aan…wat op dat moment fijn was, maar uiteraard ook zijn keerzijde heeft. De middelste ging compleet in de weerstand. Ze ging haar zusje irriteren en er viel niet met haar te praten … Daar ging mijn zorgvuldig omhooggehouden ‘perfecte plaatje’…ik denk dat iedereen er wel iets van herkent. We konden het er ter plekke wel over hebben en zo draaide ze weer wat bij.
Onlangs ben ik met haar bij een energetisch therapeut geweest. Ze bleek al vele levens een strijder van ‘de slechteriken’ te zijn. Waar veel hooggevoelige mensen zich vooral richten op de ‘slachtoffers’, mensen willen helpen etc. gaat zij juist aan van het bestrijden van het kwaad als een echte krijger. Ze irriteert zich mateloos aan mensen die niet ‘echt’ zijn. Dus dat haar zusje zich ging aanpassen gaf haar aanleiding om dat te willen stoppen. Ze wil haar zo ook beschermen tegen ‘parasieten’, mensen die ‘energie zuigen’. Tijdens de sessie mocht ze een nieuw hoofdstuk beginnen, waarin vreugde, lichtheid en liefdevolle verbindingen sleutelwoorden zijn.
Wat zij mij dus spiegelde was mijn masker van dat moment. Voor haar vielen er zoveel puzzelstukjes op zijn plek toen ze begreep hoe dat werkte bij haar. Ze kwam ook zelf met het voorbeeld van de visite en hoe ze zich toen gedroeg. Haar les is om niet te scherp te worden, maar balans te vinden in aan de ene kant het gevoel van irritatie en aan de andere kant mildheid en het observeren…Het brengt anders namelijk onbalans, ze gaat weg van zichzelf en verhard. We hebben hier mooie gesprekken over en alleen al dit inzicht maakt dat ze makkelijker kan switchen. Wat een mooie lessen en inzichten ook voor mij.
One Day
TODAY!
Ik zag en hoorde de One day song van Matisyahu in Haifa, gezongen door 3000 mensen en was geraakt…wow, hoe zou het zijn om aan zoiets mee te doen, zo’n verbondenheid en energie. Ik zag de aankondiging van een samenzang om iets soortgelijks te doen met hetzelfde lied en ik wist gelijk, ik wil meedoen! Vervolgens kreeg ik de ingeving om de video van Matisyahu aan onze dochter te laten zien van 12….ze zei gelijk, aan zoiets wil ik ook meedoen…en zo gingen we op pad die dag…Een dag met een gouden randje, omdat ik naar Jolie keek en zag hoe ze genoot. Ze zong uit volle borst mee, was helemaal zichzelf en voelde zich geïnspireerd. Zelf heb ik ook genoten, hetzij nog wat voorzichtig…Ik merk dat ik zolang in isolement heb geleefd, zoveel losgelaten heb…Juist in zo’n liefdevolle, uitbundige bubbel ben ik me daar van bewust…Zo mooi hoe Jolie me kon laten zien hoe zij in volle aanwezigheid kon genieten. De video is sinds kort uitgekomen en ik vind hem werkelijk prachtig geworden. Jolie is volop in beeld (die blonde knappe tiener;-)) Enjoy!!
Begrenzen
peuter/kleuter
Iedere ouder herkent de situatie dat als je kind iets niet wilt, bijvoorbeeld aankleden, je dan als ouder boos wordt, gaat forceren, snauwen etc.
Mijn reactie was als volgt: ik hield het kind stevig vast en bleef, met rustige stem, steeds herhalen: ‘ik laat je weer los als je meewerkt, of als je naar me gaat luisteren’.
Dat kon best even duren voordat het zover was. Eerst komt er een lading boosheid, frustratie uit. Kinderen voelen feilloos aan of er ruimte is om toch hun zin te krijgen of dat het kansloos is. Met het vasthouden geef je ze tegenwicht en ook veiligheid, met je rustige stem laat je zien dat je niet onder de indruk bent en zeker weet dat je kind weer rustig gaat worden. Het werkte altijd….
Begrenzen gaat voor mij ook over zelfrespect. In hoeverre laat jij je kind over jou grenzen gaan? Hoe meer jij als ouder in je kracht gaat staan, hoe beter je weet wat je grenzen zijn. Begrenzen gaat dan ook niet vanuit frustratie of irritatie, maar vanuit kracht. Dit is een mooie spiegel voor kinderen.
tiener
Als ze ouder worden heeft het begrenzen meer uitleg nodig. Ik heb nooit zo geloofd in een kookwekker zetten tijdens het gamen. Om maar een onderwerp te noemen… Ik liet mijn zoon gamen en zag natuurlijk eerder dan hij de neiging tot verslaving. Met hem daarover in gesprek gaan en blijven bracht veel meer zelfbewustzijn. Ik vroeg hem na een poos gamen: ‘hoe voelt je lijf? Vind je het nog leuk? Welke andere dingen vind je leuk om te doen vandaag? Lukt het je zelf om te stoppen, of moet ik je helpen? Merk je aan jezelf dat het blijft trekken om te willen gamen? Als ik je zou laten zou je dan de hele dag gamen? etc.
Het is een balans vinden tussen zelfbewustzijn creëeren op het gedrag en grenzen trekken omdat jij als ouder beter overziet wanneer gedrag problematisch wordt. De belangrijkste les voor mij was toch wel dat het helpt om niet teveel de nadruk te leggen op het stoppen met gamen, maar meer de nadruk op een andere invulling zoeken zoals sport of een hobby.
Zijn [we] bang om het te verliezne? Kan dat als er al geen sprake meer van is?
Ik ga er van uit dat ik geen privacy heb.
Het aantal publiek gedeelde voorvallen dat er inbreuk op is gemaakt en het legaal verhandelen van ‘zogenaam’ annonieme data leidt tot een veilige assumptie dat die er niet is.
Dan kan een reactie zijn om pro-actief de opeheid op te zoeken…?
Kopieer rechten….
Dit concept is open source / niet-commercieel. Zowel het concept, templates en mogelijk zelfs ‘code’ zal later worden gedeeld op een andere site zodat het voor eenieder mogelijk is iets dergelijkt te bouwen of het meta-concept uite te werken op een geheel ander platform.
Deze site is gebouw op wordpress
Grafish is veel geleend van zogenaamde meme’s van 17-volgers.
Van sommige ‘kunstwerken’ zou ik graag de artiest willen weten… (bijvoorbeeld zwemmende vrouw op kara pagina)
Ander materiaal
Naast het ‘eigen materiaal’ bestaat andere concent voornamelijk uit links van werk van anderen. Elk van dat werk wordt gedeeld met respect voor de persoon en zijn of haar boodschap.
Mocht iemand bezwaar hebben met delen op deze manier neem aub contact op en [uw] content wordt verwijderd.
Bloemen en Vlinder afbeeldingen
De logo’s en grafisch werk met bloemen en vlinders zijn zelf gemaakt met beelden uit zeer oude boeken die rechten vrij zijn.
Hier de link naar de digitale boeken met bloemen en vlinder foto’s.
Dieses Buch wurde von www.BioLib.de produziert.
Es steht unter dem Schutz der GNU Free Document License. Weitergabe und Kopieren sind ausdrücklich erwünscht. Bei Verwendung von Teilen und Abbildungen bitten wir um die Nennung von www.BioLib.de als Quelle.
Copyright (c) 2008 Kurt Stüber.
Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document
under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2
or any later version published by the Free Software Foundation;
with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled “GNU
Free Documentation License”.
Het origineel was ter beschikking gestelt door Wageningen UR Library. Scan en bewerking door Philipp Gerick, Mart 2007.
This book has been created using the program make_book.pl, version: 4.0, Date: 2008-Feb-13